.png)
Nga Gazeta “SI”- “The Voice of Hind Rajab” është filmi më i fuqishëm, intim dhe i domosdoshëm i Festivalit të Venecias 2025. Sepse nuk është vetëm një film, por është një akt politik dhe njerëzor.
I firmosur nga regjisorja tuniziane Kaouther Ben Hania, në garë zyrtare dhe që më pas do të shpërndahet në kinema nga I Wonder Pictures, ai rindërton thirrjen e fundit, të dëshpëruar të vogëlushes Hind Rajab, gjashtë vjeçe, e mbetur e bllokuar më 29 janar 2024 në veri të Gazës në një makinë të goditur nga ushtria izraelite, së bashku me xhaxhallarët dhe katër kushërinjtë.
Nuk ka retorikë, as pornografi të dhimbjes, por vetëm forcën e realitetit. Hind, e fshehur nën një sedilje dhe e vetmja e mbijetuar, arriti falë ndërhyrjes së një xhaxhai të kërkonte ndihmë nga Gjysmëhëna e Kuqe. Vullnetarët palestinezë u përpoqën ta qetësonin dhe të dërgonin një ambulancë, por si automjeti i ndihmës ashtu edhe vajza u goditën para se të mbërrinin në destinacion. Do të mjaftonin tetë minuta për ta arritur mes lejeve, autorizimeve, miratimeve që nuk mbërritën kurrë. Dhe nuk mjaftoi. Zemra e filmit është zëri i vërtetë i vajzës.
Apeli i Saja Kilani
Në Lido, për të hapur konferencën për shtyp ishte aktorja Saja Kilani, me një apel të lexuar në emër të gjithë ekipit. Një tekst që heshti sallën dhe që u prit me një duartrokitje të gjatë e të përmalluar:
“Në emër të gjithë ekipit, pyesim: a nuk mjafton? Mjaft me vrasjet masive, urinë, çnjerëzimin, shkatërrimin, pushtimin e vazhdueshëm. Zëri i Hind Rajab nuk ka nevojë për mbrojtjen tonë. Ky film nuk është një opinion apo fantazi. Është i vërtetë. Historia e Hind mban peshën e një populli të tërë. Zëri i saj është një ndër dhjetëra mijëra fëmijë të vrarë në Gaza vetëm gjatë dy viteve të fundit. Është zëri i çdo vajze e çdo djali, me të drejtën për të jetuar, për të ëndërruar, për të ekzistuar me dinjitet, por e gjitha kjo iu grabit para syve të atyre që nuk luajtën as qerpikun. Dhe këto janë vetëm zërat që njohim. Pas çdo numri fshihet një histori që nuk është treguar kurrë. Historia e Hind është ajo e një fëmije që bërtet: “Më shpëtoni”. Dhe pyetja e vërtetë është: si kemi mundur të lejojmë që një fëmijë të lutej për jetën e saj? Askush nuk mund të jetojë në paqe ndërsa edhe një fëmijë i vetëm detyrohet të lypë për të mbijetuar. Le të lejojmë që zëri i Hind Rajab të ushtojë në mbarë botën. Le të na kujtojë heshtjen që u ndërtua rreth Gazës. Le t’i japë një emër gjenocidit që heshtja mbron. Jo nesër. Jo një ditë. Tani.
Për drejtësinë. Për të mirën e njerëzimit. Për të ardhmen e çdo fëmije. Mjaft”.
Kaouther Ben Hania: «Zëri i Hind është vetë zëri i Gazës»
Regjisorja tuniziane Kaouther Ben Hania, tashmë e nominuar për Oskar, tregoi domosdoshmërinë për ta kthyer atë regjistrim në film:
“Mendoj se lajmet janë aq të përqendruara te amnezia, sa që duhet të kujtojmë. Kinemaja mund të rikthejë atë ndjenjë të çmuar që na mungon shumë: empatinë. Për të kuptuar, për të parë botën nga një këndvështrim që shpesh fshihet, ai palestinez. Në veçanti në këtë film, heronjtë janë vullnetarët e Gjysmëhënës së Kuqe që përpiqen të shpëtojnë jetë njerëzish dhe hasin pengesa të mëdha.
Kur e dëgjova për herë të parë zërin e Hind Rajab, kishte diçka më shumë sesa zëri i saj. Ishte vetë zëri i Gazës që kërkonte ndihmë, dhe askush nuk mund të hynte ta shpëtonte. Për mua ishte një dëshirë e fortë, e shoqëruar nga zemërim dhe pafuqishmëri. Prej andej lindi filmi, i rrethuar nga njerëz të mrekullueshëm, me mbështetjen e nënës së Hind, të familjes së saj dhe të punonjësve të Gjysmëhënës së Kuqe, që janë heronjtë e vërtetë të kësaj historie”
Aktorët po ashtu përsëritën të njëjtën domosdoshmëri. Motaz Malhees, palestinez nga Xhenini:
“Kur isha dhjetë vjeç, e kam jetuar këtë lloj jete. Të dëgjoja zërin e Hind më ktheu në fëmijëri. U ndjeva sikur kisha vdekur mijëra herë. Nuk ishte aktrim. Ishte jeta ime. Dy herë gjatë xhirimeve pata sulme paniku. Nuk mundesha të vazhdoja, por mora mbështetjen e të gjithëve. Ishte e vështirë, por edhe një detyrë. Nëse nuk e bëjmë ne këtë punë, kush mund ta bëjë?”
“Duhej ta bënim menjëherë“
Ben Hania tregoi edhe vështirësitë e prodhimit:
“Sfida kryesore ishte të xhironim shpejt. Po përgatisnim montazhin e një filmi tjetër, por kur dëgjova regjistrimin nuk mund të merreshim më me asgjë tjetër. Duhej të xhironim menjëherë. Disa na thanë se ishte shumë, se po nxitonim, por ishte e nevojshme. Fillimisht nisëm me shumë pak partnerë dhe vetëm më vonë iu shtuan të tjerë. Nuk u ndalëm kurrë sepse ndjenim që nuk kishte kohë për të humbur”.
Disa e shohin tashmë si të mundshëm për Luanin e Artë. Por, përtej parashikimeve, mbetet mbi të gjitha një thirrje denoncimi që vjen nga Gaza dhe që bota nuk mund ta injorojë më.
Burimi: Vanity Fair Italia
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
