“Ka ende shumë për të bërë për të luftuar dhunën në familje”

Shkrimtarja amerikane, Julia Philipps ndërhyri në transmetimin e drejtpërdrejtë në ‘Pordenonelegge’ për të prezantuar romanin e saj debutues “Toka që zhduket” për herë të parë në Itali. Libri, i përkthyer tashmë në shumë gjuhë, ishte finalist i ‘National Book Award’ dhe është midis dhjetë librave më të mirë të vitit 2019 sipas “New York Times”.

Dhuna ndaj grave dhe tema të tjera të librit

Një roman që fillon si një histori detektive e vendosur në Kamchatka, në veri-lindje të Rusisë. Këtu dy vajza, njëmbëdhjetë dhe tetë vjeç, rrëmbehen nga një burrë. Kalojnë javë dhe muaj, por asnjë gjurmë e Alënës dhe Sofisë së vogël nuk gjendet dhe hetimet e policisë nuk çojnë askund. Një narracion i tillë është një pretekst për të zbuluar këtë tokë jo-mikpritëse dhe të bukur dhe për të folur për shtypjen dhe dhunën dhe vështirësitë e vetëvendosjes nga ana e grave.

“Këto janë tema, - shpjegon Julia Phillips, - që kam mësuar në terren kur kam punuar në një OJQ që ishte përfshirë në dhënien e mbështetjes për të mbijetuarit e dhunës në familje, të cilat janë të shumë llojeve. Në atë përvojë pune mësova se ekziston një spektër i gjerë jo vetëm i dhunës, por edhe i formave të shërimit”. “Vendosja në këtë tokë të largët është thelbësore, - thotë shkrimtarja, - unë kam jetuar në Kamchatka pas shpërbërjes së BRSS, një vend i kontrasteve që më ndihmoi të kuptoja kundërshtimin me Shtetet e Bashkuara dhe të rimendoja në një mënyrë tjetër kombin tim”.

Korrespondenca midis peizazhit dhe personazheve

Kërkimi i së vërtetës në roman bëhet një udhëtim njëvjeçar përmes peizazhit gati të magjepsur të Kamchatka. Oqeani i akullt, vullkanet, malet, pyjet, sipërfaqet e vetmuara dhe të pakufishme të tundrës, të përshkuara nga kaprolle. Ashpërsia e vendit korrespondon me profilin e ashpër dhe të papërpunuar të njerëzve. “Atje unë mësova, - shpjegon shkrimtarja, - se peizazhi dhe njerëzit korrespondojnë me njëri-tjetrin dhe në atë parajsë të humbur dhe joshëse, tensionet etnike dhe shoqërore janë zënë që nga koha e rënies Sovjetike dhe të jashtmit - e çfarëdo lloji - të bëhen shënjestra e lehtë e frikës dhe intolerancës”. Zhdukja misterioze e dy vajzave nxjerr në sipërfaqe frikën dhe zinë që nuk janë qetësuar kurrë në komunitetet e gadishullit, duke kujtuar misteret që nuk mund të zgjidhen kurrë. Janë mbi të gjitha gratë, ruse dhe autoktone, ato që ndiejnë peshën e asaj ngjarjeje të errët.

Roli i grave në roman

Gratë e thekura dhe të lodhura, por gjithmonë krenare, të cilat, duke sfiduar paracaktimin e tyre për vuajtje, kërkojnë dashuri, miqësi dhe besnikëri dhe përjetojnë mashtrime dhe braktisje në lëkurën e tyre. Në romanin e saj debutues, i cili fillon si një histori detektive, por bëhet një histori shumë më komplekse, Julia Phillips eksploron kompleksitetin e roleve. Sidomos ato të grave brenda një shoqërie të mbyllur, të cilën gjeografia vetë e ndërpret nga pjesa tjetër e kontinentit. Të gjitha në një Rusi shumë të largët dhe shumë të ndryshme nga ajo që njohim. Në qendër të të gjitha janë gratë e Kamchatka, të thirrura për të mbijetuar pasigurisë së ekzistencës dhe lidhjeve familjare. Sidoqoftë, ata janë të bashkuara nga ato ndjenja stërgjyshore që mbajnë së bashku një komunitet, një gadishull, një botë të tërë. Ata janë të detyruara të kujdesen për veten e tyre midis traditës dhe frikës nga e reja.

Lidhja midis një romani që flet për dhunën e qartë dhe të nënkuptuar ndaj grave me atë që po ndodh në botë pas lëvizjes #metoo është e natyrshme. “Kjo lëvizje ka ndryshuar perceptimin e dhunës, - shpjegon Julia Phillips, - në kuptimin që ajo që u tha privatisht tani është bërë publike dhe çështje të caktuara janë bërë rrjedhë: me pak fjalë, tabutë kanë rënë. Ky është një faktor i rëndësishëm, por rimëkëmbja nga dhuna është ende një individ i vetëm dhe jo kolektiv. Ka ende shumë për të bërë”.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.