Paul Thomas Anderson është rikthyer, Lady Gaga është në “House of Gucci” dhe Kristen Stewart është Princesha Diana në Spencer: këta janë filmat që nuk duhen humbur këtë muaj.
Encanto
Encanto, filmi me metrazh të gjatë nga Walt Disney Animation Studios, është tregimi shumëngjyrësh i një familjeje kolumbiane në të cilën të gjithë kanë fuqi mbinjerëzore – të gjithë, domethënë, përveç një adoleshenteje, Mirabel (Stephanie Beatriz). Me regji nga Byron Howard dhe Jared Bush së bashku me Charise Castro Smith, filmi është një festë e kulturës kolumbiane, një homazh për traditën letrare të realizmit magjik dhe një muzikal me këngë nga Lin- Manuel Miranda. Por në zemër të saj, Encanto është historia e moshës së një vajze. “Isha shumë e emocionuar për krijimin e këtij personazhi, e cila është me të meta, e turpshme dhe ndihet sin j 14-vjeçare e vërtetë që po përpiqet të kuptojë identitetin dhe vetëvlerësimin e saj”, tha Smith për Bill Desowitz të IndieWire. “Dhe me të vërtetë rezononte me mua, duke qenë një 14-vjeçare e sikletshme me syze dhe flokë kaçurrela në një moment të jetës sime”.
Licorice Pizza
Fansat e Boogie Nights dhe Inherent Vice do të gëzohen: Paul Thomas Anderson ka vendosur një film tjetër në Los Anxhelos të viteve 1970. Këtë herë, shkrimtari-regjisor ka bërë një romancë nostalgjike për dy aktorë adoleshentë në luginën e zbardhur nga dielli San Fernando, ku u rrit Anderson.
The Harder They Fall
Një e katërta e të gjithë kaubojve në Perëndimin e Vjetër ishin zezakë, por përqindja është shumë më e vogël në filmat perëndimor të Hollivudit. Regjisori Jeymes Samuel shkon pak drejt korrigjimit të ekuilibrit me The Harder They Fall, një Western elegant në të cilin pothuajse të gjithë personazhet, heronjtë dhe personazhet e tjerë, luhen nga aktorë me ngjyrë. Heronjtë përfshijnë Jonathan Majors, Zazie Beetz dhe Delroy Lindo; zuzarët përfshijnë Idris Elba, Regina King dhe LaKeith Stanfield. Filmi është një shpërthim i zhurmshëm, gjakderdhës i të shtënave dhe grabitjeve të bankave, me një kolonë zanore që shpërthen nga hip-hop te reggae, dhe një qëndrim i marrë direkt nga Quentin Tarantino.
House of Gucci
Drama e krimit të vërtetë e Ridley Scott është përshtatur nga një libër i Sara Gay Forden. “Unë mendoj se kjo ishte një histori ku jeta është më e çuditshme se trillimi”, i tha Forden Rachel Tashjian. “Dhe shpesh mendoja se nëse do të kisha provuar të shkruaj një roman dhe t’i vendosja të gjitha këto elemente, askush nuk do ta besonte”. Ajo nuk e ka gabim. Historia fillon me Maurizio Gucci (Adam Driver) duke u përpjekur të luftojë kontrollin e biznesit familjar nga xhaxhai i tij Aldo (Al Pacino), me ndihmën e gruas së tij ambicioze, Patrizia Reggiani (Lady Gaga). Por një sagë e modës luksoze dhe grindjeve dinastike përfundon me një Gucci që punëson një vrasës me pagesë për të vrarë një tjetër.
