Nju Jorku i mbipopulluar nga emigrantët, kryebashkiaku demokrat ofron bileta (vetëm vajtje) për t’i lënë të ikin

Gazeta Si - Së pari zemërimi ndaj guvernatorëve republikanë të Jugut, Greg Abbott të Teksasit dhe Ron DeSantis të Floridës, të cilët dërguan autobusa plot me emigrantë në Nju Jork.

Pastaj mosmarrëveshjet me presidentin Biden, kolegun e tij partiak, i akuzuar se nuk kishte mobilizuar ndihmën federale për emergjencën e emigrantëve në qytetin më të madh amerikan.

Së fundi, paniku për një fluks azilkërkuesish – 130 mijë të ardhur në vitin e fundit – që metropoli i madh nuk është më në gjendje ta përthithë.

Dhe, tani, përpjekja e dëshpëruar për të bindur të sapoardhurit të shkojnë diku tjetër, duke ofruar bileta avioni (me një drejtim, vajtje) për çdo destinacion global që u pëlqen.

Kur mbërritjet u shumuan papritur dimrin e kaluar, kryetari i Bashkisë së Nju Jorkut, Eric Adams, i cili tashmë po përpiqej të gjente strehim për të pastrehët e qytetit, nisi të ngrejë strehimore të reja komunale dhe tenda të mëdha në ishullin Randall dhe në parqe të tjera në zonat urbane.

Edhe kjo nuk mjaftoi dhe kështu Adams, filloi një fushatë gjithnjë e më të ashpër për të shtyrë emigrantët drejt brigjeve të tjera.

Oferta e një bilete për çdo destinacion – edhe Australi, Afrikën e Jugut apo Polinezi, duke supozuar se këto vende i pranojnë – vjen pas fluturimeve gjithnjë e më të ashpra që kanë bërë që kryebashkiaku demokrat të akuzohet nga progresistët për pandjeshmëri morale dhe shkelje të statutit që kërkon qytet për t'i ofruar strehë kujtdo që ka nevojë.

Adams u përgjigj se ai rregull është i pazbatueshëm në urgjencën aktuale dhe i kërkoi Gjykatës së Lartë të Shtetit të Nju Jorkut ta pezullonte atë.

Më pas, ai u tha azilkërkuesve që vazhdojnë të mbërrijnë me shpejtësinë prej katër mijë në javë, se nuk ka më vend në Nju Jork: sistemi i strehimoreve që priste rreth 50 mijë njerëz të pastrehë është dyfishuar, por nuk mjafton.

Nuk ka më vend: të vetmet hapësira krijohen duke u kërkuar atyre që kanë marrë një shtrat në një strehë të largohen pas 30 ditësh.

Këtyre, njerëzve të dëshpëruar që enden pa qëllim nga një qendër pritjeje e mbipopulluar në tjetrën, Adams nuk u jep asnjë shpresë.

Ata duhet të përgatiten të flenë në trotuare, ndërsa dimri po troket. Qendra e re e ndihmës në fshatin Lindor të Manhatanit, drejt së cilit drejtohen refugjatët është, në realitet, një zyrë udhëtimi që lëshon bileta ajrore.

Shumica refuzojnë, duke preferuar të presin në qytet që të shqyrtohet kërkesa e tyre për azil.

Por ka edhe nga ata që, të acaruar, shkojnë për të kërkuar fatin diku tjetër: janë lëshuar bileta për Marokun, Kolumbinë dhe shtete të tjera në SHBA, si Miçigan.

Metropoli progresiv është i ndarë: liberalët janë në favor të mirëseardhjes dhe akuzojnë Adamsin për cinizëm, por numri i banorëve po rritet, të cilët kërkojnë të ndalojnë një valë të ardhurish që qyteti nuk është në gjendje të mbështesë.

Kryebashkiaku afrikano-amerikan, një demokrat pragmatik, u përgjigjet në mënyrë të thatë progresistëve: “Sot në Nju Jork ka dy shkolla mendimi. Njëra pretendon se të gjithë janë të lirë të shkojnë nëpër botë dhe të vijnë në Nju Jork. Dhe ne jemi të detyruar të kujdesemi për ta sa të duan: ushqim, strehim, kujdes mjekësor, veshmbathje, lavanderi, ndihmë psikologjike. Të gjitha në kurriz të taksapaguesve tanë. Shkolla tjetër, pretendon se kjo nuk është e qëndrueshme”.

Por, pikërisht ngaqë është pragmatist, Adams studion edhe një “plan B”. I pyetur nëse është e vërtetë që ai po mendon edhe për krijimin e qyteteve të vërteta me tenda që do të shpërndahen në të gjitha lagjet dhe vendosjen e tualeteve dhe dusheve nëpër qytet për ata që flenë jashtë, kryebashkiaku u përgjigj se nuk përjashton asgjë.

Përshtati: Gazeta “Si”