.png)
74 vjet më parë, filmi më i famshëm dhe i dashur i Krishtlindjeve u lançua në të gjitha kinematë amerikane: “It's a Wonderful Life” nga Frank Capra. Pas gati një shekulli, historia më e “bukur e treguar ndonjëherë”, historia e shanseve të dyta dhe rëndësia e komunitetit është akoma e rëndësishme edhe sot. Por fatkeqësisht, edhe ngjarjet e një njeriu të dërrmuar nga borxhet dhe në kthetrat e një kapitalizmi çnjerëzor janë ende një realitet.
Dhe duke parë atë fund të mrekullueshëm në të cilin gjithçka zgjidhet për më të mirën falë ndihmës së një komuniteti që mblidhet rreth atyre në nevojë, është e vështirë të mos zhvendosesh. Për shkak se është historia e shanseve të dyta, është historia e momentit më të errët në jetën e një njeriu i cili, përkundër gjithçkaje dhe me të vërtetë falë kësaj gjithçka, është në gjendje të ngrihet përsëri, sepse ai është nga ata filma që ju rrëmbejnë dhe, si një makinë kohe, ju kthejnë në atë moment kur edhe ju, si fëmijë, po shikonit të njëjtat imazhe në një TV të vjetër, me mamanë dhe babanë tuaj.
Sepse “koha është një rreth i sheshtë” dhe herët a vonë gjithçka përsëritet. Si çdo vit, Krishtlindja përsëritet. Dhe si çdo herë që zhytesh në errësirë gjithmonë lutesh që dikush ose diçka të vijë dhe të të tërheqë me forcë, për të të dhënë një shans të dytë. Dhe nën pemë, këtë vit më shumë se çdo vit, të gjithë do të dëshironin të gjenin një shans të dytë. Por, pavarësisht se jeta mund të jetë e mrekullueshme, pas 74 vjetësh, bota është ende e kobshme.
Komploti i filmit
Historia është vendosur në Bedford Falls (një qytet tipik i trilluar), në prag të Krishtlindjes. Ndërsa jashtë bie borë, në atë që do të mbahet mend si stuhia e parë, më e madhe dhe më reale e krijuar ndonjëherë në një set filmik, dëgjojmë lutjet e burrave, grave dhe fëmijëve të cilët kërkojnë të ndihmojnë një burrë që po kalon një moment shumë të vështirë, tragjik dhe të errët. Pastaj shohim një qiell të natës me yje dhe dritat që kanë zërin e Zotit dhe të Jozefit (jemi akoma në vitin 1946!) të cilët vendosin të dërgojnë një engjëll mbrojtës të klasit të dytë në tokë, Clarence Oddbody (aktori shumë i mirë dhe i njohur i personazheve Henry Travers), që nëse ai ka sukses në misionin e tij për të shpëtuar atë njeri ai më në fund do të marrë krahë dhe do të gradohet në një engjëll të klasit të parë. Atëherë do të zbulojmë se kur bie një zile, një engjëll nxjerr krahë.
George Bailey (një James Steëart i pabesueshëm, shumë i mirë në atë që njihet si prova e tij më e mirë), ka kaluar jetën e tij duke ndihmuar të tjerët shpesh duke hequr dorë nga ëndrrat e tij duke mbetur për të jetuar në atë qytet që ai urrente aq shumë. Ai dashurohet marrëzisht me Marinë e bukur (një Donna Reed e mrekullueshme), ata ndërtojnë shtëpinë e tyre, kanë katër fëmijë, por një seri rastësish të tmerrshme dhe dora famëkeqe e horrit të filmit, Z. Potter. Sigurohuni që vetëm në prag të Krishtlindjeve, ju rrezikoni të humbni gjithçka dhe të arrestoheni për falimentim. Do të jenë fjalët e Poterit për të sugjeruar se çfarë të bëni: “Ju vleni më shumë të vdekur se sa të gjallë”.
Dhe pikërisht atje, në buzë të greminës, arrin Clarence që hidhet para tij dhe Xhorxh i mirë, i cili gjithmonë ka qenë altruist, nxiton ta shpëtojë pa menduar për këtë. Do të jetë engjëlli që do ta bindë atë se sa e rëndësishme ishte jeta e tij, duke i treguar të gjitha të mirat që ai ka arritur, duke i treguar se sa i tmerrshëm do të kishte qenë fati i kaq shumë nëse ai nuk do të kishte lindur kurrë.
