Nga Gazeta Si - Gjithçka që ju nevojitet është dashuria. Kur flet me Richard Gere, duket sikur ai këndon Beatles, ajo këngë është një botëkuptim.
“Unë kurrë nuk e kam konsideruar veten një superstar, nuk mendoj shumë për karrierën time, jam një njeri normal. Dhe kam qenë jashtëzakonisht me fat”.
Aktorët amerikanë të një moshe të caktuar duken më të dashur në Europë sesa në SHBA.
Nuk e di nëse është e vërtetë. Europa ka këtë gjë të bukur, që nëse ke bërë gjëra të mrekullueshme mbahesh gjithmonë mend për këtë. Në Amerikë është ndryshe, njerëzit janë shumë bujarë me mua, do të thosha që nuk bëhet fjalë për cinizëm, por për mentalitet. Amerikanët të thonë: ok, bëre Pretty Woman, por çfarë do të bësh nesër?”
Po ju çfarë do të bëni?
Në korrik filloj “I tradimenti”, një film nga Paul Schrader, të cilin e gjej sërish 43 vjet pas “American Gigolò”, nga një roman i Russell Banks, për një regjisor dokumentarësh që po vdes nga kanceri dhe kërkon të filmojë rrëfimet e tij. Në Sardenjë do të shihni “Maybe I Do”, ku gjeta Susan Sarandon. Jemi njohur që në adoleshencë, pasi ka qenë gruaja ime në shumë filma, këtu është e dashura ime. Dhe ju siguroj se këtu është vërtet një vajzë e keqe.
Le të kthehemi tek “American Gigolò”, çfarë kujtoni?
Në atë kohë kam hipur në një motor, me xhinse dhe një bluzë. Nuk kisha dëgjuar kurrë për Giorgio Armani, i cili veshi karakterin tim. Pas atij filmi u konsiderova si një burrë elegant, por nuk dija asgjë për modën, përpara isha një amerikan i thjeshtë.
A do ta takoni Salvinin pas polemikës për emigrantët?
Buzëqesh: Mund të takoj këdo, nuk kam asnjë problem. Një ligj i ri në Itali, kur Salvini ishte ministër i Brendshëm, pengoi refugjatët të zbarkonin. Është një vepër kriminale. Si mund të ndodhte kjo në Italinë thellësisht të krishterë? E pyeta veten se çfarë mund të bëja për 147 emigrantët që qëndruan 19 ditë në anijen e ankoruar përballë Lampedusa në 2019, pas ndalimit të hyrjes nga qeveria italiane. Mora vendimin për të marrë ujë dhe ushqim në një varkë me njerëz që po iknin, të cilët preferonin rrezikun e mbytjes në Mesdhe për të mos shkuar në shtëpi e të vdisnin, për të mbijetuar. Flisja me ta, i shikoja në sy, i mbaja për dore, dëgjova historitë e tyre. Italia duhet të përballet me Afrikën, Gjermania me refugjatët nga Ballkani. Europa mban një përgjegjësi të madhe në shfrytëzimin e qindra viteve. Sot, Kina ka të njëjtat gabime, një vend ku nuk mund të hyj për shkak të afërsisë me Tibetin.
Meqë ra fjala te solidariteti, te “Time Out of Mind” ju luani një të pastrehë.
Një përvojë e thellë, e cila më ndryshoi si qenie njerëzore. Askush nuk më njohu kur isha në rrugë. Nuk kishte rëndësi se si ndihesha, në ato momente, apo nëse nuk isha rehat. Ky është një film me buxhet të vogël, nuk është ai lloji në të cilin investoni shumë para, nuk është një film hollivudian, ne kishim një qasje pothuajse dokumentareske.
Çështja e vërtetë është se, në botë, ne të gjithë kemi lindur të barabartë, kemi të njëjtat mundësi për të dashuruar. Jam 73 vjeç, kam takuar miliona njerëz dhe nuk e kam menduar ndonjëherë se dikush ishte ndryshe nga unë, të gjithë jemi njësoj, i përgjigjemi në të njëjtën mënyrë kërkesës për dashuri, mirësi, ndershmëri.
Dhe a ju ka ndryshuar budizmi?
Nuk e ka ndryshuar karrierën time, më bëri të kuptoj se si duhet të lidhemi me të tjerët, më bëri të njoh pyetje shpirtërore: a kemi kohë të mendojmë për të tjerët? Nuk kuptoj asgjë nga teknologjia, por më duket se është karburant për vetminë dhe tjetërsimin.
Nuk flitet kurrë për adoleshencën tuaj...
Isha i turpshëm, luaja bejsboll dhe i bija trombës. Unë i përkas shtresës së mesme, paratë mjaftuan dhe nuk u shpërdoruan se nuk ekzistonin. Prindërit e mi ishin nga një qytet i vogël në Pensilvani, ata mbaruan shkollën e mesme, por babai im u rrit në një fermë mes lopëve. Vdiq dy muaj më parë, gati 101 vjeç, jetoi me mua, jam ende plot dhimbje për humbjen e tij. Ai më tha se ishte i aftë të donte të tjerët, ishte mësimi i tij më i madh.
Keni ndonjë pishman?
Unë jam produkt i asaj që kam kombinuar në jetë, pozitive dhe negative. Shpresoj t’i kem ruajtur gabimet. Unë jam një aktor që kam punuar në dekada në të cilat të shkuarit në kinema ishte një ritual i rëndësishëm fundjave, një ritual iluzor, por i rëndësishëm. Sallat ishin si një tempull. Traumat e Covid-it kanë mbetur, njerëzit nuk dalin, kanë blerë televizorë të mëdhenj dhe i shohin filmat në shtëpi.
Kush është Richard Gere sot?
Jam i martuar prej 10 vitesh, kemi dy fëmijë 3 dhe 4 vjeç, ajo ka një vajzë 10 vjeç nga një martesë e mëparshme dhe unë kam një djalë 23 vjeç, jemi një familje e madhe. Po, unë jam një njeri me fat. /Il Corriere della Sera/
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
