.png)
Nga Riccarda Zezza* - Në mbrëmjet e mia gjithnjë e më të shpeshta para TV, filloj të ndihem jo mirë. Edhe filmat dhe serialet më të fundit nuk flasin më për ne: për botën në të cilën jetojmë sot. Këto janë filma, në të cilët askush nuk mban maskë, njerëzit prekin njëri-tjetrin, dalin në darkë, udhëtojnë. Nëse filma të tillë ishin normalë muaj më parë, sot ata duken si foto të një bote të lashtë: duket se regjisorët, aktorët dhe skenaristët jetojnë në një planet tjetër, ku nuk ka asnjë pandemi.
Një planet me fat: planeti i së kaluarës ose - dhe lind dyshimi se kjo është shpresa që ata duan ta mbajnë gjallë - planeti i së ardhmes. Ndërkohë, në kohën e tanishme, nuk ka më histori në ekranin e vogël për ne.
Arsyet janë të dukshme: vetëm maskat do të mjaftonin për të hequr 90% të shijes së aktrimit, duke na bërë të humbim fytyrat dhe shprehjet e personazheve. Shtuar kësaj është se përfaqësimi i kufizimeve që ekzistojnë në jetën tonë sot do ta bënte shumë të vështirë krijimin e historive tërheqëse: çfarë komploti mund të ketë një histori pa takime rastësore, pa kontakte fizike, pa udhëtime, pa ahengje, darka, koncerte, lojëra... pa pothuajse gjithçka?
Po, natyrisht, unë mund të jetoj pa treguar shprehjet në fytyrën time dhe të mbijetoj pa shumicën e përvojave që i dhanë kuptim ditëve të mia, por nuk dua të kaloj mbrëmje duke parë histori të tilla. Dhe kështu, këtu të gjithë jemi papritur të apasionuar pas filmave historikë ose trillimeve shkencore: argëtimi ynë është bërë duke parë imazhe të një bote që nuk na shqetëson më, nuk na pasqyron më. Nuk pasqyron jetën tonë të përditshme, nuk shpreh mundësitë tona reale: nuk flet për ne.
Ky është një efekt distonik i ngjashëm me atë që gratë kanë përjetuar për dekada ku protagonistët e filmave kanë qenë kryesisht burra, njerëz me ngjyrë përpara prodhimit 100% të bardhë të Hollywood-it të vjetër, homoseksualë përpara mijëra filmave të drejtpërdrejtë romantikë: një situatë që po ndryshonte ngadalë falë një shtimit të vëmendjes nga kineastët amerikanë, e cila kohët e fundit kishte kuptuar shkallën në të cilën ajo që shohim në filma ndikon në qasjen tonë ndaj botës dhe kështu ajo duhet ta pasqyrojë disi atë. Por kjo është padyshim e tepërt: ky realitet nuk arrin të prodhojë histori.
Do të ketë filma dhe seri “rreth” pandemisë, por jo filma dhe seri “me” pandeminë?
A nuk ofron kjo mënyrë e jetës, e cila na ka prekur të gjithëve për shumë muaj dhe me siguri do të jetë jeta edhe për shumë muaj të tjerë, për të bërë histori me të, për të bërë art?
Në fakt, të gjithë jemi duke përjetuar histori shumë më të ngadalta, më intime dhe të ndryshme në mënyrën tonë të re të jetës; dhe mbase edhe ne, si skenaristët e filmave, i konsiderojmë ato si një kohë të pezulluar, e cila nuk duhet të zgjasë aq shumë sa të mund të riorganizojmë të gjitha setet dhe të gjitha rregullat e kinemasë.
Në TV, i cili ndërkohë po bëhet gjithnjë e më i madh për të zëvendësuar kinematë, teatrot dhe daljet në darkë, ne duam të shohim botën që ka qenë dhe çfarë do të jetë, ne duam të jemi njerëz që prekin dhe shikojnë njëri-tjetrin. Me pak fjalë, ne duam që arti të na ndihmojë të mbajmë mendjen tonë të stërvitur për një mijë mundësitë që kishim, pa e kuptuar, kur jetonim, ndryshe nga sot që jetojmë si personazhet e historive të shpikura... dhe banorët e Zelandës së Re.
*Marrë nga “Il sole 24 ore”, përshtati në shqip Gazeta "Si"
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
