Pandemia dhe kujtesa zbarkojnë në Festivalin e Filmit në Venecia

Një film debutues trondit Festivalin e Filmit në Venecia. “Mila” nga regjisori i ri grek Christos Nikou është një film që mund të diskutohet për një kohë të gjatë, veçanërisht për zgjedhjen e pikës fillestare.

Një pandemi globale ka shkaktuar amnezi të papritur: Aris, një burrë në moshë mesatare, e gjen veten të përfshirë në një program shërimi të krijuar për të ndihmuar pacientët të ndërtojnë një identitet të ri. Kështu Aris i kalon ditët e tij duke kryer detyra të dobishme për krijimin e kujtimeve të reja dhe dokumentimin e tyre me një aparat fotografik.

Filmi i parë me metrazh të gjatë, “Mila”, është një film në të cilin mund të gjenden shumë elementë tipikë të kinemasë bashkëkohore greke: veprat e Yorgos Lanthimos, autorit më të famshëm grek, mund të vijnë menjëherë në mendje.

Nuk është rastësi që Nikou kishte punuar si asistent në “Dogtooth”, një film i vitit 2009 që mbërriti vetëm kohët e fundit në kinematë italiane, i cili përfaqëson një nga rezultatet më domethënëse të gjithë karrierës së Lanthimos.

Nikou, i cili më vonë ishte edhe ndihmësi i Richard Linklater për “Before Midnight” duket se është frymëzuar mbi të gjitha nga “The Lobster” nga Lanthimos, si për pikënisjen distopiane ashtu edhe për menaxhimin e një historie kurioze dashurie.

Ndoshta kështu që një çikë origjinaliteti mungon dhe Nikou luan pak, por puna e tij është po aq e habitshme, veçanërisht sepse është një vepër aktuale, e aftë të na bëjë të reflektojmë mbi tema të ndryshme themelore për periudhën në të cilën po jetojmë.

Funksionimi i kujtesës sonë

“Mila” (titulli i referohet mollëve, të cilat protagonisti i ha vazhdimisht) është në fakt një film për mënyrën se si funksionon kujtesa jonë, sa selektive është dhe si vepron: çfarë zgjedhim të kujtojmë dhe çfarë heqim?

Nuk është vetëm një punë mbi traumën që pësoi Nikou në alegorinë e tij, por edhe një mënyrë për të analizuar se si ndikohet kujtesa nga teknologjia, e cila në botën e sotme padyshim që e bën shumë më të lehtë regjistrimin e informacionit.

Gjithashtu në këtë pikë Nikou shikon në mësimin e Lanthimos, por edhe në austriakun Michael Haneke, megjithatë arrin të ofrojë një prekje personale, veçanërisht me metaforën e një amnezie kolektive, shumë interesante dhe plot spunto për të reflektuar.

Amnezia, e cila përhapet si një virus, bëhet përfaqësimi i një shoqërie njerëzish pa kontakte, vetëm, të cilët harrojnë, sepse gjithçka tani mund t'i besohet metodave të arkivimit, dixhitale ose të tjera.

Duhet të theksohet se filmi është xhiruar me shkrepje të kufizuara, në mënyrë që të theksohet më tej izolimi i vetë protagonistit, dhe duke iu referuar formatit të Polaroids: kjo nuk është gjithashtu një risi absolute, përkundrazi, por mbetet një pjesë e mëtejshme e një debutimi të aftë për të goditur thellë, nganjëherë derivativ, por po aq i shtresuar dhe i gatshëm për të stimuluar reflektime të shumta. Një fillim i mirë për një seksion që premton të jetë me interes të madh këtë vit.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.