Gazeta Si – Vladimir Putin e quajti “mikun e tij” Prigozhin terrorist dhe kujtoi ngjarjet e vitit 1917, kur bolshevikët, tha ai, goditën pas shpine ushtrinë që luftonte në Luftën e Parë Botërore.
Kreu i shtetit nuk kujtoi se revolucionarët ishin të suksesshëm në atë kohë vetëm sepse ishin në gjendje të shfrytëzonin pakënaqësinë e madhe që ekzistonte në front dhe në shtëpi për shkak të dështimeve ushtarake dhe paaftësisë së gradave të larta në Moskë.
Praktikisht, të njëjtat akuza që Prigozhin, i mbështetur shpesh nga blogerët ushtarakë ultra-nacionalistë, ka avancuar prej muajsh dhe që janë në origjinën e revoltës së tij aktuale.
Si në raste të tjera, i përballur me kriza të papritura dhe shumë serioze, Putin priti disa orë para se të dëgjohej. Ndodhi në gusht 2000, për shembull, kur nëndetësja Kursk u zhduk në fund të detit.
Më pas, këtë mëngjes ai doli në TV dhe dukej se donte të përsëriste skenarin e vitit 1999, atë kundër “terroristëve” çeçenë që kishin sulmuar një pjesë të territorit rus.
Në zhargonin ushtarak, ai më pas tha se do t’i ndiqte deri në tualete dhe do t’i vriste.
Dhe ai fitoi zemrat e rusëve, të cilët vitin e ardhshëm e konfirmuan në mënyrë plebishitare si president, pasi ai kishte marrë detyrën nga Boris Jelcin, i cili dha dorëheqjen më 31 dhjetor.
Këtë here, kreu i Kremlinit përdori tone më të matura, presidenciale, por ai e bëri të qartë se do të përdorte jofleksibilitetin e tij të zakonshëm që pëlqejnë aq shumë shikuesit.
Edhe nga fjalët e tij, doli qartë se kriza aktuale është një nga më seriozet në historinë ruse dhe sovjetike të shekullit të kaluar. Sigurisht më e vështira, që kur Vladimir Vladimirovich ka qenë në pushtet.
Paraardhësi i tij Boris Jelcin, iu desh të përballej me një sfidë shumë serioze në tetor 1993, kur Sovjeti Suprem i Federatës Ruse të sapoformuar, u rebelua kundër tij.
Udhëheqësit e rebelimit u strehuan në “Shtëpinë e Bardhë”, godina në Moskë, ku ndodhej Parlamenti (Sovjeti Suprem).
Jelcin e zgjidhi çështjen duke dërguar tanke që nga bregu i lumit morën ndërtesën me zjarr topash.
Pastaj trupat speciale gjurmuan rebelët. Dy vjet më parë, në gusht 1991, integriteti i shtetit ishte vënë në dyshim nga grushti i shtetit që konservatorët e Partisë Komuniste u përpoqën të zbatonin kundër Mikhail Gorbachov, president i BRSS dhe Sekretar i Përgjithshëm i Partisë.
Puçistët përfshinin kreun e KGB-së, ministrin e Brendshëm dhe ministrin e Mbrojtjes dhe për këtë arsye mund të mbështeteshin në të gjithë aparatin “e forcës” së BRSS-së.
Por ata lëvizën shumë keq dhe nuk u llogaritën me vetë Jelcinin, i cili drejtonte moskovitët dhe ushtrinë gjithmonë përballë asaj “Shtëpie të Bardhë” dhe theu grushtin e shtetit.
Edhe në epokën sovjetike, shteti e gjeti veten të përballet me situata shumë të rënda në raste të ndryshme.
Në vitin 1921 ishin marinarët e garnizonit të Kronstadt, në Balltik, ata që u rebeluan kundër qeverisë bolshevike dhe nisën përleshje shumë të vështira që u zgjidhën vetëm pas luftimeve të përgjakshme.
Në vitin 1962, me Nikita Hrushovin në pushtet, ishin punëtorët e Novocherkassk, në rajonin e Rostovit, ata që organizuan një grevë dhe demonstrata paqësore (të padëgjuara në BRSS-në e Stalinit).
Moska zgjodhi rrugën e represionit të egër, duke dërguar ushtrinë dhe trupat speciale të KGB-së që përdorën mitralozë kundër turmës.
Përshtati në shqip: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
