.png)
Giorgio Armani ka ndërruar jetë në moshën 91 vjeçare. Grupi i Armani-t e ka konfirmuar lajmin me një deklaratë për shtyp.
“Me hidhërim të thellë, grupi Armani njofton ndarjen nga jeta të krijuesit, themeluesit dhe forcës së tij të palodhur lëvizëse. Z. Armani, siç e quanin gjithmonë me respekt dhe admirim punonjësit dhe bashkëpunëtorët e tij, ndërroi jetë në paqe, i rrethuar nga të dashurit e tij. I palodhur, ai punoi deri në ditët e tij të fundit”, thuhet në njoftim.
Shtëpia e funeralit do të jetë e hapur nga e shtuna, 6 shtator deri të dielën, më 7 shtator, nga ora 9:00 deri në orën 18:00, në Milano. Në përputhje me dëshirat e shprehura të Z. Armani, funerali do të mbahet privatisht.
Lajmi i habiti të gjithë, sepse, siç e kemi mësuar të presim, Armani punoi deri në fund. Disa ditë më parë, ai njoftoi blerjen e “La Capannina”, një gjest që ai e përshkroi si “të dashur, një kthim në rrënjët e tij”.
Në vitet 1960, ai takoi Sergio Galeotti-n, i cili më vonë u bë partneri i tij në jetë dhe në punë. Jo vetëm kaq, por disa ditë më parë, ai kishte dashur të shqyrtonte dhe miratonte të gjitha pamjet për koleksionin e tij të 50-vjetorit, i cili do të shfaqet në javën e ardhshme të modës në shtator.
Disa javë më parë, pak para ditëlindjes së tij të 91-të, një infeksion në mushkëri e detyroi të shtrohej në spital dhe të shërohej në shtëpinë e tij në Via Borgonuovo në Milano, duke e detyruar të humbiste, një rast shumë i rrallë, sfilatën e tij të modës në qershor.
Ai lindi në Piacenza më 11 korrik 1934. I treti nga tre fëmijë.
Krijimi i parë historik? Termi “stilist”.
Armani e regjistroi këtë si shpikjen e tij:
“Unë nuk jam as couturier dhe as rrobaqepës, por ndihem si dikush që krijon një stil, një stilist,” – tha ai.
Dhe kështu u bë.
Rruga e suksesit? Një triumf pas tjetrit, sepse mbi të gjitha Armani kuptoi se burrat dhe gratë “nuk ishin më si më parë”. Nuk ishte thjesht një frazë klishe, por realiteti: jetët dhe trupat kishin ndryshuar, por veshjet vazhdonin të ishin të rënda, të ngurta, të mbingarkuara.
Ai “i zbrazte” të gjitha: dekonstruoi xhaketat dhe i lehtësoi pantallonat e burrave. Të njëjtën gjë bëri me gratë, duke i veshur duke menduar për to në zyrë ose duke vrapuar për të kapur një taksi.
Më pas ndodhi që një regjisor i Hollivudit, Paul Schrader, e kontaktoi për të dizajnuar veshjet e filmit të tij “American Gigolo”.
“Ai erdhi në Milano me John Travolta dhe unë pranova,” – tregonte Armani me kënaqësi, duke zbuluar se fillimisht protagonisti nuk duhej të ishte Richard Gere.
Ishte viti 1980. Ky ishte momenti i tij i madh në Shtetet e Bashkuara. Vetëm shtatë vite pas themelimit të markës, ai arriti në kopertinën e revistës Time. Ishte viti 1982.
“Kopertina mund të kënaqë kotësinë time, por është vëmendja që i kanë kushtuar punës sime që më jep kënaqësi të madhe profesionale,” – kishte komentuar ai.
“Ata kanë kuptuar – pa mospërfilljen që shpesh kanë ata që flasin për modën – vlerën e një angazhimi që nuk konsiston në vizatimin e disa modeleve, por në përpjekjen e vazhdueshme për të përshtatur një mënyrë të veshuri dhe të jetuari, jetuari, jetuari, një ide me mundësinë e riprodhimit industrial.”
Më pas, ishte një ngjitje unike, pa humbur asnjë hap, por duke ndërtuar çdo sezon një pjesë tjetër të historisë, gjithnjë e më lart:
“Çdo ditë nga puna ime mësoj diçka,” – thoshte deri në fund.
Ja disa arritje, në rend të çrregullt sepse datat nuk kanë rëndësi kur gjithçka është e përmbushur: Emporio Armani, parfumet, shtëpia, kozmetika, hotelet, EA7, filmat, librat, ekspozitat, syzet, Silos, alta moda Privé, pallatet, jahtet dhe vilat e tij të bukura. Një perandori me vizionin e tij në qendër: një modë koherente, programatike, kurrë e palëvizshme dhe mbi të gjitha kurrë “qesharake”, një term që ai e urrente.
“Stili,” – thoshte ai, – “është elegancë, jo ekstravagancë. Rëndësia është të mos biesh në sy, por të të kujtojnë.”
Sigurisht, jeta e tij nuk ka qenë gjithmonë e gëzueshme. Vdekja e papritur e partnerit të tij, Sergio Galeotti, shënoi një nga momentet më të rëndësishme dhe më të dhimbshme.
Ishte viti 1985, më 13 gusht, një datë që stilisti nuk do ta harronte kurrë.
Para asaj dite, Giorgio Armani ishte “stilisti”; pas asaj dite, u bë “stilisti sipërmarrës”.
“Kam tentuar të mbush boshllëkun e madh që la Sergio me vrullin tipik të një të padituri. Kam kaluar pengesa, kam përballuar komplikime, kam tentuar të sqaroj idetë e mia, kam dashur të zbuloj pikat e mia të dobëta.”
Me kokën ulur dhe përpara , në pak kohë ai mori gjithçka në dorë, duke organizuar, strukturuar, projektuar dhe duke e çuar gjithçka drejt suksesit.
Legjenda thoshte se gjithmonë ishte i pari që hynte dhe i fundit që dilte, gjithmonë ai që fikte dritën.
Kur ajo që kishte krijuar u bë një perandori e madhe dhe e lakmuar, ai rezistoi tundimeve të ofertave për ta shitur.
Ofertat e para mbërritën në vitet ’90, të fundit vitin e kaluar.
“Kompania mban emrin e krijuesit të saj dhe kjo gjeneron një lidhje shumë të fortë që mbijeton edhe pas shitjes së brandit.
Edhe tregu kërkon praninë e krijuesit, për ta identifikuar atë me kreativitetin, kontrollin dhe vëmendjen e përhershme.”
Në vitet e fundit, ai forcoi këtë rezistencë duke vendosur qartë çfarë do të ndodhte pas tij, nga trashëgimia stilistike te mbesa e tij Silvana Armani dhe te partneri e krahu i tij i djathtë Leo Dell’Orco. Gjithçka e përcaktuar me Fondacionin dhe rregullat e tij.
Me të dy ata, ai doli për të marrë duartrokitjet në shfaqjet e fundit.
Duartrokitje që ai i adhuronte, i kërkonte, i meritonte. Edhe kur mund të kishte bërë pa to, pas gjithë dashurisë, viteve, suksesit, parave, famës, pallateve, jahteve…
“Pse duhet të ndalem apo të ‘mos më interesojë më’,” – ishte përgjigjja e tij vitin e kaluar në Paris.
“Unë jam puna ime, dhe nëse do ta lija, do të thoshte që nuk më intereson më as vetja.”
Vërtet. Fike edhe ti dritën tënde, zoti Giorgio Armani. Është e drejtë kështu.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
