Mendim

Papa Françesku: Kriza si kjo zbulojnë se çfarë ka në të vërtetë në zemrat tona

Nga Papa Françesku - Gjatë këtij viti të mbushur me ndryshime të njëpasnjëshme, mendja dhe zemra kanë qene tek njerëzit. Njerëzit për të cilët mendoj dhe lutem, dhe ndonjëherë qaj, njerëz me emra dhe fytyra, njerëz që vdiqën pa u thënë lamtumirë atyre që donin, familje në vështirësi, madje edhe të uritur, sepse nuk ka punë.

Ndonjëherë, kur mendoni për situatën globale, mund të paralizoheni: Ka kaq shumë vende në konflikt të pandërprerë; ka kaq shumë vuajtje dhe nevoja. Mendoj se ndihmon të përqendrohesh në situata konkrete: Ju shikoni fytyra që kërkojnë jetë dhe dashuri në realitetin e secilit person, të secilit popull. Ju shihni shpresën të shkruar në historinë e çdo kombi, histori e lavdishme sepse janë historitë e luftës së përditshme, e jetës së thyer në vetëmohim..

Këto janë momente në jetë që kërkojnë ndryshim. Secili prej nesh ka pasur "dështimin" e tij, ose nëse nuk e keni akoma, një ditë do të keni: sëmundje, dështimin e një martese apo biznesi, zhgënjim apo tradhti. Ashtu siç gjatë pandemisë së Covid-19, këto dështime krijojnë tension dhe një krizë por që në fund zbulojnë atë që është vërtetë në zemrat tona.

Të gjithë kemi "Covidin" tonë personal, pra dështimin më të madh të jetës tonë, i cili përveç dhimbjes na mundëson të kuptojmë se për çfarë kemi vërtet nevojë dhe çfarë duhet të ndryshojmë: mungesën e lirisë së brendshme, idhujt që u kemi shërbyer, ideologjitë që jemi përpjekur të jetojmë, marrëdhëniet që kemi lënë pas dore

Kur u sëmura për herë të parë në moshën 21 vjeç, pata përvojën time të parë të dhimbjes dhe vetmisë. Ndryshoi mënyrën se si e shihja jetën. Për muaj me radhë, nuk e dija kush isha apo nëse do të jetoja apo vdisja. Mbaj mend që e përqafova nënën time dhe i thashë: "Thjesht më trego nëse do të vdes". Isha në vitin e dytë të trajnimit për prift në seminarin dioqezan të Buenos Aires.

Më kujtohet data: 13 gusht 1957. Unë u dërgova në një spital nga një prefekt i cili kuptoi se nuk isha prekur nga një lloj gripi që kalohet thjesht me një aspirinë. Ata nxorën një litër e gjysmë ujë nga mushkëritë e mia, dhe unë qëndrova atje duke luftuar për jetën. Në nëntor ata më operuan për të nxjerrë lobin e sipërm të njërit prej mushkërive. Unë mund ta kuptoj sesi ndihen njerëzit me Covid-19 ndërsa përpiqen të marrin frymë në një ventilator.

Kujtoj sidomos dy infermiere nga kjo kohë. Njëra ishte një motër dominikane e cila kishte qenë një mësuese në Athinë përpara se të dërgohej në Buenos Aires. Më vonë mësova se pas ekzaminimit të parë nga mjeku, pasi ai u largua, ajo u tha infermierëve që të dyfishonin dozën e ilaçeve që ai kishte përshkruar, të cilat në thelb penicilinë dhe streptomicinë, sepse ajo e dinte nga përvoja se po vdisja. Motra Cornelia Caraglio më shpëtoi jetën. Për shkak të kontaktit të saj të rregullt me njerëz të sëmurë, ajo kuptonte më mirë se mjeku se çfarë kishin nevojë dhe kishte guximin të vepronte sipas njohurive të saj.

Një infermiere tjetër, Micaela, bëri të njëjtën gjë kur kisha shumë dhimbje, duke më përshkruar fshehurazi doza shtesë të ilaçeve kundër dhimbjeve jashtë kohës së duhur. Cornelia dhe Micaela janë në parajsë tani, por unë gjithmonë do t’i ndihem borxhli. Ato luftuan për mua deri në fund, deri në shërimin tim përfundimtar. Ato më mësuan se çfarë do të thotë të përdorësh shkencën, por edhe të dish kur të shkosh përtej saj për të përmbushur nevojat e veçanta njerëzore. Dhe sëmundja e rëndë që kam jetuar më mësoi të varesha nga mirësia dhe mençuria e të tjerëve.

Kjo sëmundje ka qëndruar me mua gjatë këtyre muajve të fundit. Unë shpesh kam jam lutur për ata që kërkonin të gjitha mjetet për të shpëtuar jetën e të tjerëve. Pra, shumë prej infermierëve, mjekëve dhe kujdestarëve që po paguanin çmim dashurie, së bashku me priftërinjtë dhe njerëzit fetarë dhe të zakonshëm, profesionet e të cilëve ishin shërbimi. Ne ua kthejmë dashurinë duke u pikëlluar për ta dhe duke i nderuar ata.

Pavarësisht nëse ishin apo jo të vetëdijshëm për këtë, zgjedhja e tyre dëshmoi një besim të vyer: se është më mirë të bëni një jetë më të shkurtër duke u shërbyer të tjerëve sesa një më të gjatë që shkon kundër kësaj thirrjeje. Kjo është arsyeja pse, në shumë vende, njerëzit qëndruan në dritaret e tyre ose për t'i duartrokitur me mirënjohje dhe frikë. Ata janë shenjtorët e vendit, të cilët kanë zgjuar diçka të rëndësishme në zemrat tona, duke e bërë edhe një herë të besueshme atë që dëshirojmë të mbjellim me predikimin tonë.

