.png)
Gazeta Si – Që në vitin 1997, një artikull i “New York Times” argumentonte se hobit po zhdukeshin për shkak të rënies së kohës së lirë dhe popullaritetit të formave të tjera të argëtimit, siç është televizioni dhe aktiviteteve të tjera, si shkuarja në palestër.
Sot, edhe më shumë, ndjesia është se çdo aktivitet që është një qëllim në vetvete dhe kërkon një sasi të caktuar përkushtimi, është bërë i papajtueshëm për shumë njerëz me një hapësirë të shkurtër vëmendjeje dhe një jetë më kaotike.
Por kjo nuk është e gjitha. Një fakt që mund të ketë përshpejtuar zhdukjen e hobive në kohët më të fundit, shkroi “Atlantic”, është se ndjekja e tyre është bërë më e shtrenjtë se në të kaluarën, veçanërisht që nga pandemia, për shkak të rritjes së kostos së lëndëve të para.
Kjo vlen për karremin në peshkimin sportiv, municionin në qitje dhe në përgjithësi për të gjitha mjetet, pajisjet, manualet dhe materialet e konsumueshme që shpesh nevojiten për të ndjekur një hobi: nga modelimi te golfi, nga puna me grep te fotografia, nga lojërat në tavolinë te kopshtaria.
Shkurt, një hobi ose pasion, është bërë, nëse jo një luks, një aktivitet më pak i arritshëm sesa në të kaluarën.
Ky është një implikim i rëndësishëm, sepse për një kohë të gjatë, një nga efektet pozitive indirekte të hobit ishte pikërisht aftësia për të nxitur takime midis njerëzve me prejardhje dhe të ardhura të ndryshme shoqërore përmes një pasioni të përbashkët.
Edhe thjesht bashkëveprimi në një forum online midis entuziastëve të trenave elektrikë, për shembull, një mënyrë vullnetare dhe spontane për të krijuar dhe mirëmbajtur një komunitet në të cilin ndarja e përvojave dhe informacionit rreth atij hobi është një përparësi, dhe në të cilin ndryshimet socioekonomike dhe kulturore midis pjesëmarrësve kanë pak rëndësi.
Duke iu referuar solidaritetit dhe tolerancës që zhvillohen brenda grupeve të këtij lloji, sociologu amerikan Gary Alan Fine, foli në vitin 2015 për “komunitete të buta”.
Ato karakterizohen nga një “infrastrukturë e përbashkët”, si kulturore, ashtu edhe fizike (një fushë golfi, një pistë bulingu ose diçka tjetër), e cila i ndihmon njerëzit të ndihen pjesë e diçkaje.
Dhe kjo ndodh pavarësisht nivelit të tyre të ekspertizës, duke mundësuar marrëdhënie që ka të ngjarë të jenë të ndryshme në jetën e tyre të përditshme.
Një hipotezë tjetër e sugjeruar për të shpjeguar rënien e hobive është se dëshira për të shkëlqyer dhe konkurrenca, qëndrime të inkurajuara gjithashtu vitet e fundit nga mediat sociale, i kanë bërë aktivitetet jopopullore të ndërmarra thjesht për kënaqësinë e kryerjes së tyre, pa qëllimin për t’i shndërruar ato në një karrierë ose për të qenë ndër më të mirët në to.
Në teori, kjo është pikërisht ajo që përfaqësojnë hobit; në fakt, ato veprojnë si një kundërpeshë ndaj punës.
“Në një epokë të përcaktuar nga maksimalizmi dhe monetizimi, është më e vështirë të jesh amator. Nëse jemi të mirë në diçka, duam të punojmë shumë dhe madje të fitojmë para”, shkroi Joshua Rothman në “New Yorker”. Në një farë mënyre, hobit janë kanibalizuar edhe nga një orientim i përgjithshëm konsumist, shtoi ai.
Reklamimi u tregon njerëzve se njerëzit krijues dhe të suksesshëm ka një hobi, por “menuja” nga e cila mund të zgjedhësh, është ende e kufizuar në hobi të pranueshme shoqërisht nga të cilat promovuesit mund të fitojnë para.
Një problem themelor është se hobit kërkojnë që personi që e përfaqëson, të përmbushë kushte që nuk janë gjithmonë të garantuara sot: një nivel i caktuar disponueshmërie parash dhe kohe të lirë, të cilat shpesh thithen nga aktivitete të tjera, kryesisht argëtim, që tentojnë ta konsumojnë atë me bollëk (nga mediat sociale te serialet televizive).
Për më tepër, paratë janë të nevojshme për të përballuar blerjen e produkteve – karrem, municione, ngjyra, lente kamerash ose të tjera – të nevojshme për hobi, por që blihen dhe përdoren edhe për qëllime profesionale.
Kjo rrit kostot, por gjithashtu i bën njerëzit të marrin në konsideratë shndërrimin e hobi-t të tyre në një karrierë, duke pasur parasysh se kostot e ndjekjes së tij vazhdojnë të rriten.
Por çështja, sipas Rothman, është se ata që kanë një hobi, duhet t’i rezistojnë këtij tundimi, “duke u përpjekur të jenë kompetentë por jo profesionistë, krijues, por jo produktivë, ambiciozë, por jo në ankth”.
Dhe mundësitë për amatorizëm janë zvogëluar progresivisht me kalimin e kohës, ndoshta edhe për shkak të bollëkut të informacionit dhe këshillave në internet, gjë që i ka bërë manualet e panevojshme, prej kohësh pikënisje për çdo hobiist.
Në një farë mase, përfundon Rothman, ajo që e bën një aktivitet hobi është “si e bën atë që bën”, dhe jo ajo që bën.
Është e mundur që për disa njerëz, edhe palestra të jetë një pasion i pastër, pa qëllime: një hobi, shkurt.
Për shumë të tjerë, është thjesht një mënyrë për t’u ushtruar për të qëndruar të shëndetshëm dhe për të jetuar më gjatë në gjendje më të mirë fizike.
Për më tepër, të dyja gjërat, hobi dhe shëndeti, nuk përjashtojnë njëra-tjetrën: disa studime të kohëve të fundit tregojnë se kryerja e detyrave të ngadalta manuale, siç është thurja, prodhon përfitime afatgjata për kujtesën, vëmendjen dhe funksionin motorik.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
