.png)
Profesorët e teologjisë imagjinohen të jenë shpirtra të mërzitshëm dhe të sjellshëm. Ky libër, megjithatë, është një thirrje e madhe rebele. Françeska Stavrakopoulou, kur ishte studente, u mërzit kur i thanë se paraqitja fizike e Zotit Judeo-Krishterë në Bibël ishte thjesht metaforike, ose lirike, ose poetike. Natyrisht, Ai ishte i padukshëm dhe i parrëfyeshëm. Ishte e thënë që ajo nuk duhej ta shihte atë fare në formën fizike. Por, ajo u mendua, pse jo? Pse ajo nuk duhet ta shohë atë "si një njeri gjigant me një ecje të rëndë, me armët në duart e tij dhe frymë aq të nxehtë si squfuri"? Si dikush që shijonte mishin e pjekur dhe vajzat e bukura, qeshi, bërtiti dhe qau? Me pak fjalë, siç e përshkruan izraelitët e lashtë që e adhuruan për herë të parë Zotin?
Rezultati i bezdisjes së saj është një udhëtim i mësuar, por tronditës përgjatë çdo aspekti të trupit të Zotit, nga lart poshtë (po, edhe atë) dhe nga brenda jashtë. Zoti në të cilin miliona të krishterë shpallin besimin e tyre çdo të Dielë është i bazuar shumë në një turmë të madhe hyjnish të tjera të Azisë jug-perëndimore: Baali, Marduk i Babilonisë, Ninurta e Mesopotamisë, Adad i Asirisë, Teshubi, Tishpaku dhe Ra. Ai filloi jetën si dikush i parëndësishëm, një perëndi e vogël stuhie, një nga 70 fëmijët e Elionit, babai levantin i perëndive. Pastaj ai uzurpoi fronin dhe filloi mbretërimi i tij: me ngjyra të plota të trazuara dhe në çdo aspekt, tipar dhe dështimi i qënieve njerëzore që me përkushtim ranë me fytyrë para tij.
Në mënyrë të përshtatshme për një libër që synon të përmbysë nocionin e një krijuesi të paqartë, të spiritualizuar, zonja Stavrakopoulou fillon me këmbët e tij. Këmbë të mëdha, të cilat shëtisin nëpër peizazhe duke krijuar vende të shenjta dhe të cilat, në veriperëndim të Alepit në Siri, hyjnë në një tempull dhe nuk largohen më. Këmbët që mund të shtypin armiqtë e tij si rrushin një ditë dhe, ditën tjetër, të pushojnë, të mbështetura në një stol për këmbët. (Deri në momentin që u shkatërrua, Tempulli në Jeruzalem thuhej se ishte stoli i preferuar i këmbëve të Perëndisë.)
Ecja me Perëndinë, tani një përshkrim i afërsisë së shenjtë dhe shenjtërisë shpirtërore, ishte në kohët e lashta një lloj ushtrimi për rrugën që duhej të ndiqnin meshkujt, në tokën e ashpër, për tu afruar me Zotin që tregoi hapat, sigurisht në sandalet që mbanin të gjithë perënditë vendase. Përkundrazi, adhuruesi shkoi zbathur, pasi Zoti bëri thirrje që Moisiu të ishte ashtu siç i afrohej shkurres që digjej. Moisiu shfaqet në këtë libër si njeriu që eci më me sukses me Perëndinë, madje që filloi t’i ngjaj atij, dhe më vonë merr brirët e demit të altarit tė temjanit të Zotit në kokën e tij, të cilët vetë Zoti i kishte humbur deri atëherë në rrezet e dritës dhe masës se flokëve të bardhë.
Këmbët vazhdojnë me organet gjenitale. Këtu zonja Stavrakopoulou argëtohet pothuajse shumë. Penisi i Zotit bëhet fokusi i të gjitha llojeve të veprave hyjnore: fruktimi i botës, vendosja e rendit në kozmos, rrëmuja si një dem, gjuajtja e një harku dhe shigjete. Çdo përmendje e një harku,ajo siguron lexuesit, që me të vërtetë bëhet fjalë për një penis; edhe ylberi është një mjet qiellor polikrom.
