.png)
Nga Gazeta 'Si'- Dy mbrëmje për t’u harruar. Më mirë, të mos përsëriteshin kurrë. I pritur në Verona Arena (amfiteatër romak) për të kënduar në një gala verdiane dhe për të drejtuar një opera, Turandot, Plaçido Domingo hyri në amfiteatrin romak si një legjendë e operës dhe u shfaq si një mit i shkatërruar. I paraprirë nga akuzat për përfshirjen e tij të supozuar në një sekt argjentinas që parashikonte një shpërblim të konsiderueshëm për skllevërit e seksit, Domingo nuk u tërhoq. Duke sfiduar polemikat, kërkesat për anulim, vapën, sëmundjet e 80 e më shumë viteve të tij (sa saktësisht mbetet mister) ai donte të nderonte angazhimin e tij me teatrin për më shumë se gjysmë shekulli, ku ai kishte triumfuar me Don Carlo, Turandot, Manon Lescaut.
Por këtë herë mjaftoi që ai të shfaqej në qendër të vëmendjes për të kuptuar se luani i së shkuarës nuk ishte më. Në vend të saj një burrë i moshuar i paqëndrueshëm, në nevojë për mbështetje, duke u dukur pak i hutuar. Brishtësia i reflektohet edhe në zë. Zëri i tij i mrekullueshëm, verbues për dekada si tenor, i aftë për të rishpikur veten në tonet e shkëlqyeshme të baritonit, ka humbur smaltin e tij. Plasaritjet vokale ishin të rënduara nga gabimet e kujtesës.
Dhe kështu, në gjysmë të rrugës së koncertit, pas arieve nga Aida dhe Don Carlo, pasi mbërriti te Makbethi, Plaçido duhej të zëvendësohej. Vendin e tij e zuri rusi Roman Burdenko, si dëshmi se humbja pritej.
Nuk shkoi më mirë as mbrëmja tjetër, kur në rolin tjetër të dirigjentit, Domingo u ngjit në podiumin e Turandot. Një punë në vetvete e papërshkueshme, vështirë se e qëndrueshme për mjeshtrin, i cili kishte parashikuar vetëm një provë për të vazhduar me broshurën e tij të furishme. Rezultati ishte aq zhgënjyes sa në fund orkestrat, të ftuara nga dirigjenti për t’u ngritur në këmbë për falënderimet e zakonshme, qëndruan kokëfortë në shenjë proteste. Me pak fjalë, një rënie e dyfishtë. E turpshme për Arenën por aq më tepër për një artist që ishte vërtet kampion dhe do të kishte merituar një dalje më të denjë nga skena.
Tronditja ishte e tillë që dje përfaqësuesit e ‘SIC’, Sindikata e Punëtorëve të Komunikimit në Verona, dërguan një shënim në të cilin i kërkuan Fondacionit Arena dhe presidentit të tij, kryebashkiakut Damiano Tommasi, të anulonin mbrëmjen gala të Domingos tashmë të planifikuar për sezonin e ardhshëm ose të paktën të reduktonin atë në një “homazh” karriere nga artistë miqësorë.
Të plakesh mirë është gjithmonë e vështirë. Është edhe më e vështirë të kuptosh se kur është koha për të thënë mjaft. Jetëgjatësia e jashtëzakonshme e Domingos duket se nuk i sjell ndonjë këshillë: në moshën 80-vjeçare ai vazhdon të ndjekë ritmet e të dyzetave. Mjafton të shikoni kalendarin e tij, i cili në shtator e çon për 15 ditë nga Sevilja në Muscat, në Oman dhe gjithashtu në Turqi. Dhe pastaj nga Hamburgu në Budapest, nga Bolivia në Paraguai.
Nga Belgjika në Kroaci, Dubai… Orë të tëra në avion, vonesa. Ndoshta në emër të famës, ndoshta të arkës, ndoshta të besimit në jetën e përjetshme, të paktën në skenë. “Nëse pushoj, ndryshkem”, nëse ndalem, ndryshkem. Mantra e tij, dënimi i tij. Më e mençur motoja e një prej kolegeve të tij të famshme, Giulietta Simionato: “Më mirë të pendohesh, se sa të të vajtojnë”.
Marrë nga Il Corriere della Sera, përshtati në shqip Gazeta Si
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