Asnjë qenie njerëzore nuk mund të konsiderohet dështim
George, kështu, kthehet në jetë dhe ndërsa vrapon në shtëpi për të përqafuar të dashurit e tij, ai zbulon se i gjithë komuniteti ishte tërhequr rreth tij: kushdo, madje edhe të panjohur plotësisht, duke mësuar se ai kishte nevojë për ndihmë, vrapoi tek ai për ta ngushëlluar dhe vendosën para në një shportë, para që do ta shpëtojnë nga falimentimi, nga burgu, nga fundi. Këtu është shansi i dytë që të gjithë duam të kemi, gjithmonë. Ajo që George merr është “dhurata më e madhe” që mund të ketë, e cila ishte përmbajtja e tregimit eponim të shkurtër nga Philip Van Doren Stern nga i cili bazohet filmi. “Asnjë qenie njerëzore nuk mund të konsiderohet si një dështim”, është një koncept në të cilin Capra besonte fuqimisht, gjithashtu dhe ndoshta mbi të gjitha sepse kur e bëri këtë film, ai sapo ishte kthyer nga fronti i Luftës së Dytë Botërore. Dhe sigurisht që ai dëshironte që të ishte një mesazh plot shpresë për të ardhmen. Mesazh që edhe neve na duhet aq shumë në fund të këtij viti 2020, i cili kishte shumë pak lidhje me të.
Pas 74 vjetësh bota nuk ndryshon
Ngjarjet e pabesueshme, magjike, të mrekullueshme të George Bailey dhe botës së vogël të Bedford Falls vërtetojnë se çdo jetë është e mrekullueshme, sepse është e domosdoshme, unike. Fatkeqësisht, megjithatë, historia e protagonistit na tregon gjithashtu për një njeri të dërrmuar nga borxhet, të familjeve të detyruara të kërkojnë hua me përqindje të fajdexhinjve, të profesionistëve që nuk kanë zgjidhje tjetër veçse të drejtohen në brigjet e një karakteri të keq, një kapitalist i pamëshirshëm dhe i pashpirt. Kështu në film përplasen dy fytyrat e kapitalizmit amerikan, ajo njerëzore e George Bailey dhe ajo çnjerëzore e Z. Potter. Dhe dallimi ishte aq i qartë, saqë i dha Capra-s shumë akuza për pro-komunizëm, aq sa ai u raportua, nga shërbimet sekrete, në listën e zezë të McCarthyist America.
Fatkeqësisht ne e dimë shumë mirë rrugën e kapitalizmit, ne e dimë mirë që qenia njerëzore shtypet vazhdimisht në emër të fitimit dhe se deri tani, nëse nuk prodhon, konsiderohet dështim. Dhe megjithëse ka kaluar pothuajse një shekull, pavarësisht se bota ka ndryshuar shumë nga ato imazhe bardh e zi, jeta e njerëzve normalë, jeta e Xhorxh dhe Marisë, nuk kanë ndryshuar aspak: ato mbeten të shtypura nga borxhet, këstet, afatet, taksat, falimentimet, bankat, fajdexhinjtë. 74 vjet më parë ishte imagjinuar që njerëzit në vitin 2020 do të evoluonin, nuk do të kishte më luftë, ne do të shkonim me makina fluturuese, që natyra të mbetet e paprekur, se puna fizike do të kryhej vetëm nga makineritë, nga robotët, se nuk do të kishte më sëmundje.
Jeta duhet të jetë ende e mrekullueshme
Nuk ndodhi në atë mënyrë. Por është e bukur, vërtet e nevojshme, të besosh se jeta është gjithmonë dhe në çdo rast e mrekullueshme. Se gjithmonë ka kohë për një shans të dytë. Dhe që ne mund të prekemi, duke parë rrethin e jetës që kthehet në pikën e tij të fillimit. A mund të qani nga lumturia kur vogëlushja juaj, ndërsa është në krahët tuaj duke parë pemën, ju thotë, duke dëgjuar një zile: “Babi, a e di se kur bie një zile një engjëll i klasit të dytë nxjerr krahë?” Po, fëmija im, po... është e vërtetë. Edhe nëse bota jashtë copëtohet.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
