Pse duhet parë seriali ‘Succession’

Nga Gazeta Si - Familja është tema perfekte për një serial televiziv. Sepse në duart tuaja keni personazhe që njihen, ndoshta që urrejnë njëri-tjetrin, sigurisht që e kanë zili njëri-tjetrin dhe mund të flitet për çdo gjë. Për kohën, paratë, tradhtitë. Martesat e reja, dashuritë e vjetra, traumat e fëmijërisë etj. Mund ta bësh sepse në një familje është e gjithë bota, dhe në të gjithë botën ka miliona e miliona familje. Të gjithë të ndryshëm dhe, në të njëjtën kohë, të gjithë të njëjtë.

Roys, protagonistët e “Succession”, janë një përjashtim. Megjithatë na kujtojnë – pak, shumë pak; por edhe shumë, madje shumë – çfarë jemi ne. Mbi të gjitha, ata na kujtojnë Murdochs (dhe për të krijuar këtë lidhje nuk ju nevojitet një imagjinatë e madhe; vetë Jesse Armstrong, krijuesi-skenaristi, vite më parë kishte shkruar një film mbi këtë temë, e cila nuk ishte prodhuar kurrë më parë: kur flasim për rastet e jetës).

Ata janë të pasur dhe të fuqishëm, Roys. Ata punojnë në botën e argëtimit dhe informacionit, i shohin gazetat si një kunj politik dhe pushteti; ata e dinë se mund të ndryshojnë fatin e një vendi të tërë. Ata janë gati për klikime dhe shtrembërim të realitetit - në fund të fundit nuk ka asnjë version të vetëm; ekziston vetëm versioni se kush vjen i pari dhe bën zërin më të lartë.

Logan, patriarku, i luajtur nga Brian Cox, flet me presidentin e Shteteve të Bashkuara gjatë gjithë kohës. Dhe kur nuk i përgjigjet telefonatave, sepse ka shpërthyer një tjetër skandal, nxehet. Por si guxon, thotë ai. Dhe e përplas telefonin në tavolinë. Ka budallenj, në “Succession”. Dhe edhe më budallenjtë e këtij seriali janë më pak budallenj se budallenjtë që janë në këtë anë tjetër të ekranit. Sepse dialogët, për Armstrongun, janë gjithçka.

Këta personazhe jetojnë në fjalët që thonë, dhe jetojnë gjithashtu në shprehjet dhe aktrimin e aktorëve të tyre. Por pastaj gjithçka kalon prej andej, në një rrjedhë të pafund zhurmash, pauzash dhe pyetjesh. Nga ato belbëzimet e ngatërruara, nga bashkëtingëlloret që dërrmojnë zanoret etj. Nuk është Aaron Sorkin; nuk ka atë obsesion për formën dhe përbërjen e fjalive - fillimisht tingullin, pastaj kuptimin - por diçka, megjithatë, reziston.

Personazhet e “Succession” tronditin të vërtetat absolute, të cilat mund të vlejnë për këdo, dhe ata e bëjnë këtë shumë natyrshëm.

“Succession” flet, siç thotë titulli, për trashëgiminë dhe – mos u shqetësoni nga evidentimi – vazhdimësia. Sepse patriarku është i lodhur dhe princat e tij mezi presin ta vrasin dhe ta zëvendësojnë. Në fillim thonë jo, nuk janë të interesuar: kush do të donte një jetë të tillë, në krye, gjithmonë në sy të furtunës, të urryer, të keqtrajtuar, të kritikuar, të etiketuar vazhdimisht si fashistë. Dhe kështu Kendall, i luajtur nga Jeremy Strong, duket se ka mbretërim të lirë.

Në vend të kësaj, ndodh pikërisht e paimagjinueshmja - për jetën normale, kini parasysh; jo për rrëfimin televiziv. Patriarku kthehet nga pensioni, që i ngjan pak varrit, ngrihet përsëri në këmbë, kupton se gjithçka që ka dhe mund të bëjë është biznesi familjar: është bërë vetë, ka ardhur nga askund. Dhe pastaj ai lufton. Lufton sa mundet, lufton derisa pala tjetër të kërkojë mëshirë dhe falje. Sepse edhe kjo, po të duash, mund të jetë mësim.

