Houellebecq: Miq, bota do jetë e njëjtë. Vetëm pak më e keqe

Në këto javë shumë syresh kanë pyetur veten se çfarë mendonte për epideminë dhe mbylljen Michel Houellebecq, shkrimtari i madh francez që shpesh e ka përshkruar (dhe parashikuar) realitetin edhe në evolucionet më shqetësuese në romanet e tij si "Platforma", "Mundësia e një ishulli", "Dorëzimi" ose "Serotonin". Houellebecq u përgjigj dje me një tekst dërguar radios publike "France Inter" që ne po e propozojmë si më poshtë vijon:

Nga Michel Houellebecq - Le ta pranojmë: shumica e postave elektronike të shkëmbyera në javët e fundit kishin si objektiv kryesor verifikimin se bashkëbiseduesi nuk ishte i vdekur, ose në prag të vdekjes. Por pas këtij verifikimi, ne ende u përpoqëm të thonim gjëra interesante, gjë që nuk është e lehtë, sepse kjo epidemi ishte në gjendje të ishte njëkohësisht shqetësuese dhe e mërzitshme. Një virus banal, i palidhur me viruse të gripit të errët, me shansea për mbijetesë pak të njohura dhe karakteristika konfuze, ndonjëherë beninje, ndonjëherë fatale për jetën, madje as të transmetueshme seksualisht: me pak fjalë, një virus pa cilësi. Kjo epidemi gjithashtu mund të shkaktojë disa mijëra vdekje çdo ditë në botë, megjithatë prodhoi përshtypjen kurioze të të qenit jo-ngjarje. Për më tepër, kolegët e mi të njohur (disa janë ende me reputacion) nuk folën shumë për këtë, ata preferuan të merreshin me çështjen e izolimit; dhe këtu do të dëshiroja të shtoja kontributin tim në disa nga vëzhgimet e tyre.

Frédéric Beigbeder (nga Guéthary, Pyrénées Atlantiques). Në çdo rast, një shkrimtar nuk sheh shumë njerëz, ai jeton si një vetmitar me librat e tij, mbyllja nuk ndryshon shumë. Jam dakord, Frédéric, pothuajse asgjë nuk ndryshon në jetën shoqërore. Vetëm, ka një pikë që ju harroni të merrni parasysh (pa dyshim sepse, duke jetuar në fshat, ju jeni më pak viktimë e ndalimit të jetës): një shkrimtar duhet të ecë. Kjo karantinë më duket mundësia ideale për të mbyllur një proces gjyqësor të vjetër Flaubert-Nietzsche. Diku (nuk mbaj mend ku), Flaubert thotë se dikush nuk mendon dhe nuk shkruan mirë nëse nuk ulet. Protesta dhe ironi e Niçes (edhe këtu nuk mbaj mend ku), i cili e etiketon Flaubert nihilist (kështu që ne jemi në kohën kur Nietzsche kishte filluar të përdorte termin më kot): ai vetë i konceptoi të gjitha veprat e tij duke ecur , ajo që nuk konceptohet duke ecur nuk ka asnjë vlerë, për më tepër ai ka qenë gjithmonë një balerin Dionizian, etj. Pak i dyshuar për simpatinë e ekzagjeruar për Niçe, megjithatë duhet të pranoj që në këtë rast është ai që ka të drejtë. Të shkruarit gjatë ditës nëse nuk mund t’i kushtoheni shumë orë ecjes me një ritëm të shpejtë, është e pakëshillueshme: tensioni i akumuluar nervor nuk arrin të shkrihet, mendimet dhe imazhet vazhdojnë të rrotullohen me dhimbje në kokën e dobët të autorit, i cili irritohet shpejt, ose çmendet. E vetmja gjë që ka shumë rëndësi është ritmi mekanik i marshimit, i cili nuk ka arsyen kryesore për të nxjerrë ide të reja (megjithëse kjo mund të ndodhë më vonë) por për të qetësuar konfliktet e shkaktuara nga tronditja e ideve të lindura në tryezën e punës (dhe kjo është ajo ku Flaubert nuk është plotësisht i gabuar); kur ai flet për konceptet e tij të përpunuara në shpatet shkëmbore të bregdetit të Nicës, në livadhet e Engadine etj., Nietzsche endet paksa: përveç nëse duhet të shkruani një udhëzues turistik, peizazhet që ju shikoni kanë më pak rëndësi sesa peizazhi i brendshëm.

