Libra

“Heshtja”, shpëtimi i një njeriu drejt lirisë

Ai kërkonte vetëm heshtje dhe vetmi, por “bota që ai kishte zgjedhur të braktiste nuk dëshironte ta pranonte fare mungesën e tij”. Dhe kështu, historia e një burri të moshës mesatare, i cili vendos të pushojë dhe të lërë gjithçka, sepse “gjithçka e irritoi atë, me të vërtetë e rraskapiti atë”, shkon nga të qenit shpëtimi nga “zhurma” e botës në arratisje sepse ishte në ndjekje nga policia, pasi dyshonte për vrasje. 

Është i ngutshëm dhe plot pathos “Heshtja” romani i fundit i Patrizio Nissirio, gazetar dhe shkrimtar. Një garë kundër kohës, e cila në fillim ka tiparet e një gare drejt vetvetes, drejt ndjenjës së tij, por e cila për një seri rrethanash të paparashikueshme bëhet jeta në rrugë dhe e fshehur nga një njeri që duhet të shpengojë së pari lirinë e tij për t’i dhënë hapësirë ​​nevojave tuaja. Lexuesi nuk lihet kurrë vetëm, ai merret për dore në ato takime të rastësishme (dhe të gjitha femrat) që ndihmojnë Adrianon, protagonistin e librit, të mbijetojë kur ai endet pas largimit nga ishulli i San Giuseppe, në lagunën veneciane, dhe makthi i një kufome të gjetur në zgavrën e një muri. Dhe jeton brenda skenës kur Adriano takohet me Maria, së pari pa e njohur veten në një plazh në bregdetin e Lazios dhe më pas në pyllin me pisha të Castelporziano, kur e mbron atë kur e sulmojnë dhe ajo e gjen veten përpara, si në ëndërr, që “djali i së kaluarës, ai i cili sytë e tij të vegjël dhe të vëmendshëm nuk kishin arritur kurrë të hiqeshin prej saj”.

Rindizet flaka e dashurisë, ose kështu duket se të dy ata që do të përpiqen së bashku të kapen me atë histori absurde që e bën Adriano një të arratisur dhe Maria bashkëpunëtoren e tij. Por pasioni është venitur ndër vite, “koha me daltën e saj” nuk ka lënë rrugëdalje dhe kur çifti arrin në Venecia dhe e gjen veten në të njëjtin shtrat, pikërisht atje, në ishullin San Giuseppe, realiteti është përpara në sytë e tyre. Ata përleshen për të mbledhur të dhëna që mund të dëshmojnë pafajësinë e Adriano, ata përpiqen të rindërtojnë fillin që lidh pronarët e ishullit të San Giuseppe, një çift i pasur vendës, për një trafik ilegal të emigracionit që ka vrarë e të tjerë do të bëjnë në Romë gjatë goditjes së tyre në lagunë, ata do të arrijnë të pajtojnë rrugën e tyre me rrugën e ndjekur nga policia, i cili do t’i shmangë ata nga çdo faj. Por ndërsa ajo, Maria, do të zgjedhë të shikojë përpara dhe të fillojë një histori të re me komisarin Di Giannantonio që kishte ndjekur hetimet, ai as nuk do të jetë në gjendje ta shikojë në fytyrë për t’i thënë të vërtetën e tij. Dhe ai do të zgjedhë të ikë, si gjithmonë, larg nga gjithçka dhe të gjithë. Këtu libri mund të mbyllet, dhe askush nuk do të befasohej. Por fundja është më e vështirë, më e egër për Adriano. Arratisja e tij në kërkim të heshtjes përfundon në derën e shtëpisë së Terezës, një zonjë e moshuar që e kishte mirëpritur dhe ushqyer atë disa javë më parë, kur ai u kërkua nga policia. Ajo e kishte bërë atë të ndjehej rehat pas një kohe të gjatë. Dhe atje ai donte të kthehej, por Teresa ndërkohë kishte vdekur. Jeta e kishte larguar prej saj, siç kishte ndodhur kur ishte fëmijë me një person tjetër të moshuar, Silvana, i vetmi përjashtim nga “hapësira boshe rreth tij, e cila po bëhej gjithnjë e më e madhe”. Dhe pastaj, edhe në fund të garës, Adriano e kupton se heshtja që kërkoi nuk jeton atje, nuk përkon me zbrazëtinë kozmike të mungesës së gjithçkaje dhe trishtimin që sjell vdekja. Ndoshta Adriano do të fillojë të kërkojë përsëri paqen e tij, mbase nuk do ta bëjë. Por për lexuesin, në këtë pikë, nuk ka më rëndësi.

Copyright © Gazeta "Si"

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës "Si", në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë