Filma

“Vargmali i Ëndrrave”, një dokumentar simbolik dhe ndjellës

Prezantuar në Festivalin e Filmit në Kanë 2019, filmi është një mbyllje hipotetike e trilogjisë së filmave artistikë me regji nga Guzmán dhe kushtuar Kilit dhe historisë së tij: regjisori amerikano-jugor kthehet të tregojë mjedisin natyror të vendit të tij të lindjes dhe më pas të zhvillojë një reflektim shumë më të gjerë rreth historisë kiliane dhe banorëve të saj.

Kili

Guzmán kishte arritur të arratisej nga Kili pas grushtit të shtetit ushtarak, por që nga ai moment, megjithëse jetoi jashtë, ai shpesh ka rikthyer atë periudhë në punimet e tij. Në “Vargmali i ëndrrave”, eksplorimi i territorit malor të vendit shpejt shndërrohet në një eksplorim të historisë së Kilit, në një përpjekje për të gërmuar thellë në kujtesën e njerëzve të saj.

Një kthim në të kaluarën            

Për Guzmanin ky udhëtim është një kthim në të kaluarën, në fëmijërinë e tij, ku vëmendja shkon para së gjithash në shfaqjen e bukurisë së peizazheve, qiellit dhe maleve, me një vështrim poetik plot melankoli. Sharmi natyralist, sidoqoftë, është në kundërshtim me tmerret e diktaturës, të treguara përmes dëshmive të bashkatdhetarëve të regjisorit: zërat e qenieve njerëzore bashkohen me ato të heshtura të shkëmbinjve në një dialog thellësisht simbolik midis mjedisit dhe njerëzit që ata jetojnë në ato zona.

Krahasuar me shumicën e produkteve të tij të mëparshme, megjithatë, autori nuk kufizohet në reflektimin mbi të kaluarën dhe mënyrën sesi ajo ende rezonon në të tashmen, por gjithashtu arrin të lëshojë një britmë shprese që synon kryesisht të ardhmen dhe brezat e rinj. Në disa momente ka pasazhe shumë didaktike dhe të qarta, por në përgjithësi është një pjesë tjetër e rëndësishme e filmografisë së një regjisori që është gjithmonë në gjendje të surprizojë.

“Comedians”

Midis risive është edhe vepra e re nga Gabriele Salvatores, “Comedians”. Marrë nga shfaqja homonime dhe shumë e rëndësishme nga Trevor Griffiths, e vënë në skenë për herë të parë në 1975, filmi ndjek ngjarjet e vogla dhe janë një grup personazhesh që aspirojnë të bëhen humoristë. Pasi u përgatitën në maksimumin e aftësive të tyre në komedinë stand-up, ata përballen me provën përfundimtare: ngjitjen në skenë. Sidoqoftë, midis spektatorëve ekziston edhe një ekzaminues, i ngarkuar me zgjedhjen e vetëm njërit prej tyre, më të mirit, për ta futur në një program televiziv. Është një film për shanset e dyta që mund të ndodhin në jetë, një vepër e aftë për t’i bërë njerëzit të buzëqeshin me një prekje thellësisht melankolike dhe i cili është një nga filmat më të suksesshëm të Salvatores.

Fatkeqësisht, ka momente lodhjeje dhe prirja ndonjëherë është e tepërt, por ne mbërrijmë në fund të filmit akoma të kënaqur, pasi kemi parë një punë më të thellë nga sa mund të duket, me personazhe që interpretojnë mirë: në kast janë Natalino Balasso, Ale dhe Franz, por mbi të gjitha një De Sica krejtësisht pjesërisht i krishterë.


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë