Gazeta Si – “Nëse Trump do të kthehej në Shtëpinë e Bardhë, unë do të hapja disa shishe shampanjë”, thotë Viktor Orbán, ndoshta kreu i vetëm i një qeverie në botë, që është deklaruar hapur për kandidatin republikan.
Kryeministri hungarez shton se, nëse miliarderi rizgjidhet, ai “do të ishte edhe një herë presidenti i paqes”.
Një frazë, që në fakt nënkupton kapitullimin e Ukrainës, të cilës një administratë e udhëhequr nga Trump nuk do t’i jepte më as fonde dhe as armë, ndoshta duke e detyruar atë të pranojë paqen sipas kushteve të Putinit.
Por Orbán ka një arsye më të thellë për të mbështetur Trumpin, fitorja e të cilit do të konfirmonte se “Zeitgeist i Perëndimit” po lëviz në drejtimin e tribunës hungareze, duke e shenjtëruar atë si një figurë referimi për të djathtën sovraniste dhe “demokracinë joliberale”.
Nga ana tjetër, Trump nuk humbet asnjë rast për të bërë lëvdata për fansin e tij të parë, të cilin e cilëson si një “burrë të fortë dhe inteligjent”. Por Viktor Orbán nuk është i vetëm në Evropë dhe në botë.
Në fakt, nëse fusha e qeverive duket më e madhe, të cilat, edhe pa mbajtur anë siç kërkohet nga kodi i marrëdhënieve midis shteteve, shpresojnë për suksesin e Kamala Harris dhe demokratëve, grupi pro Trump mund të mbështetet gjithashtu në shumë simpatizues, të dukshëm dhe pak të dukshëm.
Shumica e vendeve të Bashkimit Evropian sigurisht që i përkasin të parës, me disa përjashtime për të cilat do të flasim më poshtë.
Dhe më pas, Mbretëria e Bashkuar e udhëhequr nga Laburistët dhe fuqitë aziatike si Japonia, Australia, Filipinet dhe Koreja e Jugut, të gjitha në një farë mënyre pjesë e sistemit të aleancave të krijuara në rajon nga administrata Biden për të frenuar Kinën.
Pastaj, Pakistani, Kanadaja, Brazili, Afrika e Jugut, për të përmendur vetëm më të rëndësishmet.
Ajo që i bashkon ata në preferencën e tyre për një Shtëpi të Bardhë të udhëhequr nga Kamala Harris, është perspektiva e vazhdimësisë me Biden në politikën e jashtme dhe parashikueshmëria e qasjes së tij me aleatët.
Por edhe fakti që Trump i konsideron të gjithë ose pothuajse të gjithë si “freeloaders”, të cilët duhet të paguajnë më shumë për mbrojtjen amerikane. Fusha e vendeve që shpresojnë për një fitore të Trumpit është shumë e larmishme.
Prania e Rusisë së Putinit është padyshim e qartë, pavarësisht shakasë së tij duke preferuar Harris, sepse ajo është më e parashikueshme.
Kreu i Kremlinit në fakt shpreson të shohë fitoren që i është mohuar deri më tani në Ukrainë dhe t’i serviret në një pjatë argjendi nga Trump.
Pasioni për burrat e fortë, lehtësia ndaj rregullave demokratike dhe indiferenca ndaj respektimit të të drejtave të njeriut në botë, e bëjnë Donald Trumpin kandidatin ideal për Indinë e Narendra Modit, Arabinë Saudite të Mohammed bin Salman, Argjentinën e Javier Mileit dhe së fundmi, por jo më pak të rëndësishme, Izraelin, të udhëhequr nga Benjamin Netanjahu.
Kamala Harris, në fakt, nuk është e dashur nga lideri hebre, i cili sheh tek ajo një linjë më bindëse dhe kritike të veprimeve të saj në krahasim me Biden.
Mohammed bin Salman ka frikë se Harris nuk do t’i japë Riadit të njëjtat garanci sigurie si administrata aktuale dhe mbi të gjitha ka një marrëdhënie preferenciale me dhëndrin e Trump, Jared Kushner.
Përkundër faktit se Kamala Harris është gjysmë me origjinë indiane, Narendra Modi, i cili gjithashtu nënshkroi marrëveshje të rëndësishme sigurie me Biden, nuk e trajton mirë tendencën e demokratëve për të ushtruar presion ndaj Nju Delhit për të mbrojtur pakicat etnike dhe jo-etnike që kufizon rendin dhe ligjin.
Kina është një rast i veçantë. Sepse, nga njëra anë, Pekinit nuk i mungon fakti që Trump nuk është aq i përkushtuar sa Harris për kauzën e mbrojtjes së Tajvanit, nga ana tjetër, premtimi i tij për të vendosur detyrime astronomike mbi importet kineze, e bën nervoz Xi Jinpingun me shokë.
Trump premton një politikë më agresive ndaj Kinës, por ai sheh gjithashtu poshtë tij skenarin hipotetik të një shpërthimi të sistemit të aleancave ndërkombëtare të Shteteve të Bashkuara, nga i cili mund të nxjerrë avantazhe strategjike.
Me pak fjalë, Kina lëkundet mes “djallit që njeh”, demokratëve dhe një basti me rrezikshmëri të lartë, të përfaqësuar nga Donald Trump.
Së fundmi, Evropa. Gjermania, Spanja, Polonia, vendet baltike, vendet nordike dhe Franca sigurisht që janë në linjë me Harris, të paktën për sa kohë që Macron është atje.
Por nuk është vetëm Viktor Orbán që mbështet Trump. Kreu hungarez mund të llogarisë në një grup sovranist që përfshin sllovakun Fico, holandezin Geert Wilders, një burrë të fortë të qeverisë në Hagë, çekun Andrej Babis që mund të kthehet në pushtet vitin e ardhshëm, si dhe sllovenin Janez Janša.
E fundit, por jo më pak e rëndësishme, është Italia. Që kur ka qenë në qeveri, Giorgia Meloni ka mbajtur fort linjën Atlantike dhe Evropiane të Italisë, duke krijuar gjithashtu një lidhje të fortë me administratën Biden.
Por diçka ka ndryshuar kohët e fundit. Dhe nuk është aq shumë mbështetja e hershme e zëvendësit të saj, Matteo Salvini, për Donald Trump.
Realisht, kryeministrja ka dërguar sinjale të qarta drejt kandidatit republikan, duke nisur nga mirëpritja e profilit të lartë për Elon Musk, mbështetësin e tij kryesor. Giorgia Meloni nuk tregon se kush është kandidati i saj në duelin amerikan.
Por nëse Trump fiton, ndoshta do të jetë Meloni ajo që do të propozojë veten si ndërmjetëse mes tij dhe Evropës. Nëse kjo është lëvizja e duhur, mbetet për t’u demonstruar.
Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
