Nga Edmond Prifti - Dy gjëra do të mbahen mend në udhëtimin e fundëm drejt rivierës së jugut. Një franceze që qan në molin e Himarës, pasi e kishte lënë në breg “një si Mihali i famshëm”, e një burrë i moshës së tretë në transballkaniken e Vlorës, që teksa i bëj me shenjë nga makina që të kalojë në vijat e bardha, më afrohet tek xhami i hapur dhe më thotë: “Shqipëri të kam dhjerë…”. Por gjatë këtij udhëtimi takuam edhe plot njerëz të mirë, por edhe nga ata “Mihalët e jugut”, ku edhe mësuam shprehjen se: “Për këto dy muaj jetojmë, kështu që kush ta hajë, ta hajë!”.
E nisëm këtë udhëtim fundjavën e shkuar, pasi një miku im i hershëm, Altin Bardhoshi, kishte ardhur nga Amerika, e kishte pa shkelur në jug, pothuajse që pas ikjes së tij me lotari shtatë vite më parë.
Unë pikërisht, “në kokë”, shtatë vite po ashtu... Asgjë për t’u shënuar gjatë nisjes sonë, përpos faktit se e paralajmërova se spontanisht drejt rivierës së jugut nuk shkohet pa rezervuar më parë, por kjo aventurë, do të shkonte më mirë se sa e kishim menduar. Altini, teksa pa për herë të parë Lungomaren e Vlorës, u çudit se si ndryshe nga propaganda, aty kalonte veçse një korsi makine në dy drejtimet, ndërsa akoma më shumë me bordurën e betontë në mes të rrugës. Aty ngeca dhe u përpoqa të rrisja volumin e makinës, pasi shpesh herë na duket vetja se ankohemi dhe asgjë nuk ndryshon... Pastaj, nuk dija se çfarë përgjigje t’i jepja se pse shërben ajo bordurë e betontë e ngritur në mes të rrugës, duke mu duku akoma edhe mëse absurde dhe qesharake... duke menduar se nëse një makinë prishej në mes të rrugës, apo kishte urgjencë, çfarë mund të ndodhte? Teksa ishim duke u ngjitur në Qafën e Llogorasë, së shumti makinat ishin me targa të huaja, por nuk e prishnin ato trafikun.
Para nesh një tufë me kuaj të azdisur... Arritëm në “Hotel Palasa”, (sipër Drimadhesit dhe poshtë fshatit me të njëjtin emër) pas një përpjekje të dështuar për të gjetur “një dhomë të premtuar” (me 4 mijë lekë dhe një prej krevateve, me kokë komodine), pothuajse në Majën e Çikës, në fshatin Drimadhes, hoqëm dorë duke e parë njëri-tjetrin në sy; me siguri duke menduar do përfundonim duke bërë “gjumë e plazh”. Zbritëm më tej për në jug, drejt Himarës, në atë qytezë me “ç’rregullsi të rregullt”, ku fasadat nga ana e detit ishin rregulluar “mrekulliisht”, ndërsa rrugët kryesore, me ato fasadat e shkatërruara dhe godinat e prishura, të ngjallte kujtimet e Sirisë së shkretë; një Aleppo e sapodalë nga lufta. Të njëjtat godina të prishura, të njëjtët bunkerë, të njëjtat tabela të ndryshkura prej herës së fundme...ndërsa betoni pranë rërës tashmë kishte marrë dhenë...tinëz një rregullsi, sa për sy e faqe. Mezi parkuam makinën gjysmë skiç; turp për një shofer prej 14 vitesh, e filluam të kërkonim nga hotelet, e duke përfunduar tek hostel-et, fill pas shëtitores së plazhit. Pyetëm madje edhe një burrë thinjosh, (bashkëpronar i një hosteli përplot me të huaj) i cili bëri të pamundurën të telefononte këdo gjiton, e në fund na kthehet: “Çuna, vende nuk ka askush! Po iu bëj një ofertë... Doni të vini të dy nga shtëpia ime, në një dhomë, pa paguar asnjë cent, e pimë raki gjithë natën? Si thoni”.