Fëmijët nuk duan vetëm të vrasin babanë e tyre, ata duan të jenë të dashur – dhe kjo është një tjetër nga të vërtetat e mëdha të “Succession”. Fillon një dramë e denjë për Shekspirin dhe gjërat më të bukura janë ato në dukje më të thjeshtat.

Ata flasin, hedhin kunja, shikojnë njëri-tjetrin në sy dhe maskat i hiqen. Nuk ka njeri më të tmerrshëm se një vëlla (ose motër). Sepse jo vetëm që e njeh anën tuaj më të keqe, por nuk e ka problem të ta përplasë në fytyrë dhe të qeshë me të. Jo për t’ju lënduar, por për kënaqësinë e saj personale.

Të pasurit janë të pasur, po, por ata kanë një shenjë dalluese të trishtimit të tyre. Pastaj sigurisht: marrëzitë që paratë nuk sjellin lumturi janë gjysma e vërtetë, ndoshta tre të katërtat e vërteta. Sepse me llogaritë e mëdha bankare vijnë përgjegjësi të mëdha - dhe shqetësime, veçanërisht shqetësime.

Gjatë katër sezoneve dhe gati dyzet episodeve, ne i kemi parë të gjitha. E ritheksojmë edhe një herë: çfarëdolloj gjëje. Burri që ka punën që ka thjesht sepse është burrë, kushëriri që vjen me shpresën për të gjetur pasuri dhe që, pavarësisht paaftësisë së dukshme, gjen një punë. Fëmijët që kafshojnë njëri-tjetrin, që përqafohen, që kafshojnë përsëri njëri-tjetrin. Gratë që shkojnë dhe gratë që kthehen. Takime në kështjella, dasma të vërteta, dasma false, marrëveshje sekrete, marrëveshje në dritën e diellit.

Alkool, shumë alkool. Sulme paniku. Mjerimi i jetës së përbashkët dhe vështirësia për t’u dëgjuar. Dhe pastaj babai, gjithmonë babai, që nuk ndalet kurrë - kurrë, as për një çast; as kur nuk është aty – për të dhënë mësime. Sepse ai e di, sepse ai ka parë; sepse nuk e kishte kurrë gjellën tashmë të servirur dhe gati: duhet t’ia dilte vetë, me duar bosh.

Aktorët, të udhëhequr nga Bibla e Armstrongut, janë shumë të mirë. Ne përmendëm Brian Cox-in dhe Jeremy Strong-un, por është gjithashtu Kieran Culkin, i cili luan Roman Roy-n dhe Sarah Snook, që luan Siobhan “Shiv” Roy; Nicholas Braun, i cili luan Greg Hirsch, Mattheë Macfadyen, i cili luan Tom Wambsgans dhe J. Smith-Cameron, i cili luan Gerri Kellman. Aktorë të tjerë janë shtuar herë pas here, gjatë episodeve të ndryshme.

Gjërat e mira gjykohen edhe në bazë të asaj që frymëzojnë te të tjerët, në letërsi dhe në prodhimin e pjesëve, recensioneve dhe opinioneve që ia dalin t’i nxisin. “Succession” ka mbushur jetën tonë të përditshme - tonën, me këtë flluskë të mjerë - për vite me radhë. Pas një sezoni, ne prisnim me dëshpërim sezonin tjetër. Dhe sapo filluan episodet e fundit, ne u përpëlitëm nga frika e finales së madhe.

“Succession” ndryshoi televizionin. Dhe e ndërroi me forcë, duke e tundur, duke e kthyer përmbys dhe duke përsëritur për të disatën herë një nga banalitetet e mëdha të kësaj epoke; një banalitet që me sa duket gjithmonë duhet theksuar: Jesse Armstrong, demiurgu i “Succession”, pati meritën e madhe të na tregojë një të vërtetë tjetër të kësaj gjëje që ne e quajmë argëtim, domethënë: kush di të bëjë jo vetëm bën, por ka edhe sukses. /La Stampa/

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.