.png)
E diela filloi si zakonisht në aeroplanmbajtësen e Oklahomas, të ankoruar në portin e Pearl Harbor, Haëaii. Ngritja e flamurit, me muzikën e bandës në bord. Më pas mesha u kremtua nga një prift katolik nga Iowa (Ajoua). Një mëngjes i bukur me diell plot premtime: pushim, kohë e lirë.
Marinarë shumë të rinj, si binjakët Leo dhe Rudolph Blitz, të cilët ishin regjistruar kur ishin ende 16 vjeç në vitin 1938, duke lënë katër vëllezër dhe gjashtë motra të tjerë në shtëpinë me dy dhoma të ndërtuara në Lincoln, Nebraska, nga kreu i familjes, Henri, një emigrant me origjinë gjermane.
Është 7 dhjetor 1941. Në orën 7.55, mbi 350 avionë japonezë sulmojnë një nga bazat kryesore detare amerikane. Operacioni “Tora, Tora, Tora” (fjalë për fjalë: tigër; por edhe një akronim për sulm rrufe) sapo filloi.
Në atë moment, në Uashington, negociatat janë ende në vazhdim mes diplomatëve amerikanë dhe japonezë. Diskutohej për Kinën, embargon e naftës të vendosur nga Shtetet e Bashkuara për të frenuar përparimin e Perandorisë Japoneze.
Por në gjirin e largët, në atë pikë në mes të Paqësorit, masakra sapo kishte nisur: më shumë se 2,400 të vdekur, përfshirë ushtarakë dhe civilë, 1,178 të plagosur, 12 anije luftarake të fundosura, përfshirë “Oklahoma”-n.
Flakët janë ende të larta, mbërrijnë dërgesat e para. Kryeministri britanik Winston Churchill, telefonoi presidentin amerikan Franklin Delano Roosevelt.
Ata të dy ishin takuar në Londër në vitin 1918. "Unë kurrë nuk kam qëndruar aq shumë me asnjë grua, siç bëra me Franklin", tregoi Churchill më vonë në "Kujtimet e Luftës së Dytë Botërore".
"Franklin, a është e vërtetë që ju sulmuan japonezët?". "Po Winston, ne jemi në të njëjtën barkë tani", - është biseda telefonike mes dy aleatëve.
Më pas vjen hija e pagabueshme e pragmatizmit, thuajse cinik, e “kryeministrit” që prej dy vitesh po përpiqej të bindte Ruzveltin të hynte në konflikt: “Kjo sigurisht i thjeshton gjërat. Zoti qoftë me ju".
Të nesërmen, presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, shkruan mesazhin për Kongresin. Por atij nuk i pëlqen drafti i parë. Shumë i ngurtë, shumë "politik". Mendoni për këtë një natë. Më 9 dhjetor, amerikanët dhe bota e dëgjojnë në radio.
Zëri është i fortë: “7 dhjetori 1941 nuk është një datë që do të mbetet në historinë e botës; por është një datë që do të mbetet përgjithmonë në turp”.
Është një hap vendimtar: më 11 dhjetor, Hitleri i shpall luftë Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Por "turpërimi" i ‘Pearl Harbor’ ishte gjithashtu një goditje kamxhiku, një traumë për Amerikën e thellë.
Qindra burra u zhdukën, në mënyrë të pabesë. Emra, histori të panjohura prej dekadash. Derisa, në vitin 2015, Pentagoni filloi një kërkim për të identifikuar 388 të vdekurit e panjohur nga 429 të vrarët në aeroplanmbajtësen e Oklahomas dhe të varrosur në varrezat "Punchbowl" të Honolulu. Programi përfundoi në këto ditë, në prag të festimeve të 80-vjetorit.
Në gjashtë vjet, mbetjet njerëzore u krahasuan me pesë mijë mostra të ADN-së. “Ishte një punë që na dha lehtësim, emocion dhe trishtim në të njëjtën kohë”, tha Carrie LeGarde, menaxhere e projektit për gazetën “Washington Post”. Kujtesa kolektive ka rifituar të paktën identitetin e 355 viktimave. Mes tyre janë edhe binjakët Blitz.
Prej mbi 70 vitesh, kryefamiljari Henri dhe më pas fëmijët, nipërit dhe mbesat kanë mbajtur dy medalje të arta në një kabinet në sallon.
Tashmë është vendosur një pllakë me portretin e dy djemve me uniformë, imazhi i një Amerike të largët që sot do të rikthehet për t'iu folur brezave të rinj në ceremoninë e organizuar në Pearl Harbor.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