E falënderuam, duke na u dukur e tepërt oferta dhe angazhimi i tij dashamirës, por tejet ndryshe nga “ata Mihai-lat”, që kishim parë në video disa ditë më parë, vijuam më tej “kërkimin e Godosë”... duke vendosur të shkojmë më në jug, drejt Potamit, ndërsa Altini vijimisht përpiqej të gjente një dhomë nga programi Kayak, e po ashtu, duke parë nga Trip Advisor (ngaherë shqiptarët që jetojnë jashtë, apo të huajt, shohin me kujdes rekomandimet e këtyre faqeve). Teksa Altini bën një gabim në datë, për të rezervuar një dhomë hoteli me kartë krediti te “Rondo Hotel”, e anulon disa minuta më pas (gabimisht e kishte bërë një ditë pas, ndërsa atë ditë gjithçka ishte e zënë), shkojmë e paraqitemi vetë tek “Rondo Hotel”, ku para na del vetë pronari (televizori jashtë buçiste nga një program i televizionit polak) e teksa e pyesim për ndonjë vend, thotë që nuk ka...por pas pothuajse dhjetë minutash , kur po na sosej durimi pasi pronari “po luante me telefonin celular dhe jo me telefonata”, (duke na premtuar se do pyeste në telefon dikë), vjen “lente-lente” dhe na thotë: “Çuditërisht, u lirua një dhomë para disa minutash...Qenkeni me fat. Veçse është një dhomë me krevat dopjo...”. Pamë njëri-tjetrin e menduam ...varja. Por para se ta merrnim dhomën e Altini teksa donte të ulej për darkë po aty, marr guximin për ta pyetur: “Më falni, sa kushton ajo dhoma? Lirë fare...70 euro me mëngjes, brenda!”, - përgjigjet ai. Kthej kokën nga Altini, duke i bërë me shenjë dhe duke iu afruar pranë veshit: “A e kishte me 60 dollarë në internet, ky?!”. I kthehem duke i thënë: “Lirë? Lirë mund të jetë tek ky kampingu që keni ju ngjitur, pasi do hamë dhe do pimë deri në mëngjes. Hej, Zot i madh...për gjumë disa orë...70 euro!”. (Ora ishte pothuajse 23.45).
Nxituam drejt të vetmit vend që kishte ngelur i lirë në Potam: “Himara Camping”, që ishte veçse disa metra nga bregu, midis një ullishteje, e përtej tualeteve dhe dusheve, një vend i madh për rulotat (aty shihje veçse targa gjermane, italiane apo holandeze). Pas një pagese prej 700 lekësh për person, e me tendën e tyre, (ia përmenda Altinit 20 herë, si nuk më kujtove të merrja tendat e mia!) u rehatuam në banak, teksa shohim se edhe aktori Leart Vasili ishte pjesë e këtij kampingu. Altini, i pasionuar pas filmave e batutave të tyre, ma bën me shenjë e dallon se bashkëpronar i Denis-it, në këtë vend tendash ishte edhe një prej aktorëve të filmit “Unë, ti dhe Kasandra”, apo ai që gjithë stafi e aktorët e njihnin si “Keci”. Arrita të bëja veçse të nesërmen një foto me të teksa e pyes, as të njoha fare, pasi në film ke qenë me flokë të gjata dhe biond...ndërsa tani, tullac fare.
Nata, pothuajse ishte e qetë pas disa birrave dhe picave aty përballë me kampingun... Zgjimi në mëngjes në atë kamping, ishte mes “nostalgjisë” së Altinit duke më thënë: Kam bërë gjumin më të mrekullueshëm në jetën time. Ah, more Ed ç’më kujtove shpirtin e lirë amerikan, ku jeta e tyre është zbavitje dhe garë. E tillë duhet të jetë edhe e jona, jo veçse gjatë verës”. Pas një mëngjesi të thjeshtë prej 350 lekësh në një nga hotelet aty pranë, shkojmë pranë plazhit të Potamit, diku disa metra në të djathtë të kampingut tonë ku edhe takuam Klajdin, djaloshin nga Kërraba e Tiranës dhe të fejuarën e tij që punonin të dy në këtë lokal buzë bregut, ndërsa muajt e tjerë, si menaxher në një lokal tek TEG-u.
Teksa Altini bëri më kot një pagesë tek çadrat (së shumti unë qëndrova mbase disa orë duke folur me Klajdin, për të ngarkuar telefonin dhe battery pack-un, e duke shijuar kafen e shijshme), vjen e më ofron një birrë të ftohtë akull, ndërsa Altini e pyet pse ka kryesisht të huaj e si ka qenë në fillim muaji ky vend. Klajdi i kthehet se, “taksat nga shteti janë tejet të larta, e madje edhe tatimi mbi fitimin që është mbi 16 % dhe e ke në faturë të shkruar”...Altini e mbyll, duke i bërë vetes pyetjen “Pse? Pse?”. E teksa kisha xhiruar paksa atë skenë (me kabllin e telefonit të futur tek priza), i them kamerierit (Klajdit) të na jepte një intervistë “reale” për “Gazeta Si”, ndërsa më kthehet “i bezdisur”: “Të lutem mor plak, jo, nuk e jap dot...aman”. Kështu, që në se Klajdi e sheh videon më sipër...intervista gjithsesi u bë spontanisht, rastësisht.
Gëzim kampisti
Teksa kishim menduar që i gjithë ky udhëtim po fillonte të merrte formën e një aventure të këndshme, në ato dy ditë e gjysmë që do të qëndronim në jug, nga Potami përmes telefonit, gjejmë një agjenci e cila ofronte udhëtim me katamaran, kundrejt 2000 lekëve për pothuajse 1 orë e gjysmë, që nga Gjiri i Akuariumit, e deri tek Shpella e Pëllumbave dhe ajo e Piratëve, pranë Dhërmiut e Jalës. Pasi i morëm në telefon rezervuam për në orën 14.30, kur nisej edhe udhëtimi i fundmë buzëve brigjeve të bukura të Jonit. Përballë me tendat tona në Himarë, kishim parë më parë një rulotë me targa shqiptare, ku personazhi nuk është dhe aq i panjohur. Së paku për mua, që shumë vite më parë kur e kisha njohur, e ndërsa kishim bërë edhe një intervistë, ishim dendur më tej me raki në rulotën e tij, pranë Liqenit Artificial në Tiranë.
Ai quhet Gëzim, e nuk është krejt i panjohur për të gjithë. Ai ka luajtur në disa reklama, madje një prej tyre është edhe e famshmja e “Lori Caffe”. E gjejmë aty pranë rulotës dhe i ngazëllyer del me vrap jashtë saj, teksa na fton edhe për një gotë raki duke i treguar më shumë Altinit (që edhe Altin “amerikani”, e njeh direkt nga reklamat) faqoret e tij të personalizuara, të cilat shumë prej tyre i ka të porositura më parë. Mes tyre ai nxjerr edhe disa ku ishte “shkruar” me shkronja të arta mbi një copë lëkure të qepur mbi faqore: “Të dhemb koka, pi aspirinë. Të dhemb shpirti, pi raki”, e një tjetër e dytë me mbishkrimin: “Kush pi, vdes. Kush nuk pi, përsëri vdes. Atëherë pi...”. Pasdite vonë pas udhëtimit...me skaf, (Rezervimi dhe pronari i katamaranit, na la në baltë) Altini bleu edhe një dhuratë të këndshme për të atin; një faqore me flamurin amerikan dhe atë shqiptar, përkrah.
