Rrjetet sociale mund të të shpëtojnë nga trishtimi i abortit

Nga Carolyn Spiro-Levitt - Në korrikun e kaluar, isha në javën e 23-të të shtatzënisë dhe pësova një abort të papritur. Foshnja ime e çmuar iku përpara syve të mi pa e kuptuar sepse. Ai kishte qenë me shëndet të mirë dhe të gjitha testet që kishim kryer kishin dalë shkëlqyer. Ndërkohë, pas kësaj ngjarje unë përjetova një ankth dhe një gjendje mendore të pashpjegueshme.
Gjatë gjithë kohës ndjehesha në faj që abortova dhe ndonjëherë thoja që më vinte turp pse nuk mund ta kryej funksionet themelore të jetës. Më parë unë kurrë nuk kisha takuar dikë që kishte humbur foshnjën dhe gjithnjë thoja të moshuarit vdesin, ndërsa bebet lindin, kështu që duhet të lindin.
Kur mora lajmin që isha shtatzënë, isha aq shumë i ngazëllyer për rritjen e një fëmijë së bashku me bashkëshortin tim dhe gjithnjë shikoja udhëzime për një shtatzëni të mbarë dhe pa ndërlikime. Shikoja fotografi të panumërta në Instagram që tregonin sa e adhurueshme ishte periudha e shtatzënisë. Për abortin dëgjojmë shpesh të flitet, por nuk dëgjojmë asnjëherë të flitet për vuajtjen e grave dhe për faktin se ato bëjnë fajtore vetën për atë çfarë ka ndodhur. Përgjithësisht njerëzit nxjerrin fotografi në rrjete sociale për gjërat e bukura që përjetojnë duke anashkaluar gjërat që vuajnë.
Pasi ndodhi kjo ngjarje unë u ndjeva bosh. Edhe pse kam një burrë, familje dhe miq shumë mbështetës, u ndjeva aq e izoluar emocionalisht dhe e tradhtuar nga trupi im. Meqenëse ishim në Nju Jork, një qytet që po merrte veten nga pandemia e Covid-19, përsëri ndjehesha e izoluar dhe nuk doja të takoja askënd.
Por për të qetësuar veten unë kërkova mbështetje tek rrjetet sociale duke komunikuar me gra që kanë përjetuar në të njëjtën mënyrë humbjen e një foshnje. Gratë që kuptuan "sindromën e krahëve të zbrazët", dhimbjen fizike për të mbajtur foshnjat tona të humbura. Gratë që e dinin dhimbjen që të bënte të ndjeheshe bosh duke mos parë kurrë bebet tona të buzëqeshin, duke mos dëgjuar kurrë zërat e tyre ose duke parë hapat e tyre të parë.

Këto nëna qanë dhe u brengosën (virtualisht) përkrah meje. Ata më kontrollonin çdo ditë, flisnin me mua dhe më thanë se gjithmonë do të kisha një vend në zemrat e tyre. Ata u përgjigjën pyetjeve në lidhje me periudhën pas asaj çfarë më ndodhi, të tilla se si të ndaloja gjinjtë e mi duke prodhuar qumësht. Ata më këshilluan se si të mos kisha ndërlikime pas lindjes. Një mik i dashur më dërgoi një kartë dhuratë Starbucks ditën time të parë që të kthehesha në punë për të më lënë të kuptoj se ajo e kuptonte se sa e vetmuar ndihesha sepse nuk po vazhdoja jetën normale. Ne të gjithë ishim bashkuar në klubin më të keq në botë dhe megjithatë gjetëm një motër për secilën, duke qenë të forta, elastike dhe që e mbanin me humor njëra-tjetrën gjatë kohërave të vështira.
Si psikolog klinik, shpesh trajtoj individë që përjetojnë trauma. Unë u mësoj pacientëve të mi në lidhje me "lajthitjen e botës së drejtë", një teori që ne besojmë që në moshë të re se gjërat e mira u ndodhin njerëzve "të mirë" dhe gjërat e këqija u ndodhin njerëzve "të këqij". Nëse thjesht ndjekim rregullat, punojmë shumë dhe bëjmë atë që duhet të bëjmë. Pra, kur ndodhin gjëra të tmerrshme, ne duhet t'i meritojmë ato. Kur ndodh trauma, të gjithë duam një shpjegim pse ka ndodhur. Është e dokumentuar mirë dhe unë shpesh shoh në punën time klinike, që njerëzit frikësohen shumë nga mungesa e kontrollit. Kjo rrit tendencën tonë për të fajësuar vetveten sesa të besojmë se një rastësi e tillë ekziston në botë.
Unë bëra të gjitha gjërat e duhura gjatë shtatzënisë time. Unë nuk pija alkool dhe duhan. Kalova tek kafeja pa kafeinë. Lexoj librat e foshnjave. Madje nisa të përdorja shampo dhe balsam organik. Bëra gjithçka çfarë ishte e mundur që ta mbroja atë. Sidoqoftë e pajustifikuar, unë kam ndjerë një faj të jashtëzakonshëm për atë që ndodhi.
Tetori është muaji i ndërgjegjësimit për shtatzëninë dhe foshnjat. Shpresoj që duke ndjekur shembullin tim, nënat e tjera do të ndjehen të fuqishme të ndajnë historitë e tyre të humbjes, qofshin ato në rrjete sociale apo në grupe të ndryshme shoqërore. Duke vepruar kështu, ne mund ta ndihmojmë njëri-tjetrin të shërohet kolektivisht, në vend që të vuajmë vetëm. Ne mund të krijojmë hapësirë në përfaqësuesit e rrjeteve sociale të të gjitha përvojave të ndryshme të nënës, jo vetëm një mbështjellëse të theksuar. Dhe ne mund t'i japim njëri-tjetrit forcë dhe qëndrueshmëri dhe të mbajmë shpresën për njëri-tjetrin edhe kur mund të mos e shohim vetë dritën në fund të tunelit.
*Carolyn Spiro-Levitt është një psikologe klinike.
Burimi:The Wshington Post/ Përshtati: Gazeta “Si”

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.