Fjona Çakallin, vajza me origjinë shqiptare që jeton në Itali është një nga tre influencuesit më me ndikim të automobilave në Itali sipas TikTok. Me një pasion për videolojërat, teknologjinë, makinat dhe udhëtimet, asaj i është dashur të luftojë kundër stereotipeve që kur filloi blogun e saj të parë adoleshente.
Fjolla filloi shumë herët të fliste për tema të konsideruara “mashkullore”.
Për shembull, ishte vajza e parë në Itali që hapi një blog për videolojërat që quhej ‘Games Princess’ dhe ishte me të vërtetë princesha e videolojërave. Vetëm se, ndryshe nga ata që u shpëtuan nga një princ apo Super Mario, Fjona Çakalli ishte mirë vetë.
Që atëherë kanë kaluar vite dhe Fjona Çakalli nuk u ndal kurrë. Pas video lojërave erdhi teknologjia dhe më pas radha ishte e makinave.
Sot Fjona Çakalli është një nga influenceret më të njohura të automobilave në Itali dhe në qershor ajo ishte një nga tre influencerët më të mirë në një renditje të TikTok. Por kjo nuk është e gjitha: Facebook dhe Instagram gjithashtu e vendosin atë në mesin e dhjetë emrave më me ndikim në këtë sektor në Itali.
Fjona Çakalli është gjithashtu një vajzë e re, e cila me pasion dhe përkushtim ka ndjekur ëndrrën e saj pa u dorëzuar kurrë, duke u marrë çdo ditë me qindra mijëra ndjekës që i pëlqen t’i përcaktojë si një “komunitet”. Por ajo është edhe një femër moderne dhe bashkëkohore.
INTERVISTA E PLOTË E FJONA ÇAKALLI PËR “THE WOM”
“I pari përfaqëson shiritin e jetës nga Zelda, videoloja ime e preferuar”, përgjigjet Fjona Cakalli kur e pyes për dy tatuazhet që shoh gjatë intervistës sonë ekskluzive. “Janë katër zemra, tre të mbushura plotësisht dhe një gjysmë e mbushur: më kujton se nuk jemi gjithmonë 100%. I dyti është një origami, një simbol i pasionit tim për Japoninë. Por ka një të tretën pas qafës sime: një copëz. Megjithatë ne kemi humbur çelësin, nuk di si të futem brenda, ku ka një rrëmujë që do të doja ta rregulloja”.
-Ju jeni ajo që e përcakton veten si një ndikues automobilash. Dhe renditja e tre rrjeteve sociale më të rëndësishme, Instagram, TikTok dhe Facebook na tregojnë gjithashtu se si jeni gruaja e vetme në mesin e dhjetë influencuesve kryesorë të automobilave. Si është për ju si grua të lëvizni në një sektor që sipas definicionit është për meshkujt?
Unë kam mësuar të luftoj stereotipet që kur kam qenë fëmijë. Për të dhënë një përgjigje, më duhet të filloj nga shumë kohë më parë, që kur isha vajzë e vogël. Prindërit e mi ishin kërcimtarë kryesorë në Teatrin e Operas dhe Baletit në Tiranë dhe ishte normale për mua të shihja një burrë që praktikonte kërcimin. Kur mbërritëm në Itali, babai im filloi të jepte mësim, por askush nuk merrte fëmijë apo djem të vegjël për të kërcyer, sepse kjo konsiderohej një disiplinë vajzërore. Babai im ishte gjithmonë i çuditur nga paragjykimi dhe përpiqej ta luftonte atë: pse një fëmijë nuk mund të zgjedhë kërcimin? Cila është arsyeja pse ai duhet të ushtrojë futboll?
Ndodhi 25 vjet më pare kur mësova mësimet më të mëdha: nëse diçka ju bën të ndiheni mirë, bëjeni dhe mos u interesoni për gjykimet e të tjerëve. Një mësim që mësova kur zbulova se më pëlqenin lojërat video. Për mua nuk ishin gjëra as mashkullore e as femërore. Thjesht më pëlqyen: vetëm më vonë e kuptova se konsideroheshin si lojëra djemsh dhe e kuptova pse asnjë nga shoqet e mia të shkollës nuk luante me to. As babai im nuk e kishte idenë kur ma dha të parën: e kishte bërë thjesht për argëtim familjar.
