Njëzet vjet pas debutimit, realiteti kinematografik në të cilin hyn “Matrix Resurrections” ka ndryshuar shumë, panorama është e mbushur me seriale dhe xhirime, produksionet kanë një sy të vëmendshëm ndaj kastit, modës, politikisht korrektes, me pak fjalë, çfarë është shitet lehtësisht. Lana Ëachoëski, besnike ndaj qenies së saj jashtë sistemit të Hollivudit, sjell një film nostalgjik, ironik dhe mbi të gjitha romantik. Për sa i përket reagimeve kritike amerikane, ky kapitull renditet më mirë se “Revolutions”, por më keq se “Reloaded”.
Filmi shfaqet nga fundi i dhjetorit në SHBA dhe rikthehet si një histori guximtare në një shans të dytë.
Matrix ishte një fenomen kinematografik që tërhiqej nga imagjinata filozofike dhe komike, por që kishte origjinalitetin e saj të çuditshëm dhe triumfues, të cilin aktorja Lana arrin ta përçojë.
Matrix është shndërruar në një videolojë të modës së vjetër, e cila ende mund të fitojë para duke përdorur nostalgjinë, “Asgjë nuk e ngushëllon ankthin si një nostalgji e vogël”, thotë Morpheus i ri, Yahya Abdul-Mateen II.
Në fillim të filmit, brenda një zyre elegante në një rrokaqiell me pamje nga horizonti pothuajse perfekt i San Franciskos, një grup programuesish diskutojnë se çfarë është një alegori Matrix. A janë të drejtat dhe politika trans? A është shfrytëzim kapitalist? Në mesin e programuesve është Thomas Anderson (Keanu Reeves), i cili në këtë botë të re është një dizajner i famshëm videolojërash, i cili krijoi një lojë shumë të suksesshme të quajtur “The Matrix”.
Ai është një i mbijetuar nga vetëvrasja. Kur partneri i tij i biznesit (Jonathan Groff) e detyron atë të hartojë një lojë të re Matrix, pavarësisht se ka premtuar se nuk do ta bëjë këtë, realiteti i tij lëkundet. Nuk është më e sigurt, pavarësisht presioneve të psikoanalistit të tij (Neil Patrick Harris), që Matrix është thjesht një lojë dhe jo një realitet që ai e ka jetuar.
Ëachoëski dhe bashkë-skenararistët David Mitchell dhe Aleksander Hemon vënë në skenë këtë humor të tij nëpërmjet futjeve koherente të fragmenteve të të mëparshmeve, me një efekt “meta” që përmbledh atmosferën e kohës dhe ilustron kalimin e stafetës së aktorëve të versioneve të reja. Kur ai është “zgjuar”, Neo zbulon se kanë kaluar 60 vjet që kur ai dhe Trinity (Carrie-Anne Moss) udhëtuan në qytetin e makinave. Dashuria e saj e madhe e kryqëzon shpesh në një lokal, por ajo ka dy fëmijë, një partner dhe një pasion për motorët, si dhe shprehjen e atyre që ndjejnë se po bëjnë një jetë që nuk është e saj. Neo është përballur me dilemën e madhe romantike. Lëreni Trinity (tani e quajtur Tiffany) në normalitetin e saj të rremë ose zgjojeni.
Ringjallja e “Matrix” nuk ka të njëjtin ndikim shkatërrues si “Matrix” e vitit 1999, por ka vizionin e vet origjinal kinematografik dhe filozofik. Ngjyrat ndryshojnë, zënkat rikthehen, më të çrregullta dhe të vrazhda, kostumet janë më pak gotike.
Pavarësisht të metave, filmi mbështetet nga çifti karizmatik i protagonistëve, Reeves dhe Moss. Ai ka transformuar ngathtësinë e kontrollit në ekran, një nga yjet e kinemasë aksionale botërore. Ajo ka shumë sharm dhe meriton një karrierë po aq të lulëzuar. Së bashku ata japin fuqi, besueshmëri, emocion. Ringjallja e “Matrix” është një histori e dashurisë si një zgjedhje radikale dhe e komunitetit si e vetmja formë e jetës dhe shpresës së mundshme për njerëzimin.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
