Albani, shpikësi i këpucëve që mund të lidhen me një gisht! Mbërritja në Itali 6 vjeç dhe projektet për të ardhmen

Gazeta Si – Alban Ajdini është 40 vjeç dhe me profesion është shofer. I lindur në Shqipëri, ai ka jetuar në Manduria (Taranto) për më shumë se tridhjetë vjet.

Çfarë bën në kohën e tij të lirë? Mendon për ide të reja. Të cilat bëhen prototipe reale të objekteve të të gjitha llojeve. Me një kusht: ato ende nuk janë shpikur nga askush. Si këpucë që lidhen vetë. Ose më mirë: me një gisht.

Me një dizajn të thjeshtë, por funksional, këpucët e krijuara nga Albani braktisin lidhëset, të cilat janë të papërshtatshme për t’u lidhur sidomos për të moshuarit dhe personat me aftësi të kufizuara.

Në vend të tyre ka dy shirita elastikë, të cilët me një veprim të thjeshtë i lejojnë kujtdo që t’i veshë këpucët me lehtësi.

Drejtoria e Përgjithshme e Mbrojtjes së Pronësisë Industriale i dha patentën Albanit, pas depozitimit të prototipit të tij.

Këpucë të dizajnuara për të moshuarit dhe ata me aftësi të kufizuar

“Arsyeja për këtë shpikje? Mendova për personat me aftësi të kufizuara, të cilët mund të kishin vështirësi të lidhnin këpucët. Me këtë shpikjen time, megjithatë, mjafton një gisht. Dhe kaq”, – shpjegon i kënaqur Ajdini.

Dhe shton: “Ideja u kthye në projekt. Dhe tashmë mund të hyjë në treg. Tani synimi tjetër është t’i jap një kompanie mundësinë që të prodhojë këpucët e mia në një shkallë të gjerë, sepse në këtë mënyrë ato do të ishin të aksesueshme për të gjithë”.

Dhe për të gjitha rastet: këpucët, në fakt, mund të plotësojnë çdo veshje, si në zyrë ashtu edhe në rastësi.

Mbërritja në portin e Brindizit në vitin 1991

Albani ka lindur në Shqipëri, por ka jetuar në Itali për gati 34 vjet: mbërriti në Pulia kur ishte 6 vjeç. Ai u shtrëngonte duart prindërve të tij, të cilët, si mijëra njerëz, në fillim të viteve ‘90 i shikonin brigjet e Adriatikut si sinonim të shpresës dhe të ardhmes. Albani zbarkoi në portin e Brindizit më 7 mars 1991 dhe që atëherë jeton në provincën e Mandurias.

Pikërisht këtu, 4 vite më parë 40-vjeçari mendoi për këpucët e tij. Duke ecur në qytetin e tij: “Unë vozis për të jetuar. Por më pëlqen shumë të eci, – vazhdon ai. – Në fakt, ideja më lindi teksa po bëja një shëtitje nëpër qytet dhe po vëzhgoja persona me aftësi të kufizuara dhe të moshuar me shkopinj. Me këtë shpikje shpresoj të përmirësoj jetën e tyre”.

Dhe tani, pas dhënies së patentës, kjo ëndërr mund të bëhet realitet. Edhe pse Albani ishte shumë i vogël, ai e kujton mirë ditën kur mbërriti në Pulia: “Kam një imazh të gjallë, veçanërisht të përditshmërisë që ndërtuam sapo mbërritëm në Itali, – shton ai. – Veçanërisht do të kem gjithmonë në zemër ndihmën që na ka dhënë ‘Caritas’-i, si për ne fëmijët, ashtu edhe për prindërit tanë. Ndihesha shumë rehat në Pulia, vazhdova të gjitha studimet. Pas diplomimit fillova universitetin, por, pas provimeve të para, vendosa të ndryshoj”.

Kështu, ditët e Albanit kalojnë mes punës dhe krijimeve të reja. Dhe, në fakt, shpikje të tjera janë duke u përgatitur.

“Kam projekte të tjera në mendje. Për shembull? Kur një kamion ose autobus ngec në rrugë, nevojiten një vinç dhe rripa të cilët janë ngjitur në anën e pasme, – specifikon ai. – Për të shmangur këtë, duke qenë se automjetet si kamionët janë të gjatë, ka hapësirë ​​për të futur pajisje hidraulike që mbështeten në trasenë elektrike: me këtë mekanizëm do të mund të ngrihej pjesa e pasme. Kjo do të lejonte që qarkullimi i tyre të rifillonte shumë më shpejt”.

Shpikjet, për Albanin, janë një pasion i vërtetë: “Krijimi i prototipeve është hobi im i preferuar, – përfundon ai. – Profesioni im është shofer. Unë i kam të gjitha patentat dhe mund të drejtoj të gjitha automjetet, nga motorët deri tek kamionët me rimorkio. Megjithatë, në kohën time të lirë, më pëlqen të mendoj për këto shpikje. Por qëllimi im nuk është të bëj një pasuri. Unë kam një punë dhe jam i kënaqur. Ajo që dua, është të krijoj gjëra të dobishme, që mund të ndihmojnë njerëzit. Do të doja të kontribuoja në shoqëri në këtë mënyrë. Koha është gjyqtari më i mirë, do të shohim se çfarë do të ndodhë dhe nëse ato do të përmirësojnë vërtet jetën e njerëzve me probleme”.