Boris Becker, ngritja, rënia (dhe rrënimi) i yllit të tenisit në një dokumentar televiziv

“Një burrë brilant, karizmatik, super i famshëm dhe pak naiv. Ai jeton sikur luan tenis: hidhet në rrjetë, rrezikon dhe bën gjithçka”, kështu e përkufizon Boris Becker-in regjisori fitues i Oskarit, Alex Gibney, protagonist i dokumentarit të tij dypjesësh për kampionin gjerman të tenisit, “The World vs. Boris Becker”, i cili pas debutimit në Festivalin e Filmit në Berlin, do të mbërrijë në Apple TV + nga 7 prilli.

Gibney gjurmon jetën brenda dhe jashtë fushës së tenisit, të fituesit më të ri të Wimbledon, në vitin 1985 në moshën vetëm 17-vjeçare, i pari nga gjashtë turnetë Grand Slam të fituar për një total prej 49 titujsh në karrierën e tij.

Burgu

Nisim nga kapitulli më i ashpër, dënimi në Britaninë e Madhe në vitin 2022 me dy vjet e gjysmë burg për falimentim dhe mashtrim financiar. Një dënim për të cilin ka vuajtur vetëm 8 muaj burg, pasi ka përfituar nga një skemë e shpejtë në muajin dhjetor, me ekstradim në vendin e origjinës, Gjermani, ku mund të kryejë kohën e mbetur të dënimit në liri, por pa mundur të kthehet në Britaninë e Madhe deri në vitin 2024.

Dokumentari

Një pikë kthese që e lejoi edhe të merrte pjesë në prezantimin e dokumentarit në Berlinale. Filmi jo-fiction karakterizohet nga dhjetëra takime, më të paharrueshme të karrierës së tij (të evokuara nga Gibney në tonet perëndimore) te intervistat dhe raportet, foto, dokumente dhe fjalime, nga ish-gruaja e tij Barbara (nëna e dy prej katër fëmijëve të kampionit) dhe kolegë të famshëm si John McEnroe, Björn Borg, Mats Wilander dhe Novak Djokovic (me të cilët Becker ishte trajner për një kohë. ), Nick Bollettieri dhe shoqja e tij më e fundit, Lilian de Carvalho Monteiro.

Intervistat me Becker

Zemra e filmit jo-fiction janë dy intervista të gjata nga Gibney me Becker, një në 2019 dhe tjetra në 2022, dy ditë para vendimit për gjyqin e tij. Një bisedë në të cilën tenisti nuk i mban dot lotët disa herë: “Nuk e di çfarë të pres, jam në pikën më të ulët, por nuk do të ik, do të pranoj çfarëdo fjalie të vijë - nënvizon ai - Megjithatë ky nuk është fundi im, do të ketë një kapitull tjetër”.

“Një fëmijë përballë flakës”

Boris “është si një fëmijë me flakë përpara, - shpjegon Ion Tiriac, menaxheri i Becker-it për shumë vite, - të cilit i afrohet sa më shumë për të parë se sa larg arrin të mos digjet”. Një “fëmijë” që filloi të fitonte turne në moshën gjashtëvjeçare. “Unë kam qenë gjithmonë një punëtor, - thotë ish-tenisti, - Heroi im duke u rritur ishte Björn Borg, e adhuroja. Kur luaja imagjinoja se isha ai dhe fitoja”.

Numri një në botë

Triumfi i Ëimbledon e bën atë një superyll global, objektiv i tabloidëve, plot flirt dhe të dashura dhe në qendër të një lumi parash. Një jetë në qendër të vëmendjes ku Becker ka pasur shumë ulje-ngritje, duke përfshirë një kohë kur nuk mund të flinte pa pilula gjumi.

Për ta ndihmuar të ngrihej sërish, takimi me Barbarën dhe një vendosmëri që e bëri atë të bëhej numri një në botë në vitin 1991. “Në pjesën e parë të karrierës sime forca ime më e madhe ishte fuqia ime, në pjesën e dytë mendja ime”, vëren ai.

Tërheqja dhe dënimi i parë

Më pas, në vitin 1999, vjen tërheqja. Becker është 31 vjeç. Ndryshimi i jetës e bën atë të divorcohet nga gruaja e tij Barbara (edhe për shkak të skandalit të një vajze, Anna). Për Borisin, i cili nis një karrierë të shkëlqyer si komentator televiziv, vjen një dënim i parë, në vitin 2002, me 2 vjet me kusht për evazion fiskal. “Shumë prej nesh mendojnë se shuma e parave të fituara si lojtar do të vazhdojë të rritet – shpjegon ish-kampioni – kështu që vazhdova të shpenzoja”.

Pasaporta false

Ndër fatkeqësitë, përveç kolapsit ekonomik të viteve të fundit, ishte edhe bindja nga një biznesmen gjerman se ishte bërë ambasador për sportin dhe kulturën e Republikës së Afrikës Qendrore: në të vërtetë ia kishte dhënë ‘miku i tij’, pa e ditur ai, një pasaportë të vjedhur.

“Kam bërë gabime”

“Unë jam personi i fundit që mund të ankohet për jetën e tij, - tha Becker për Variety, - Unë jam 55 vjeç dhe jam shumë krenar për gjërat që kam bërë. Por kam bërë gabime”. /La Repubblica/