Pikërisht atëherë kuptova se nuk më pëlqenin modelet e paracaktuara: më pëlqente të lëvizja mes “anomalive”. Në një farë mënyre, më pëlqente gjithashtu të befasoja të tjerët dhe të thyeja bindjet e tyre pasi ata prisnin që unë të isha siç donin ata. Pas videolojërave erdhi pasioni për teknologjinë dhe sot edhe për makinat. Nuk jam frymëzuar kurrë nga askush, ato më magjepsën vetë. Më kujtohet, për shembull, se si udhëtoja shumë me makinë me prindërit e mi dhe si rrija në dritare për të parë të gjitha makinat që kalonin.
Pasioni për makinat lindi pak si sfidë. Kënaqësia e fëmijërisë për t’i vëzhguar në mënyrë të pandërgjegjshme më bëri të eksploroja botën e tyre vetë. Të qenit në ato renditje sot është një burim krenarie për mua, është sinonim i asaj se sa shumë nuk jam mësuar të ndjek modele. Unë ndjek vetëm atë që më pëlqen të bëj, duke mësuar të mos kem më frikë të bëj gabime.
-Duke thyer edhe atë stereotipin patriarkal dhe maço, sipas të cilit “gratë dhe motorët, si gëzimet me dhimbjet” …
Komentet e meshkujve në rrjete të ndryshme sociale janë ende në vend të parë: “Pse nuk shkon të bësh thonjtë?”, “Çfarë po bën këtu?”. Nuk e kuptoj se çfarë problemesh kanë sepse unë mund të shkoj edhe t’i rregulloj thonjtë, por asgjë nuk më pengon të vazhdoj të bëj atë që dua. Më pyesin shpesh pse më japin disa makina për të vozitur ose kush jam unë që ta bëj dhe të flas për këtë: “pse nuk duhet?”, pyes veten.
Me kalimin e viteve kam zhvilluar besueshmërinë time dhe ndonjëherë më ndodh që të përgjigjem. Jo aq shumë për mua, nuk më prek aq shumë, por e bëj për vajzat e tjera që ndoshta provojnë diçka edhe të vogël, duke e gjetur veten duke luftuar me pengesa që rrjedhin nga një kulturë e gabuar e dominuar nga meshkujt. Ndjehem përgjegjëse për to: kur ke aftësi për të bërë diçka, nuk ka rëndësi se çfarë seksi biologjik të është caktuar në lindje. Nuk ka aktivitete apo tema tabu.
-Si fëmijë, njeriu zakonisht tërhiqet nga profesioni i prindërve. A thoshte asgjë për ju kërcimi?
Vallëzimi ende më tërheq, por trupi im nuk u përshtat 100% me llojin e kërcimit që doja të bëja, atë klasike. Trupi im nuk i plotësonte saktësisht standardet e kërkuara dhe ai i kërcimit klasik është një botë që, ende shumë e lidhur me traditën, nuk është hapur ndaj trupave paksa të ndryshëm. Mund të kisha mësuar ose praktikuar kërcimin modern ose bashkëkohor, por ato nuk ishin ato që doja, më pëlqente baleti.
Por rreth moshës 17 ose 18 vjeç erdhi vendimi përfundimtar: nuk e kisha idenë se çfarë do të bëja me jetën time. Ndoshta përkthyesen (gjuhët më kanë pëlqyer gjithmonë), por dëshira për pavarësi më çoi drejt punëve të para të çuditshme, duke më bërë të zbuloj se edhe unë mund t’ia dilja mjaft mirë. Dhe pikërisht në atë moment fillova të besoja pak më shumë në veten time dhe të mendoja seriozisht se çfarë mund të bëja.
Në atë kohë, bloget ishin shumë të njohura, kjo është arsyeja pse unë fillova blogun tim të parë të lojërave video. Ideja ishte të ofroja diçka ndryshe nga ajo që bënin të tjerët: ua lashë komentet atyre që ishin më të mirë se unë dhe fillova të flisja për lajme, duke përfshirë lajmet kulturore, të lidhura me botën e Japonisë, duke gjetur një vend të vogël. Blogu quhej Princesha e Lojërave, por unë nuk isha princesha që donte të shpëtonte. Isha ajo që shpëtova ngadalë veten duke zbatuar planin e saj.
Gradualisht, vajzat që do të donin të bashkëpunonin me blogun filluan të më shkruanin. Të gjitha pohuan se kjo u dukej si një strehë e sigurt pa paragjykime, Ato ishin përpjekur të trokisnin në dyert e disa revistave të lojërave online, por ishin refuzuar pa shumë komplimente. Dhe kështu blogu mori një kthesë të papritur…
-Duke të bërë atë që unë e quaj një grua të bërë vetë: nga blogu, më pas lindi një kompani (tani TechDream) e cila të paktën fillimisht u jepte punë vetëm grave.