C’mon C’mon
Në rolin e tij të parë që kur fitoi një Oscar për Joker, Joaquin Phoenix luan Johnny-n, një gazetar radioje beqar që po udhëton nëpër SHBA, duke intervistuar nxënës të shkollës për frikën dhe shpresat e tyre për të ardhmen. Kur motra e tij Viv (Gaby Hoffman) duhet të përballet me një urgjencë shëndetësore, Johnny pranon të marrë me vete në udhëtim nipin e tij nëntë vjeçar Xhesin (Woody Norman). Ajo që vijon është një dramë komedi bardhezi e përzemërt e frymëzuar nga bisedat që regjisori, Mike Mills, kishte me djalin e tij.
Belfast
Pasi ka nisur karrierën e tij regjisoriale me një sërë përshtatjesh të Shekspirit, Kenneth Branagh i ka kushtuar dekadën e fundit një çmimi të tillë të bujshëm dhe me buxhet të madh në studio si Thor, Jack Ryan: Shadow Recruit, Cinderella dhe Artemis Fowl. Tani, megjithatë, ai ka bërë filmin e tij më personal, një dramë bardh e zi që e sheh kryeqytetin e Irlandës së Veriut përmes syve të një djali të klasës punëtore (Jude Hill) në fund të viteve 1960: vetë Branagh lindi në qytet dhe jetoi atje derisa u transferua në Angli në moshën nëntë vjeç. “Rezultati është një film tërheqës, tërheqës dhe për më tepër nga kast fantastik”, shkruan Fionnuala Halligan në Screen Daily.
Spencer
Ka një sërë filmash kushtuar shfaqjes së historisë tragjike të jetës së Princeshë Dianës në ekran, me produkte të dukshme duke përfshirë serialin televiziv The Crown, një film biografik me Naomi Watts dhe filmin tashmë famëkeq “Diana: The Musical”. Por Spencer është ende unik. E drejtuar nga autori kilian Pablo Larraín (Jackie) dhe shkruar nga Steven Knight, kjo dramë halucinative imagjinon një fundjavë të gjatë në Sandringham gjatë Krishtlindjeve 1991, ndërsa Diana (Kristen Stewart) kupton se nuk mund të mbetet pjesë e Familjes Mbretërore. “Një studim i pushtetit dhe korrupsionit me në qendër gruan”, tha Charlotte O’Sullivan në “The Evening Standard”. “Spencer’ e dëshmon çdo gjë si tronditëse”.
A Cop Movie
Si është të jesh oficer policie në Mexico City? Dhe si është të jesh një aktor që luan një oficer policie në Mexico City? Dokumentari postmodern i Alonso Ruizpalacios prezanton Terezën dhe Montoya, dy oficerë të rinj që iu bashkuan forcës me qëllimet më të mira, por u tërhoqën shpejt në korrupsionin e saj institucional. Intervistat dhe rishfaqjet janë magjepsëse, por Ruizpalacios shkon më tej, dhe shqyrton se si ndihen aktorët në ato rolet e tyre: si në aktrim ashtu edhe në polici, sugjeron ai, ju duhet të vishni një kostum dhe të luani një rol.
“Eternals”
Eternals është një film me superheronj ku luan edhe Angelina Jolie me Salma Hayek, të cilat u dërguan në Tokë disa mijëra vite më parë nga disa perëndi të hapësirës të quajtur Qiellorët.
Nëse do t’ju duhej të mendonit për personin ideal për të bërë një film të tillë, atëherë, me siguri është Chloé Zhao, regjisorja fituese e Oskarit të Nomadland. Zhao është e specializuar në përzierjet e qeta dhe të ndjeshme të dokumentarit dhe dramës, në vend të sekuencave të veprimit të krijuara nga kompjuteri. Por ajo këmbëngul se Eternals nuk ishte një largim kaq radikal. “Ky film duhet të ndihet mjaft zhytës që audienca të besojë se këta personazhe superheronj kanë ecur në Tokë për 7,000 vjet”, tha ajo për Fandango. “Pra, për ta bërë këtë, është ajo që më pëlqen ta quaj një mënyrë antropologjike e kapjes së gjërave… doja që ajo të ndihej e bazuar, por edhe fantastike”.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