Por qëllimi i saj është serioz - të tregojë se Perëndia është zhveshur në mënyrë të qëndrueshme dhe me maturi. Shqetësimi kryesor i Zotit biblik ishte të mbronte të drejtën e tij për të bërë seks me këdo që zgjidhte, ndonjëherë tronditëse. Sipas Evës, ai lindi Kainin, për surprizën e saj mirënjohëse. Dhe në librin e Ezekielit ai e dëshiron Izraelin sikur një vajzë adoleshente:
Gjinjtë tuaj ishin formuar, flokët tuaj [publik] ishin rritur; ti ishe lakuriq dhe zhveshur! Unë kalova pranë jush dhe ju shikova: ju ishit në moshë për të bërë dashuri. Unë shtriva cepin e mantelit tim mbi ty dhe me të mbulova lakuriqësinë tënde ...
Përdhunim, me fjalë të tjera. Në librin e Hozesë është edhe më e qartë: Zoti e çon Izraelin adoleshent duke ecur në shkretëtirë, "dhe atje ajo do të bërtasë". Më pas, ai i jep vathë, byzylykë, një gjerdan dhe një kurorë, duke e shfaqur atë si pronë të tij të bukur.
Libri vazhdon në kurrizin e Zotit, i shfaqur si shenjë e pakënaqësisë së tij, megjithëse Moisiu në Sinai lutet të shohë pjesën e tij të përparme të shndritshme të ylberit; lëkura e tij e bardhë e shkëlqyese, burimi i lashtë i paragjykimeve të vazhdueshme racore; zorrët e tij, të cilat shtrëngohen nga dhimbja kur babilonasit sulmojnë Jeruzalemin; dora e tij e djathtë, krijuesi dhe formësuesi i njerëzve, mbi të cilët përkulet si një poçar mbi një rrotë; krahu i tij i shkrimit dhe goditjes. Stomaku i Zotit është i rafinuar dhe i mprehtë: ai pret më të mirën e të korrave, të parëlindurit e tufës dhe "pjesët yndyrore" të kafshëve, duke tërhequr krahun e tij mbrojtës dhe duke sulmuar nëse ato nuk shfaqen. (Një pasazh mahnitës përshkruan një Pashkë të ditëve sotme në Samari, me therjen e qengjave me shumicë dhe spërkatjen e derës me gjakun e tyre, sikur kjo të ishte ende e nevojshme.) Hyjnitë e tjera përveç vetes së tij, veçanërisht lloji i drurit ose gurit, janë “perëndi të dhjera" , thotë Zoti.
Pas gjithë kësaj sjelljeje të guximshme ose të keqe nga Ati i humanizuar, Zoti i shfaqur njeri në Birin është një frymëmarrje me ajër të pastër. Jezusi, sa herë që bën një paraqitje të rrallë, duket racional, i përmbajtur dhe modern. Megjithatë, lidhjet me Zotin natyrisht vazhdojnë. Larja e këmbëve të dishepujve të tij është një kthim mbrapa në nocionin e shenjtërisë zbathur në prani të Zotit. Momenti kur ai shkruan me gishtin e tij në pluhur për të shpëtuar një grua nga goditja me gurë, duke mbishkruar Teuratin në vetë Tempullin, është një kujtesë e gishtit të Zotit që ngjalli dhjetë plagët e Egjiptit dhe gdhendi Dhjetë Urdhërimet në pllaka guri. Më tronditëse, në disa pieta të Rilindjes, trupi i rrëzuar i Krishtit tregohet me një ereksion nën veshjen e tij, shenjë e virilitetit vdekjeprurës të krijuesit-Zotit.
Skena të tilla pak a shumë garantojnë që shumë lexues do ta konsiderojnë këtë libër ofendues. Sa më shumë, dhe ndoshta më shumë, do ta gjejnë atë instruktues, të gjallë dhe shpesh qesharak. Mbi të gjitha, është një korrigjim i nocionit se, kur bëhet fjalë për fenë, të krishterët dhe hebrenjtë modernë janë bërë shumë të sofistikuar.
Edhe nëse shumica e besimtarëve në mënyrë të sinqertë e hedhin poshtë një Perëndi antropomorf si një ide primitive (Islami, natyrisht, e hedh poshtë nocionin plotësisht), ata prapëseprapë i bëjnë lutje një qenieje që, ata mendojnë, i dëgjon dhe ndonjëherë edhe përgjigjet. Në të vërtetë, do të ishte një anëtar i rrallë i një kongregacioni të krishterë i cili, duke iu lutur Perëndisë Atë në mënyrën e zakonshme të së Dielës, nuk i paraqitet të paktën një figurë imagjinare me një mjekër të shthurur, një mantel të bardhë dhe ato këmbëve të mëdha, me sandale, duke ecur me hapa të mëdhenj nëpër botë.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