Pika e kthesës ishte lindja e Tech Princess. Nuk mund të jetonit vetëm me videolojëra, kishte edhe aspektin ekonomik për t’u marrë. Investimet në sektorin e lojërave video nuk ishin (dhe nuk janë) të shumta, prandaj zgjerova gamën e pasioneve të mia në teknologji. Dhe fitorja e parë e vogël erdhi kur disa djem filluan të më kontaktojnë, të cilët, të impresionuar nga mënyra se si i trajtonim temat, donin të ishin pjesë e ekipit tone. Nga ajo që ishte një strehë e sigurt vetëm për vajzat, kështu u hodhën themelet për një komunitet, pa dallim seksi, në të cilin secili mund të fliste për atë që i pëlqente më shumë. E kisha kthyer në një realitet të fortë atë për të cilin të gjithë më qeshnin.
Më vjen mirë që më përkufizojnë si një grua e krijuar nga vetja: pas suksesit të blogjeve, ka pasur një punë të jashtëzakonshme ekipore. Unë besoj në punën e atyre përreth meje dhe të partnerëve të mi pasi pa një shumëllojshmëri dhe pluralitet vizionesh, asgjë nuk mund të funksionojë kurrë. Falë pasioneve dhe diversitetit të atyre që punojnë me mua lindin idetë, duke treguar se diversiteti është gjithmonë çelësi që bën diferencën.
-Të flasësh për makinat sot është një përgjegjësi të madhe. Sa e vështirë është për ju t’i qaseni përshkrimit të karakteristikave të një makine nëse ajo nuk pasqyron disa vlera, siç është eko-qëndrueshmëria për shembull?
Nuk është vetëm e vështirë, por edhe komplekse. Prodhuesit e makinave shpesh ofrojnë modele me karakteristika që as ata nuk i besojnë sepse janë të hutuar nga vendimet që vijnë nga lart. Si rezultat, historitë tona janë gjithashtu të çorientuara: ne zbulojmë aspekte me të cilat nuk jemi përballur kurrë më parë. Prandaj e jona është një punë e vazhdueshme zbulimi dhe studimi dhe përgjegjësia bëhet e madhe. Në rastin tim, nuk ndihem thjesht si një influencuese që paguhet për punën e saj, sepse kam një shpirt gazetaresk, edhe nëse nuk jam profesioniste, gjë që më shtyn t’i bëj vetes shumë pyetje.
Për shembull, pyes veten se kush vendosi për një risi, kthehem te burimet dhe përpiqem të kem një qasje të ndryshme nga ata që kufizohen në shënimet e prodhuesve të makinave. Përpiqem të mbledh sa më shumë informacion që të jetë e mundur për të kthyer më pas një histori që ndërthur informacionin dhe argëtimin. Nuk kam çfarë t’i mësoj askujt, edhe unë mësoj në këtë fushë por përpiqem të zgjoj kuriozitetin për modele.
Nuk dua të jem pikë referimi në sektor por pikënisje: e kam fjalën për një “produkt” që nëse të intereson, shko ta kërkosh diku tjetër, puna ime është të të lë ta zbulosh ndërsa i ndjekësve është të eksplorojnë. Por, për fat të keq, sot ndodh që publiku të ndalet në hapin e parë, pa u thelluar. Është paksa e trishtueshme, por është pasojë e rënies së vëmendjes që gjenerohet edhe nga përdorimi që bëjmë në rrjetet sociale. Ne jemi të bombarduar vazhdimisht me përmbajtje.
-Ju jeni me origjinë shqiptare. Ky ishte një gusht i çuditshëm për Shqipërinë, nga njëra anë ishte përvjetori i mbërritjes në portin e Barit të ‘Vlorës’, ndërsa nga ana tjetër flitej për bumin turistik italian që po përjeton kombi. Për shumë vite, të qenit shqiptar lidhej me një stigmë shoqërore të pakëndshme pasi Shqipërias ishte sinonim i varfërisë ose krimit. Sa e ndërlikuar ishte për ty të jetosh me origjinën tënde?
Se ishte e ndërlikuar e kuptova tani që jam rritur dhe jo si fëmijë. Kam ardhur në Itali në moshën katër vjeçare dhe flisja rrjedhshëm italisht (ndoshta falë filmave vizatimorë) dhe ditën e parë të shkollës fillore e konsideroj hyrjen time të parë në shoqëri (nuk kisha pasur kushedi çfarë kontakti me fëmijët italianë më parë). Mësuesit u mahnitën nga italishtja ime, ndihesha si gjithë të tjerët dhe nuk kisha kushedi çfarë vështirësish. Problemi lindi kur, përballë një mosmarrëveshjeje, mu drejtuan si “shqiptare plehrë”. Kjo më bëri të kuptoj se diçka nuk shkonte.
Dalëngadalë kuptova që nuk isha si të tjerët, isha diçka tjetër. Babai më thoshte gjithmonë të mos harroja të tregoja vlerën time. Si fëmijë nuk më bëri asnjë përshtypje, ishte normale të rritesha duke ditur që isha e huaj dhe se nuk isha në shtëpi. Më kujtohet ende kur në gjeografi do të studionim vendet e Europës dhe me euforinë time që më në fund mund të flisja për vendin tim, u zhgënjeva kur dëgjova të thuhej “Shqipëri është shteti më i varfër në Europë…”
Megjithatë, duke u rritur, gjërat ndryshuan. Në gjimnaz nuk ndihesha as shqiptare (u largova që fëmijë) as italiane (pikërisht sepse të tjerët më vinin në dukje nga vija). Kriza e identitetit ishte e fortë por kulmoi aty duke ngjallur tek unë dëshirën dhe kureshtjen për të zbuluar ndonjë kulturë tjetër përveç times.
Kohët e fundit, për shembull, më pëlqeu të rizbuloja rrënjët e mia. Dhe fillova të shkoj në udhëtime me komunitetin tim (nuk më pëlqen t’i quaj ndjekës sepse kam një marrëdhënie shkëmbimi të përditshëm me të gjithë). E para ishte gjashtë muaj më parë dhe askush nuk e imagjinonte që Shqipëria ishte një vend kaq i bukur: stereotipi i shqiptarit të shëmtuar, të pisët dhe të poshtër është ende i fortë, por realiteti është shumë ndryshe. Kjo është arsyeja pse i përkufizoj udhëtimet e mia në Shqipëri si udhëtime integrimi, takime dhe eksperienca.
Ne ishim pak pararendës të asaj që ndodhi në gusht me bumin turistik në Shqipëri, ku njerëzit shkojnë kryesisht në det në kërkim të çmimeve më të ulëta se në brigjet e Ballkanit apo të Italisë. Nuk e di se sa ishte i përgatitur vendi për turistët: pasi vjen nga një lloj grope që zgjati dyzet vjet dhe befas e gjen veten të projektuar në të ardhmen. Ka pasur dhe ka nxitim për t’u organizuar dhe për të qenë mikpritës, edhe pse mirëpritja dhe dashamirësia janë karakteristika që populli shqiptar i ka pasur gjithmonë.
-Një postim i juaj i fundit në Instagram solli një çështje për të cilën nuk keni folur kurrë më parë: marrëdhënien tuaj me trupin tuaj. Në çfarë faze është marrëdhënia juaj e ndërlikuar?
Është një marrëdhënie që duhet kultivuar ditë pas dite, ashtu siç duhet të vazhdojmë të kultivojmë të drejtat e fituara, po ashtu nuk duhet të marrim kurrë si të mirëqena arritjet tona të brendshme. Unë po filloj të bëj paqe me trupin tim, është sikur të kemi nënshkruar një traktat që tani duhet të mbahet. Dhe nuk është e lehtë.
Gjithmonë kam vuajtur nga të qenit shumë femërore, e begatë. Nuk më pëlqen ideja e seksualizimit. Kam frikë se duke parë videot e mia njerëzit do të fokusohen tek fiziku im dhe jo tek përmbajtja.
-Kush është Fjona Cakalli kur fik smartfonin dhe kompjuterin?
Ajo është një person shumë introvert. E di që duket si një paradoks për dikë që është gjithmonë para një kamere, por brenda shpesh ndihem si një tetëvjeçare që duhet të kujdesem për të. Më pëlqen gjithashtu të kërcej nëpër shtëpi, të shtrihem në dysheme dhe të filloj të këndoj, të lexoj një libër, të rregulloj dhe të imitoj zërat e filmave vizatimorë. Kur kam nevojë të dëgjoj atë që kam brenda meje, bëj shëtitje të gjata, ec me orë të tëra pa asgjë në vesh, për të dëgjuar natyrën dhe këtu më vijnë idetë. Kohët e fundit kam lexuar edhe shumë ese. Me fjalë të tjera, Fjona larg kamerave është një person introvert që i pëlqen shumë të qëndrojë vetëm.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
