Xavier Giannoli përshtat Honoré de Balzac: kjo është sfida më ambicioze e regjisorit francez, i cili solli në garë filmin e tij të ri, “Iluzionet e humbura”, bazuar në romanin me të njëjtin emër nga autori i madh transalpin, në Festivalin e Filmit në Venecia.
I vendosur në Francën e shekullit të 19-të, filmi tregon historinë e Lucienit të ri, një poeti aspirues, i cili lëviz nga qyteti i tij krahinor në Paris. Iluzionet e tij, megjithatë, do të përplasen me realitetin mizor të kryeqytetit francez pas Restaurimit, ku ligji i vetëm është ai i shitjes dhe blerjes sa më shumë që të jetë e mundur.
Në Festivalin e Filmit në Venecia, Xavier Giannoli kishte prezantuar tashmë disa filma të suksesshëm dhe interesantë në të kaluarën, “Superstar” dhe “Marguerite”, por në këtë rast ai arrin të tejkalojë veten me një film që i qëndron besnik frymës së tekstit origjinal, një vepër që i njëjti regjisor e përcaktoi të aftë për të zbuluar matricën e botës moderne, momentin në të cilin një qytetërim i tërë ishte gati t’i nënshtrohej ligjit të fitimit, i shoqëruar vazhdimisht me një zë narrativ që udhëheq shikuesin dhe do të zbulojë identitetin vetëm në finale. “Iluzionet e Humbura” është një film që, ndonëse ndjek trajektoret narrative të shikuara tashmë, është në gjendje të emocionojë publikun falë kujdesit të jashtëzakonshëm formal.
Kohë të shkëlqyera të montazhit
Filmi në tërësi në fakt është pa të meta, me kohë redaktimi praktikisht të patëmetë dhe lëvizje të thjeshta por efektive të kamerës në zbulimin e vëmendjes së madhe që regjisori i ka kushtuar çdo shkrepjeje.
Duke treguar intrigat, dashuritë, pasionet dhe dhimbjet e protagonistit të ri, Giannoli ofron një pasqyrë të besueshme dhe kolektive të Parisit të kohës, të portretizuar me një vështrim cinik dhe empatik në të njëjtën kohë. Rezultati është një melodramë e së kaluarës, intensive në pikën e duhur, e aftë për të dhënë sekuenca të ndryshme me ndikim të madh emocional.
Nëse protagonisti Benjamin Voisin është ende një fytyrë pak e njohur, pjesa tjetër e kastit përfshin disa interpretues të famshëm si Gérard Depardieu dhe Cécile de France, si dhe regjisorin dhe aktorin e famshëm kanadez Xavier Dolan.
“Sundown”
Më pak i suksesshëm është “Sundown” i meksikanit Michel Franco, një film tjetër i propozuar në garë. Në këtë rast, në qendër të komplotit është një familje e pasur angleze me pushime në Acapulco. Të gjithë personazhet kënaqen me detin dhe diellin, derisa një ngjarje e pakëndshme i detyron ata të ndërpresin relaksin e tyre.
I freskët nga Çmimi i Madh i Jurisë që ai fitoi në Venecia vitin e kaluar me “Nuevo orden”, Michel Franco kthehet në Lido për një film më pak frymëzues, i cili të emocionon vetëm në pjesën e parë. Regjisori meksikan arrin t’i japë filmit atmosfera dhe ambiente interesante, rrëfimet janë tërheqëse, por me kalimin e minutave meritat (të lidhura mbi të gjitha me vënien në skenë) lënë gjithnjë e më shumë vend për defekte (një skenar që ju nuk e kuptoni se ku dëshiron të përfundojë), përveç atij sugjerimi te vetëkënaqësia që shpesh ka qenë një nga kufijtë e filmografisë së Frankos.
Karakterizimi i personazheve dhe interpretimet e kastit të udhëhequr nga Tim Roth dhe Charlotte Gainsbourg janë gjithashtu të dobëta.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