“Mihalët e tjerë” me katamaran
Teksa nuk kishim bërë as pothuajse 20 minuta plazh në Potam (iku më kot pagesa)... nxituam më këmbë drejt Himarës, (makth nëse do mendoje të merrje makinën e ta parkoje aty) që i ndan veçse një gjysmë faqe kodre, me këtë zonë, mes disa shtëpive katrahurë. Në mes të zhegut të vapës, pothuajse kur ora shënonte 13.50 mbërritëm tek porti i vogël i Himarës, ku edhe ishte ankoruar një katamaran ngjyrë të kuqe “The great chimera”, e shumë skafe të vogla, nga ku mësuam se për skaf ishte së paku 80 euro minimalja që duhej të paguaje. Zgjodhëm katamaranin, e më parë e pyetëm sërish nëse kishte vende (telefonata e parë me të ishte e çuditshme, pasi tha që hajdeni më shpejt pasi mund t’iu gjejmë vende).
Nga sa mësuam më pas, nipi i pronarit me sufllaqe në dorë na tha që ka vende sa të duash, ndryshe nga sa na kishte thënë në telefon vetë pronari... Teksa njerëzit po mblidheshin, Altini i kërkoi pronarit me një shprehje tipike, që më mirë t’i jepnim lekët parapagim, sa të hanim ndonjë sufllaqe buzë lokaleve të shumta në shëtitore, ndërsa ai na kthehet “Jo mor vëlla se nuk ka problem. Shkoni hani ndonjë gjë, por hajdeni nga ora 14.25”. Unë nxitoj të ble një “kinezëri” kundra ujit me vlerë e 500 lekëve (duke menduar se do zhyteshim në ndonjë nga ato zonat e shumta ku do të udhëtonim, sipas hartës që dukej para vendnisjes së katamaranit). Pasi ishim ushqyer mirë e mirë, e kishim marrë një shishe të madhe me ujë, nxituam për tek katamarani, kur ora pothuajse shënonte 14.22 minuta. Shikojmë se në katamaranin prej gati 15 vendesh, kishin hipur pothuajse 20 persona në bord, madje pronari na drejtohet: “Çuna, ju vjen keq sikur t’iu lë këtu unë?”. “Çfarë? – iu drejtova me një ton të çuditshëm, saqë sikur s’po më besohej që po e thoshte me të vërtetë atë gjë... “Epo ja, u mbushëm ne!...” – na kthehet. Pasi turfullova, i kthehem, duke i thënë ndërsa ishte duke e nxjerrë katamaranin nga moli “Mos të të vijë keq kur ta lexosh këtë tek "Gazeta Si”. I vënë keq në sedër, na i kthen: “Çuna do jeni nesër?!”. “Harroje...ky tipi ikën në Amerikë pas dy ditësh, kështu që i hape punë vetes. Ta kam edhe një foto duke qeshur, madje, fiks siç edhe e thua tani me plot gojë”...
Udhëtimi me skaf drejt ... Shpellës së Virgjër
Pasi më ishin bërë nervat kaçurrel, nga pjesa sipër, në kulm të kokës po bëhem tullac, Altini përpiqet të më qetësojë, duke thënë hajde se marrim një skaf, ndërsa ia kthej se ishte treguar i pacipë, e skafet nuk të marrin pa 25 euro për person...Pa mbaruar ende fjalinë, shikojmë një vajzë pothuajse 40-vjeçare që po qante me ngashërim tek hyrja e molit, ndërsa sapo i kisha thë Altinit se, në këtë vend “gjen ngado Mihai-la”. Altini, ndërsa kishte filluar të diskutonte me pronarin e një skafi, e pyet (Valerie, nga sa mësuam më tej, një turiste franceze nga Parisi dhe profesore anglishteje, e cila kishte ardhur vetëm në Shqipëri në një udhëtim 2-javor), se çfarë kishte ndodhur ndërsa ajo i kthehet duke i thënë se, “kisha prerë biletën që nga Franca me rezervim prej 15 eurosh, e jo veçse më la jashtë, por më tha nuk kam vende duke më kthyer 2000 lekët, mbrapsht”.
Kuptuam që kishim pasur të njëjtin hall...e ndërsa po flisnim se si do ta bënim “se s’bën” këtë udhëtimin, ku secili prej nesh me aq sa mundet, arritëm të mblidhnim 8000 mijë lekë (duke bërë një ulje nga 80 euro) dhe morëm skafin me pronar Arjonin, një himariot. Për disa minuta ishim në det, duke lënë pas portin e vogël të Himarës. Pasi ecëm përgjatë Blue Bay Himarë, e plazhit të Livadhit, vizituam Gjirin e Akuariumit, ku edhe u lamë për disa minuta, e më pas drejt Jalës, e plazhit fantastik të Shpellës së Pëllumbave, ku teksa po xhiroja dhe po bëja foto hasa përmes fokusit dy goca buzë bregut që filluan të tregonin asetet sapo panë se dikush kishte “nxjerrë zogun” majë skafit...
Më tej shkuam drejt “Shpellës së Virgjër”, ku edhe arrita të vija në funksion “kinezërinë” kundra ujit, që pas vizitës në shpellë dhe hipjes në motoskaf, duke kërcyer në dyshemenë e saj, u këput varësja pas qafe, pra, një 500 lekësh i ikur aq shpejt (kur e mendoj se sa lirë mund të bëjnë ato në wish.com)...Më tej vijuam drejt Shpellës së Piratëve, e në kthim drejt ndalesës sonë të fundmë, në Gjipe, lamë Valerian, e cila do rikthehej në Himarë me një katamaran që kishte hedhur spirancën aty pranë, pa pagesë rreth orës 18.00.
Aventura nuk ndalet. Një tjetër kamping
Pasi u miqësuam me Valerian, por edhe aparati profesional që mu mor disa herë teksa lahesha nga nipi i pronarit të skafit (më shumë frika mos përfundonte së bashku me të në det, e pastaj “bye-bye” qindra euro) që mbante të shtypur gjatë gjithë kohës shutterin e aparatit, e pasi kishim lënë profesoren franceze të gjuhës angleze që folëm me të gjatë gjithë kohës në skaf, (e kishte marrë përshtypjet më të bukura nga Shqipëria e shqiptarët, “përveç rastit të katamaranit”)...mbërritëm pas pothuajse 20 minutash me shpejtësi skëterrë, në portin e Himarës. Pas një dreke tejet të shpejtë e një ri-takim me Gëzimin, u nisëm drejt Drimades (Drymades), por më parë ishim siguruar se i shumëpërfoluri kamping prej 10 vitesh ekzistencë, “The Sea Turtle”, kishte një tendë të lirë... Nuk kishim si ta dinim që aventura jonë do të ngazëllehej edhe më shumë. Pas disa orvatjesh e një trafiku të madh, (veçanërisht në Vuno ku është edhe ai i çuditshmi semafor) mbërrijmë tek “The Sea Turtle”, - hera e parë për mua, ndonëse kisha dëgjuar të përflitej së shumti.
Pasi prezantohemi nga rezervimi që kishim bërë më parë nga telefoni, na thonë se për person tarifa është prej 1400 lekësh, ku përfshihet darka e mëngjesi, si dhe fjetja në tendë (nuk e kuptova ndryshimin nga dysheku në krevat, pasi m’u dukën njësoj). “Madje, keni ardhur fiks për darkën”, - na kthehet zonja aty tek një barake recepsioni, pothuajse në hyrje të kampit, e cila ishte së bashku me të bijën me një bluzë nga ato me stampime, ku mbaj mend që shkruhej pak a shumë, “femër e fortë”. Pasi u rehatuam me ato pak bagazhe, e një darke tejet të shijshme me turli e sallatë, (ndonëse në pamje të parë të ngjallte nostalgjinë e ushtarëve me ato garuzhdat) shkojmë drejt barit, ku çmimet pothuajse ishin të lira, si pushime pranë rivierës; një “Elbar” i turbullt 350 lekë, ndërsa një “Peja” në kanoçe, me 250 lekë.
Ndërsa unë pija birra e Altini, provoi Sambuco dhe Whiskey, kisha ardhur në qejf nga Kozma Dushi apo Dashnor Diko, që dilnin nga bokset e mëdha, e dëgjoj befas se sot, ishte nata e karaokes. Pi shpejt e shpejt e dy birra...”që të përmirësoja zërin”... Përreth shumë të huaj, ca italianë (jugu realisht ishte një pushtim i madh “italian”), e diku shqip (nga sa kuptuam më vonë ishin të rinjtë e FRESH), filloi karaokja ku ja mora këngës “Fools Garden: Lemon Tree”, “O-zone: Dragostea din Tei, dhe “Khaled” me Aicha, (e refren në arabisht) ndërsa Altini provoi “With or without you” (duke i thënë duhet të pije më shumë)...por atmosfera u nxeh kur filluan këngët “Xhamadani vija-vija” dhe “Tumankuqja”...Ndërsa kishte vajtur 23.30 një patrullë policie (“The sea tutle” është pothuajse 150 nga bregu i detit) ndërpret gjithçka, ku pronari mbyll muzikën, por kënga e entuziazmin nuk mund të mbyllej aq shpejt (pronari na rrëfeu se njëherë policia kishte kërkuar të mbyllej muzika, por që në fakt një tufë me francezë që po këndonin këngë dhe ai ia kishte kthyer...nuk u heq dot prizën). Kështu, plasi labja dhe pogonishtja...pothuajse të gjithë sa mbetëm, ikëm rreth orës 00.00 pas mesnate, drejt Drymades Bungalows, apo siç njihet ndryshe edhe “Bar Komiteti” apo “te dashnia” (se mora vesh pse dhjetë emra!), aty ku mbi një Volkwagen Combo tejet të bukur (një makinë e tillë, një ëndërr e mbetur në sirtar) shkruhet “Komiteti: Raki & Dashni”. E mbyllëm kështu natën, duke kënduar së bashku me të rinj të shumtë me kitarë dhe fizarmonikë, duke e filluar me “Tring – Tring zilja”...
Rrugës së vjetër... të shkretuar
Pasi ishim mrekulluar me një natë të hatashme në Drimadhes, e cila do donim që të zgjaste më shumë...zbritja nga Llogoraja dhe ai trafiku i së hënës (më shumë shkonin drejt jugut) bëri që ferrotat e tejnxehja, të hidhnin kupën së bashku me tasin e gomës, kushedi se në çfarë ferre andej...Kjo bëri që nga transballkanikja e Vlorës, të merrnim rrethrrotullimin e Ballabanit, apo rrugës së vjetër që të çon drejt Levanit. Sot ajo, pas ndërtimit “të paplotë” të lotit që kalon pranë Levanit, është krejt e ngjashme me filmin “Kryqëzimi Kasandra” (nëse e keni parë, ka një muzikë të frikshme dhe një hekurudhë që ka më se 30 vite pa kaluar një tren). Rrugës nuk sheh pothuajse asnjë lokal apo biznes, hapur. Kjo bëri që aventura jonë të përfundojë...veçse me gjetjen një kupe, e më tej “fikje”, deri tek tasqebapi e pilafi, te i famshmi “Pilo Lala”, teksa dielli pothuajse po perëndonte...e gjumi ishte gati duke “trokitur”, ndërsa timoni po më dukej si jastëk...
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.