‘Priscilla’, filmi që tregon një version tjetër të biografisë së Elvis Presley

Diferenca dramatike e lartësisë mes aktorëve kryesorë realizon një punë të madhe në filmin “Priscilla”, duke përcjellë vizualisht pabarazinë e fuqisë midis superyllit Elvis Presley dhe Priscilla Beaulieu, të cilën ai filloi ta pëlqejë kur ajo ishte vetëm 14 vjeç.

Fatkeqësisht, versioni i shkrimtares-regjisores Sofia Coppola si histori e rrëfyer shpesh ecën me ritmin e kërmillit, duke ofruar shfaqje të shkëlqyera, por pak për t’i vënë flakën shpirtit.

Cailee Spaeny, e cila luan Priscilla Presley-n në këtë adaptim të autobiografisë së saj, qëndron disa centimetra më e shkurtër se alter egoja e saj, ndërsa Jacob Elordi, plot pesë inç më i gjatë se Elvis.

Ky hendek del veçanërisht i dukshëm në fillimet e hershme, kur Priscilla, një adoleshente e ushtrisë me babanë e saj të stacionuar në Gjermani në vitin 1959, takon Elvisin e atëhershëm në shërbim, interesimi i të cilit për të i lë prindërit e saj me mendje dyshuese.

Priscilla bëhet si një ‘zombie’ kur Elvisi ikën nga vendi, duke menduar se është harruar para se ai ta thërrasë në Graceland, duke i bindur disi njerëzit e saj që ta lënë të mbarojë shkollën e mesme atje.

Gradualisht, rrënjët e pasionit të tij me dikë kaq të re bëhen më të qarta, duke reflektuar një dëshirë në prag të vdekjes së nënës së tij për të ushtruar kontroll të plotë mbi të, nga flokët e saj te rrobat e saj deri tek pritja e saj nëpër shtëpi gjatë xhirimeve të filmit të tij.

Ai madje fillon të ndajë pilula me të, duke supozuar se ajo ka nevojë për të njëjtën ndihmë për t’u qetësuar ose për të fjetur si ai.

Spaeny përcjell bukur përzierjen e pasionit dhe konfuzionit të Priscilla-s, kjo e fundit e nxitur nga ngurrimi i Elvisit për të avancuar përfshirjen e tyre fizike. E njëjta gjë për Elordin në imitimin e Elvisit dhe veçanërisht të qeshurës së tij të zhurmshme.

Historia, megjithatë, përparon ngadalë, duke u fokusuar gjerësisht në një periudhë të hershme të marrëdhënies së tyre ku nuk ka shumë ndodhi.

Ndonjëherë, filmi është fjalë për fjalë po aq emocionues sa të shohësh të dy të ulur në shtrat së bashku duke parë “The Beverly Hillbillies” ose Johnny Carson.

“Priscilla” përfundimisht futet në një territor tjetër – nga Elvisi që e siguron atë se asgjë nuk ka ndodhur me Ann-Margret gjatë xhiros së “Viva, Las Vegas”, pavarësisht titujve të tabloidit – por deri atëherë gjithçka duket si shumë pak.

Duke u plakur dyshja qendrore, filmi përmbledh aspektet intriguese të karrierës së Elvisit, të tilla si admirimi i tij për Marlon Brando dhe James Dean dhe dëshira për t’u shtrirë përtej skenarëve të tmerrshëm që i dërguan.

Duke iu mohuar aksesi në këngët e Presley-t, Coppola i shfrytëzon veçanërisht mirë këngët e periudhës nga artistë të tjerë për të krijuar humor, me këngën “Crimson and Clover” të Tommy James.

Megjithatë, në fund të fundit, “Priscilla” nxjerr në pah anën e saj të gjërave ndërsa humbet diku krahasuar me filmat dhe dokumentarët kushtuar jetës dhe legjendës së Elvisit.

Kjo nuk do të thotë që filmit i mungon merita (më shumë gjasa të vlerësohet në ndonjë platformë transmetimi), vetëm se në krahasim me titullin e skenës kryesore, ai ndihet si një akt hapjeje, i kapur në një kurth të kufizimeve të veta.

“Priscilla” do të shfaqet premierë më 27 tetor në qytete të zgjedhura dhe më 3 nëntor do të shfaqet gjerësisht në SHBA. /CNN/

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.