Hezbollahu, partia-shtet e financuar nga Irani (të cilit Izraeli i frikësohet më shumë se Hamasi)

Gazeta Si - Një natë shtatori, gati tridhjetë vjet më parë, u vra në një pritë Hadi, djali i parë i themeluesit të Hezbollahut. Thonë se Hassan Nasrallah u mbyll në një dhomë, pa thënë asnjë fjalë. Aty qëndroi deri në mëngjes. Pastaj doli dhe tha vetëm: “Jam i lumtur që jam bërë baba i një dëshmori”.

Disa ditë më vonë, izraelitët i dërguan fotot e djalit të vdekur dhe i propozuan një shkëmbim me trupat e disa ushtarëve: "Mbajeni, - ishte përgjigja, - ne kemi shumë Hadi të tjerë të gatshëm për t'u bashkuar me luftën".

Nëse është e vërtetë që njerëzit më të rrezikshëm janë ata që kanë vetëm një ide në kokën e tyre, nën çallmën e madhe të libanezit qëndron një mendje e rrezikshme si pak të tjerë.

Ky është udhëheqësi suprem i një Partie të Allahut, Hezbollahut, i cili është një problem shumë më i madh se Hamasi.

Në kohën e vdekjes së Hadiut (djalit të tij), Hassan Nasrallah ishte pak më shumë se një tridhjetë vjeçar në nomenklaturën shiite.

Por nga Fjala e Shenjtë që ai tashmë e predikoi në TV Al-Manar, i ashtuquajturi “Fari”, nuk devijoi me një sure: “Ne kurrë nuk do të pranojmë që Izraeli të ekzistojë. Arsyeja jonë e ekzistencës është se Izraeli nuk ekziston”. Në këto njëzet vjet si udhëheqës i lartë, Nasrallah është lutur shumë dhe punoi edhe më shumë.

Sot, njihet edhe si “Satani i Vogël” izraelit: "Le të përgatitemi, - paralajmëroi ministri i Mbrojtjes Yoav Galant të mërkurën para Joe Biden, - këta njerëz të Hezbollahut janë dhjetë herë më të fortë se Hamasi...".

("Nuk është e vërtetë“, - e korrigjon me sarkazëm Hashem Safieddine, një nga krerët ushtarakë: “Ne jemi një mijë herë më të fortë...”).

Ka 20 mijë luftëtarë dhe po kaq rezervistë, por ka nga ata që flasin për 60 mijë, madje 100 mijë burra në dispozicion (në krahasim me 160 mijë ushtarë dhe 350 mijë të thirrur si rezervistë nga Tel Avivi). "Është lëvizja më e madhe terroriste në botë", - sipas Mossad-it (Shërbimi Sekret Izraelit).

Një ushtri e vërtetë, e financuar nga Irani me 700 milionë dollarë në vit. Një arsenal raketash kundërajrore “Sa-6”, raketa “Katyusha-2” dhe raketa “Fajr”, të afta për të goditur Haifën dhe më tej.

Dhe pastaj janë dronët vdekjeprurës iranianë, të parë tashmë në veprim në Ukrainë, por edhe tanket, njësitë speciale, kamikazët...

Kundërspiunazhi i Hezbollahut konsiderohet gjithashtu ndër më efikasët në Lindjen e Mesme: u demonstrua në vrasje (2005-ën) të kryeministrit libanez Rafik Hariri, duke goditur satelitët me telekomandë nga Tel Avivi dhe duke zmbrapsur, mbi të gjitha, 40 mijë izraelitë që hynë në Liban në vitin 2006.

Hezbollahu është një shtet brenda shtetit libanez: ai mbështetet në mirëqenien dhe konsensusin e madh popullor, me mbështetjen e Sirisë dhe Rusisë.

"Por ajo që kemi është besimi, - është motoja e komandantit Fieddine. - Vetëm Zoti është më i fortë se ju, se anijet tuaja luftarake dhe të gjitha armët tuaja". Askush nuk e di se sa shumë dëshiron Hezbollahu të ndërhyjë në konfliktin e fundit në Lindjen e Mesme.

Drejtuesit e Forcave të Mbrojtjes të Izraelit janë të ndarë. Disa presin një breshëri raketash, disa presin rishfaqjen e tuneleve të reja, si ato të zbuluara në vitin 2019.

Dhe disa presin Iranin: do të djegë burimet për Gazën që do t'i ndante me më shumë dëshirë për kauzat siriane ose jemenase.

Udhëheqësit e Hamasit ankohen se ndihen të braktisur nga vëllezërit e tyre shiitë në veri dhe nuk i konsiderojnë raketat e lëshuara në Metulla, ndaj godinave të qëlluara me anti-tank, me 12 të vdekurit e mbetur tashmë në tokë që nga 7 tetori dhe me përpjekjet për infiltrim përtej Linjës Blu...

Izraelitët dhe Hezbollahu, tani për tani po testojnë njëri-tjetrin nga distanca. Në lagjen e Bejrutit të “Haret Hreik”, ku është kreu politik i lëvizjes, thashethemet janë se ata donin ta kursenin këtë luftë: për momentin, paraushtarakët irakianë të Kataib Hezbollahut, dërgohen përpara – “më 7 shkurt filloi rezistenca islamike në mbështetje të Gazës! - dhe pak më shumë.

Hezbollahu ka qenë gjithmonë i prirur të lëshojë deklaratat e tij të luftës, por tani për tani po hesht. "Unë kundër vëllait tim, - thotë një fjalë e urtë shiite -, vëllai im dhe unë kundër kushëririt tim...": është më mirë të mos zgjohen disa detyra farefisnore, mendojnë amerikanët dhe për këtë arsye Biden i kërkoi Netanjahut të shmangte një përplasje të drejtpërdrejtë edhe në veri.

“Dilema e Hezbollahut”, e quan gazeta “Yedioth Ahronot”. Ajo ka zgjatur që nga viti 1982 dhe tani është edhe më keq: “Në luftën në Siri në 2017-n, - thotë Ariel Kahana, një korrespondent historik izraelit, - pyesja veten pse nuk e sulmuam Hezbollahun. Ata ishin në vështirësi. Pati shumë të vrarë ose të plagosur dhe Nasrallah u kontestua nga njerëzit e tij. Ne patëm një mundësi të madhe. Do të kishim paguar një çmim të lartë, sigurisht. Por ne kemi paguar për të që nga viti 2006: raketat e Hezbollahut janë gjithnjë e më të sofistikuara. Megjithatë, nuk u bë asgjë. Sot, ai vit 2017 është shumë larg. Dhe ne jemi në qoshe. Ajo që duhet të kuptojmë është se duhen goditur samë parë nëse nuk dëshironi që ata t'ju godasin. Sepse objektivi i tyre tani është i qartë: të na shkatërrojnë, duan të na pushtojnë”.

Përshtati: Gazeta “Si”