Ata janë antitrupat ndaj virusit të indiferencës. Ata na kujtojnë se jeta jonë është një dhuratë dhe ne rritemi duke dhënë nga vetja, duke mos ruajtur veten, por duke humbur veten në shërbim.

Me disa përjashtime, qeveritë kanë bërë përpjekje të mëdha për të vendosur mirëqenien e njerëzve të tyre në radhë të parë, duke vepruar me vendosmëri për të mbrojtur shëndetin dhe për të shpëtuar jetë. Përjashtimet kanë qenë disa qeveri që mbyllën sytë përballë vdekjeve në rritje, për të shmangur kriza edhe më të rënda. Por shumica e qeverive vepruan me përgjegjësi, duke vendosur masa të rrepta për të kontrolluar shpërthimin.

Megjithatë, disa grupe protestuan, duke refuzuar të mbanin distancën, duke marshuar kundër kufizimeve të udhëtimit, sikur masat që qeveritë duhet të vendosin për të mirën e popullit të tyre përbëjnë një lloj sulmi politik ndaj autonomisë ose lirisë personale! Shikimi drejt së mirës së përbashkët është shumë më tepër sesa shuma e asaj që është e mirë për individin. Do të thotë të kujdesesh për të gjithë qytetarët dhe të kërkosh t'u përgjigjesh në mënyrë efektive nevojave të atyre që nuk kanë fat.

Është shumë e lehtë për disa të marrin një ide, në këtë rast, për shembull, lirinë personale, dhe ta kthejnë atë në një ideologji, duke krijuar një prizëm përmes të cilit ata gjykojnë gjithçka.

Kriza e koronavirusit mund të duket e pashembullt sepse prek pjesën më të madhe të njerëzimit. Por është e tillë vetëm se është më e dukshme. Ka një mijë kriza të tjera që janë po aq të tmerrshme, por janë mjaft larg nga disa prej nesh që të mund të veprojmë sikur ato të mos ekzistojnë. Mendoni, për shembull, për luftërat e shpërndara në pjesë të ndryshme të botës; të prodhimit dhe tregtisë së armëve; qindra mijëra refugjatë që ikin nga varfëria, uria dhe mungesa e mundësive; të ndryshimit të klimës. Këto tragjedi mund të duken të largëta nga ne dhe fatkeqësisht, nuk arrin të na shtyjnë të ndryshojmë agjendat dhe përparësitë tona. Por si kriza Covid-19, ato prekin të gjithë njerëzimin.

Na shikoni tani: Ne vendosim maska për fytyrën për të mbrojtur veten dhe të tjerët nga një virus që nuk mund ta shohim. Por, ç'të themi për të gjitha ato viruse të tjera të padukshme nga të cilat duhet të mbrohemi? Si do të veprojmë me pandemitë e fshehura të kësaj bote, pandemitë e urisë dhe dhunës dhe ndryshimet klimatike?

Nëse do të dalim nga kjo krizë më pak egoiste sesa kur hymë brenda, ne duhet ta lëmë veten të preket nga dhimbja e të tjerëve. Ka gjithmonë një mënyrë për t'i shpëtuar shkatërrimit. Atje ku njerëzimi duhet të veprojë është pikërisht atje, mbi vetë kërcënimin, pasi aty hapet dera.

Ky është një moment për të ri menduar përparësitë tona, atë që vlerësojmë, atë që duam, atë që kërkojmë dhe të angazhohemi për të arritur atë që kemi ëndërruar.

Zoti na kërkon të guxojmë të krijojmë diçka të re. Ne nuk mund t'i kthehemi vlerace të rreme të sistemeve politike dhe ekonomike që kemi pasur para krizës. Ne kemi nevojë për ekonomi që u japin të gjithëve mundësinë e përfitimit të fryteve të krijimit, nevojave themelore të jetës: tokës, akomodimit dhe punës. Ne kemi nevojë për një politikë që mund të integrohet dhe të dialogojë me të varfërit, të përjashtuarit dhe të prekshmit, Ne duhet të ngadalësojmë, të bëjmë një vlerësim dhe të hartojmë mënyra më të mira për të jetuar së bashku në këtë tokë.

Pandemia ka zbuluar paradoksin se ndërsa jemi më të lidhur me njëri-tjetrin, ne jemi gjithashtu më të përçarë. Konsumatorizmi i etur prish lidhjet e përbashkëta. Na bën të përqendrohemi në tek vetvetja dhe na bën të shqetësohemi. Frika jonë përkeqësohet dhe shfrytëzohet nga një lloj i caktuar i politikës populiste që kërkon pushtet mbi shoqërinë. Është e vështirë të ndërtosh një kulturë në të cilën do të mund të takohemi si njerëz me një dinjitet të barabartë që punojmë për mirëqenien e të moshuarve, të papunëve, dhe të porsalindurve.

Për të dalë më mirë nga kjo krizë, duhet të kujtojmë se kemi një destinacion të përbashkët. Pandemia na ka kujtuar se askush nuk shpëton vetëm. Ajo që na lidh me njëri-tjetrin është ajo që ne zakonisht e quajmë solidaritet. Vetëm mbi këtë themel të fortë mund të ndërtojmë një të ardhme më të mirë. /New York Times/


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë