Çdo muaj Emidio (Gianfelice Imparato), një komunist i moshuar napolitan, i shkruan “komandantit” Fidel Castro nga dhoma e tij e ngrënies në Napoli dhe çuditërisht ai përgjigjet drejtpërdrejt nga Havana. Edhe kur, në vitin 1991, Bashkimi Sovjetik është gati të zhduket, duke vënë gjithashtu në rrezik komunizmin në ishullin e Karaibeve. Emidio-Gianfelice Imparato, revolucionar, e shohim me kostum ushtarak dhe çizme, teksa kalon rrugicat dhe bregun ujor të qytetit të tij, Napolit, duke ndjekur sulme të pamundura ndaj imperializmit. Ai ka një djalë të quajtur Ernesto, i cili pavarësisht besimit të babait të tij ndjek një ëndërr dhe një standard jetese të lartë.
“Querido Fidel”
Ky është komploti i “Querido Fidel”, një film idealesh dhe reflektimesh ideologjike, një komedi e hidhur, por mbi të gjitha një perlë e destinuar të kthehet në një kult. Gjithashtu, si “Ishte dora e Zotit” e Sorrentinos, Fidel Castro dhe Maradona kanë një numër të përbashkët. Më 25 nëntor, ditën kur vdiq komandanti pesë vjet më parë dhe në të njëjtën ditë, një vit më parë, na la Maradona.
“Querido Fidel” është një film me të cilin e sapoardhura napoletane Vivian Calò ka fituar tashmë dy çmime të mëdha në Festivalin e Filmit në Bari (Aktori më i mirë dhe Regjisori më i mirë).
“Është e rëndësishme t’u bëjmë të ditur njerëzve se nuk e kam bërë vetë filmin. Redaktimi është nga Niccolò Andenna dhe është një pjesë e rëndësishme, thotë Calò nga shtëpia e saj në Tenerife, ku u zhvendos me familjen e saj shtatë vjet më parë për të punuar me një kompani produksioni spanjoll. E lindur në Napoli, ajo jetoi atje deri në Universitet, pastaj u transferua në Romë. Aty takohet me partnerin e saj të përjetshëm, vetë Niccolò Andenna dhe së bashku punojnë në filmin e saj të parë artistik, në vitin 2008. “Kam jetuar për shumë vite në Napoli dhe vij nga një familje artistësh”, thotë ajo, duke shpjeguar gjenezën e filmit të saj. “Mamaja ime është aktore, kishte miq me të cilët kishim shumë debate në shtëpinë tonë, ishte një situatë paksa boheme. Për shumë vite fotografi francez, Nicolas Pascarel frekuentonte shtëpinë tonë. Në vitin 1994 sapo ishte kthyer nga Kuba, kishte një shërbim të jashtëzakonshëm në ishull në periudhën e veçantë. Aty fillova të kisha një ide vizuale për atë që po flisnim, diçka më kishte shartuar. Kur isha duke ndjekur një Master në shkrimin e filmit në vitin 2008, dëgjova në radio lajmin se Fideli, tashmë i vetëm dhe i sëmurë, kishte abdikuar në favor të vëllait të tij, Raul. Pyesja veten se si ndihej një person që jetoi gjithë jetën e tij me një mit kaq të madh dhe të rëndë. Aty filloi ndërtimi i kësaj historie të trilluar, me një mjedis historik të saktë, në vitet nëntëdhjetë dhe me një kërcim në brezin e vajzës, të protagonistes, që është imi, ajo e të dyzetave të sotme”.
E bukur është edhe muzika, kryefjala e së cilës është firmosur nga Valerio Virzo. “Pjesët më ikonike të muzikës kubane japin një aromë të veçantë dhe Napoli u huazua shumë si një mjedis”, vazhdon Calò. “Nuk kam qenë kurrë në Kubë, ndoshta një ditë do të shkoj atje. I imi është një film për një ëndërr, dhe Napoli është shumë latino-amerikan, i është dhënë hua”.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