Catherine Millet (normalisht mjaft pariziene, por që ndodhi të ishte në Estagel, Pirenea lindore, kur erdhi urdhri për të mos lëvizur dhe izoluar). Situata aktuale i kujton me dhimbje asaj për pjesën "parathënie" të një prej librave të mi, "Mundësia e një ishulli". Aty i thashë vetes se ishte mirë, të kisha lexues. Sepse lidhja nuk më kishte ardhur ndërmend, ndërsa është absolutisht e qartë. Nëse mendoj për këtë, është pikërisht ajo që kam pasur në mendje në atë kohë, në lidhje me zhdukjen e njerëzimit. Asgjë që i ngjante një filmi spektakolar. Diçka mjaft e trishtuar. Individë që jetojnë të izoluar në kabinat e tyre, pa kontakte fizike me njerëzit e tjerë, vetëm disa shkëmbime përmes kompjuterit, gradualisht më pak të shpeshta.

Emmanuel Carrère (Paris-Royan; duket se ka gjetur një arsye të mirë për të lëvizur). A do të lindin libra interesantë, të frymëzuar nga kjo periudhë? Pyet. Pyes edhe unë veten gjithashtu. Unë vërtet ia bëra vetes pyetjen, por thellë nuk mendoj kështu. Ne kemi pasur shumë gjëra në lidhje me murtajën, me kalimin e shekujve, murtaja ka prekur shumë shkrimtarët. Në rastin tonë, megjithatë, kam disa dyshime. Ndërkohë, nuk besoj gjysmë sekondi në deklarata si "asgjë nuk do të jetë njësoj si më parë". Përkundrazi, gjithçka do të mbetet saktësisht e njëjtë. Zhvillimi i kësaj epidemie është vërtet jashtëzakonisht normale. Perëndimi nuk është, në amshim, me të drejtë rajoni më i pasur dhe më e zhvilluar në botë; ka mbaruar e gjithë kjo, tashmë prej ca kohësh, sigurisht nuk është një lajm i pathënë e i padëgjuar më parë. Nëse do të shohim në detaje, Franca po vepron pak më mirë sesa Spanja apo Italia, por më pak mirë se Gjermania; edhe këtu, nuk ka surpriza të mëdha. Koronavirusi, përkundrazi, duhet të ketë si rezultatin e tij kryesor përshpejtimin e ndryshimeve të caktuara në progres. Prej disa vitesh, të gjitha zhvillimet teknologjike, pavarësisht nëse ato janë të vogla apo të mëdha (telekomunikacioni, blerja në internet, media sociale) kanë pasur pasojën kryesore (objektivi kryesor?) ulin kontaktet materiale, dhe veçanërisht ato njerëzore.

Epidemia e koronavirusit ofron një Arsye të të Qenit madhështore për këtë prirje themelore: një vjetërsim të caktuar që duket se ndikon në marrëdhëniet njerëzore. E cila më bën të mendoj për një krahasim të ndritshëm që gjeta në një tekst nga një grup aktivistësh të quajtur "shimpanze të së ardhmes" (i zbulova në internet; kurrë nuk thashë që Interneti paraqiste vetëm bezdi). Kështu që, unë i citoj ata: "Së shpejti, bërja e fëmijëve vetëm, falas, do të duket po aq e pakapshme sa auto stopi pa një platformë në internet." Grumbullimi i makinave, ndarja e shtëpive: kemi utopitë që meritojmë, por le të harrojmë. Do të ishte po aq e rreme të thuash që kemi rizbuluar tragjiken, vdekjen, finjën, etj. Tendenca për më shumë se gjysmë shekulli, e përshkruar mirë nga Philippe Airès, është përhapja e vdekjes, sa më shumë që të jetë e mundur; dhe vini re, vdekja nuk ka qenë kurrë më e matur sesa në këto javë. Njerëzit vdesin në vetmi në dhomat e spitalit ose shtëpitë e të moshuarëve, ata janë varrosur menjëherë (ose djegur? Kremtimi është më shumë në frymën e kohës), pa ftuar askënd, në fshehtësi.

Vdekje pa patur dëshminë më të vogël, viktimat reduktohen në një njësi në statistikat e vdekjeve të përditshme, dhe ankthi që përhapet në popullatë pasi rritjet totale kanë diçka abstrakte çuditërisht. Një shifër tjetër ka fituar shumë rëndësi javët e fundit, ajo e moshës së të sëmurëve. Deri kur do të duhet të ringjallen dhe të kujdesen? 70, 75, 80 vjet? Kjo varet, si duket, nga rajoni i botës në të cilën jetojmë; por në çdo rast kurrë më parë nuk e kishim shprehur me një fytyrë kaq të qetë faktin që jeta e secilit nuk ka të njëjtën vlerë; që nga një moshë e caktuar (70, 75, 80 vjet?), është pak a shumë sikur të ishit i vdekur. Të gjitha këto tendenca, e kam thënë, tashmë ekzistonin para koronavirusit; ato u manifestuan vetëm me prova të reja. Pas mbylljes, ne nuk do të zgjohemi në një botë të re; do të jetë njësoj, pak më keq./Corriere.it/