Në ekspozitën e Dubait: Askush nuk flet për realitetin

Vendndodhja është dramatike. Vizitorët që kalojnë nga dielli i ashpër i mesditës në ambjentin e brendshëm, takohen me parulla.

"Ne besojmë se çdo njeri është pjesë e ndërgjegjes kolektive," thuhet në një mesazh në muret e pavijonit sirian në ekspozitën e Dubait. Pse qeveria siriane ka kaluar vite duke hedhur bomba mbi shumë prej atyre njerëzve nuk shpjegohet.

Panairi prej 7 miliardë dollarësh është "World Expo" i parë në Lindjen e Mesme. Ashtu si shumë të tjera në Emiratet e Bashkuara Arabe (UAE), të cilat duan të tërheqin vizitorë për të ringjallur ekonominë e saj, ekspozita përpiqet të lustrojë politikën. Ekspozuesit janë në gjendje të paraqesin vizionet e tyre panglosiane për investitorët dhe turistët.

Shumë nga pavionet, me dashje apo jo, kapin diçka në lidhje me karakterin e një vendi. Amerika i vendos mysafirët në një shteg lëvizës për një mësim qytetar të sinqertë. Kina i përshëndet me një video nga Xi Jinping. Vizitorët në anën britanike kalojnë pjesën më të madhe të kohës në një radhë të rregullt.

Për vendet në rajon, ka shumë për të sqaruar. Pavioni i Libanit duket si një reklamë turizmi, me monitorë të mëdhenj që shfaqin pamje magjepsëse të vendit. Një ekspozitë e tillë do të ishte e pamundur në vetë Libanin, ku as nuk patën energji për 24 orë rresht në fillim të tetorit. Disa vende ende nuk kanë shfaqur asgjë. Libia është pothuajse bosh, me mure që nuhasin bojë të freskët dhe një televizor që luan karikatura. Iraku po ashtu.

Egjipti është një ndalesë popullore. Ka disa shenja për të kaluarën: hieroglife dhe një kopje të arkivolit të mbretit Tut. Megjithatë, pjesa më e madhe i jepet portretizimit të Egjiptit si një fuqi ekonomike, një imazh në kundërshtim me firmat e tij të ngadalta private. Në një ekran gjigant, një video, një grua me veshje faraonike flet për zonat industriale që po ndërtohen përgjatë kanalit të Suezit.

Askush nuk e pranon politikën, madje as Palestinën e pushtuar, e cila u lejon vizitorëve të prekin një pjesë të Kupolës së Shkëmbit të Jeruzalemit dhe të nuhasin sapun të bërë në Nablus. Në vend të kësaj, shumë vende duan të bëjnë biznes. Në pavijonin e papërfunduar të Iranit, ku njëra derë të çon në një vend ndërtimi, hapësira i jepet një lloj pazari, me kompani që punojnë pllaka qeramike dhe qilima.

Kthehu në stendën siriane ka stenda për firmat që shesin kabllo dhe vaj ulliri, dhe një për Cham Holding, një konglomerat nën sanksionet amerikane dhe europiane. Një hapësirë tjetër është e veshur me 1.500 panele druri që iu dërguan sirianëve anembanë botës me udhëzime për të s shpresat e tyre. Disa janë pikturuar me flamurin e regjimit, ose fytyrën e Bashar al-Asadit. Organizatorët këmbëngulin se ata u përpoqën të arrinin një numër përfaqësues të diasporës tashmë të përhapur kudo në botë. Megjithatë, askush nuk duket se ka dërguar dëshira për një qeveri më pak brutale ose përgjegjësi për një luftë që vrau qindra mijëra bashkëqytetarë të tyre.

Një tabelë neoni aty pranë deklaron: "Ajo që shihni nuk është gjithçka atje" - një slogan i përshtatshëm për të gjithë ekspozitën.

Burimi: The Economist/ Përshtati: Gazeta “SI”

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.