.png)
“Pse var pikturat e mia në shtëpinë time? Sepse nuk mund t’i përballoj ato”.
Kështu thotë një aforizëm i famshëm që i atribuohet Pablo Pikasos, artistit spanjoll, mjeshtër i pikturës së shekullit të njëzetë. Një deklaratë që mund të duket kontradiktore, po të kemi parasysh se në vitin 1976 vlerësohej se pasuria totale e piktorit ishte rreth 3.75 miliardë franga franceze.
8 prilli 2023 shënon pesëdhjetë vjetorin e vdekjes së Picasso-s, i cili vdiq në vitin 1973 në Mougins, në moshën 91-vjeçare, pa shkruar asnjë testament, duke lënë mbi 40,000 vepra arti ende të pashitura, të cilat mund të ribashkohen të gjitha “vetëm duke marrë me qira të gjithë Empire State Building”. Vdekja e Pikasos shkaktoi procedura të gjata për rregullimin dhe ndarjen e trashëgimisë, e cila gjatë viteve ishte subjekt i donacioneve të rëndësishme.
Në veçanti, dallohen amanetet për shtetin francez të promovuara nga vajza e tij Maya Ruiz-Picasso, protagoniste e disa veprave të babait të saj (“Maya à la poupée”, 1938, “Maya à la poupée et au cheval”, 1938, “Maya au costume de marin”, 1938, “Maya au bateau”, 1938, “Maya au tablier”, 1938). Amaneti i fundit i promovuar nga vajza e piktorit, e cila vdiq në moshën 87-vjeçare dhjetorin e kaluar, ishte dhurimi në muzeun e Pikasos në Paris i gjashtë pikturave, një libri skicash, një statuje dhe një vepre etnografike. Për Maya Picasso-n, promovimi i artit të të atit ishte një mision, për të siguruar që veprat e artistit të madh të ishin një trashëgimi për të mirën e të gjithë komunitetit.
“Rasti Maya” nuk është një episod i izoluar bujarie. Janë me dhjetëra artistë dhe personalitete të njohura që ndër vite kanë vendosur të dhurojnë mallrat e tyre për qëllime sociale, kulturore apo humanitare.
Megjithatë, vendimi për t’i lënë të gjitha ose një pjesë të pasurisë së dikujt një ose më shumë organizatave bamirëse, të përkushtuara për të ndihmuar ata që kanë më shumë nevojë, nuk është vetëm prerogativë e filantropëve ose personaliteteve të famshme, por po përhapet gjithnjë e më shumë edhe në mesin e qytetarëve të thjeshtë. “Përvjetori i vdekjes së Picasso-s na kujton se sa e rëndësishme është të lëmë gjurmë të vlerave të dikujt për ata që mbeten, kur nuk jemi më këtu. Megjithatë, nuk duhet të besojmë se trashëgimia e solidaritetit është prerogativë vetëm e njerëzve të njohur ose veçanërisht të pasur”, – shpjegon Rossano Bartoli, zëdhënës i Komitetit të Testamentit të Solidaritetit.
“Me siguri që aktet e bujarisë si ato të Maya Picasso-s nuk kalojnë pa u vënë re dhe janë një dhuratë e çmuar për mbarë njerëzimin, janë shembull për të gjithë, por të mos harrojmë se kushdo ka mundësinë të lërë një trashëgimi në favor të një kauze bamirësie. Ajo që ne kemi thënë dhe shpjeguar me Komitetin e Testamentit të Solidaritetit për 10 vjet tani është pikërisht kjo: mjafton edhe një gjest i vogël për të bërë një ndryshim të madh në jetën e shumë njerëzve dhe komuniteteve të tëra”.
“Me Komitetin e Testamentit të Solidaritetit dhe organizatat që janë pjesë e tij, ne jemi të përkushtuar të sigurojmë që trashëgimia për të mbështetur një kauzë bamirësie të njihet dhe zgjidhet gjithnjë e më shumë, – shpjegon Bartoli. – Këtë vit Komiteti mbush dhjetë vjet: në këtë dekadë ne kemi parë që kultura e solidaritetit të ndryshojë dhe të evoluojë, në përgjigje të ndryshimeve të thella sociale, ekonomike dhe kulturore në vendin tonë, të theksuara mbi të gjitha pas dy viteve të pandemisë dhe me shpërthimin e një lufte pranë nesh. Trashëgimia e solidaritetit është një realitet gjithnjë e më i njohur dhe i zgjedhur, por ne kemi ende një rrugë të gjatë për të bërë përpara se të bëhet një mjet gjithnjë e më i përhapur dhe i njohur”.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
