.png)
Kush prej nesh nuk ka pyetur të paktën një herë “Si do të kishte përfunduar, nëse ...?”, një pyetje që lind përballë paparashikueshmërisë së jetës, rastësive të saj, fatit që qëndron pas dyerve që hapen ose afër para nesh. Ato janë dyert e fatit dhe mund të krijoni një perceptim me anë të një filmi të bukur të vitit 1998, “Sliding doors” të Peter Hoëitt.
Historia e “Sliding doors”
Helen e re sapo u pushua nga puna. Ajo del e para nga zyra dhe vrapon për të marrë metronë. Por pikërisht këtu, për disa sekonda, jeta e saj mund të ndryshojë drejtimin përgjithmonë. Helen mezi i vjen metroja, kthehet në trotuar, sulmohet, dërgohet në spital për mjekim dhe kur më në fund shkon në shtëpi gjen Gerry, shkrimtarin me të cilin jeton, në dush, duke u përgatitur për ditën e tij të punës. Por është edhe Helen që arrin të hipë në metro, të kthehet në shtëpi shumë më herët se zakonisht dhe të befasohet nga Gerry në shtrat me Lydia, ish të dashurën e tij. Nga ky moment dy historitë zhvillohen veçmas, por në realitet ndërthuren në të njëjtat vende, në mjediset, në takimet me të njëjtët njerëz. A do të jenë në gjendje të takohen përsëri dy Helenët? Si do ta ndryshojë ai moment fatin e protagonistes?
Shans apo fat?
Shans apo fat? Është dilema që ka tronditur gjithmonë qenien njerëzore kur përballet me rastësitë e jetës. Pyesim veten kur përjetojmë një tragjedi, ose kur diçka e jashtëzakonshme na ndodh. Por ka një kohë kur kjo pyetje vjen gjithmonë në kohën e duhur: kur dashurohemi. Sepse mendimi i thjeshtë se mundësia e pastër mund të na largonte nga ai takim fatal, për ne duket e pamundur. Kështu i ndodh Helenës së re, jeta e së cilës duket se ndryshon në mënyrë të paqartë për disa sekonda në nëntokën e Londrës. Por, në fund të fundit, është dashuria ajo që ribashkon fatet e shumta të protagonistit në një pikë të vetme: takimin me James.
Të kapësh fatin
Por nëse jeta është me të vërtetë një faqe e shkruar, çfarë rëndësie marrin zgjedhjet tona? gjestet që bëjmë çdo ditë? Ndoshta nuk ka të bëjë me fatin në një kuptim absolut, por me aftësinë tonë për të ecur së bashku me të. Të perceptojmë dridhjet përreth nesh dhe të drejtohemi prej tyre. Të jesh në gjendje të kapësh një vështrim, një aluzion, një buzëqeshje.
Të lejojmë veten të afrohemi dhe të habitemi edhe nga njerëz që nuk i njohim.
Si në skenën e bukur që mbyll “Sliding doors”, kur Helen është në ashensor me James ende të panjohur. Helenës i bie një vathë dhe James butësisht e merr atë. Pastaj, një vështrim.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
