Seriali i momentit në Francë është vendosur në studion e psikanalistit Philippe, i cili herë pas here zhvendoset në katër muret e kolegut të tij Esther për t’u analizuar. “En thèrapie” është plot me kthesa dhe ndiqet nga miliona francezë, ndoshta produkti i parë me të vërtetë i popullarizuar i rrjetit televiziv franko-gjerman ‘Arte’, dikur i shoqëruar me cilësi të lartë dhe vlerësime të ulëta. “En thèrapie” është edhe një serial tjetër francez për të arritur sukses të madh, pas Lupin i cili është ndër më të shikuarit në Netflix në botë. Franca hyri në një botë të dominuar në fillim nga tituj anglo-saksonë dhe skandinavë me disa vonesa, por tani duket se ka gjetur epokën e saj të artë.
Komploti që fillon nga Bataclan
Komploti është mjaft i thjeshtë. Pas sulmeve të 13 nëntorit 2015, një psikanalist i luajtur nga Frédéric Pierrot pret pesë pacientë për arsye të ndryshme: të hënën kirurgia Ariane, e cila urgjentisht trajtoi të plagosurit natën e sulmeve; të martën polici Adel, i cili hyri në aksion në Bataclan; të mërkurën Camille, një gjashtëmbëdhjetëvjeçar, viktimë e një aksidenti automobilistik, dhe të enjten çifti në krizë Léonora dhe Damien. Të premten Philippe i nënshtrohet seancave të kontrollit të Esther. Regjisorët Eric Toledano dhe Olivier Nakache, kishin idenë vendimtare për caktimin e seancave disa ditë pas masakrave islamike të Bataclan, restoranteve dhe stadiumit në Saint-Denis.
Tronditja kolektive: 130 të vdekur dhe 400 të plagosur
Njëqind e tridhjetë të vdekur, mbi 400 të plagosur, një tronditje që prek akoma shoqërinë franceze dhe një emergjencë që nuk ka mbaruar, siç pamë vjeshtën e kaluar me vrasjen e profesor Samuel Paty dhe sulmin ndaj kishës në Nisë. Terrorizmi nuk ka një rol qendror në “En thèrapie”, ai mbetet në sfond por është plaga që bashkon të gjithë, personazhet në ekran dhe spektatorët. Franca mbase kishte nevojë të shtrihej në shtratin e psikanalistit dhe më në fund të përballej me të pathënat. “është hera e parë që ato sulme janë prezente në një trillim”, vëren filozofja Sandra Laugier. “është e vërtetë që origjinali izraelit tashmë ka pasur shumë ribërje, por versioni francez është unik sepse prezanton një element të risisë, sulmet, dhe për këtë arsye një funksion katartik për shumë njerëz që kanë përjetuar ato ngjarje direkt ose indirekt. Nga kjo pikëpamje, En thèrapie është pak si Homeland, një tjetër xhirim i një seriali izraelit, i cili ekzorcizoi frikën amerikane të terrorizmit pas 11 shtatorit”.
Jeta shoqërore pothuajse zero
Suksesi i “En thèrapie” mbase ka të bëjë edhe me momentin unik që po kalojmë, situatën e paparë të pandemisë, me mbylljet, bllokimet e policisë, baret dhe restorantet e mbyllura në Francë dhe jetën shoqërore pothuajse zero. Të gjithë do të dëshironin të ulen para Doktor Philippe Dayan, të tregojnë për vuajtjet e tyre, të tërheqin atë vështrim mirëkuptues dhe dashamirës ndaj vetes. Psikologët janë të parët që befasohen nga suksesi i serialit. Ata nënvizojnë mospërputhjet dhe ndryshimet e pashmangshme me realitetin e seancave psikoanalitike. Ndërkohë, Philippe i varfër lejon rregullisht të keqtrajtohet nga pacientët, të cilët marrin lirinë e ankesave për koston e seancave.
Bota (imponuese) në një dhomë
Pastaj dialogët janë të dendur, çdo episod prej 30 minutash zhvillohet në një dhomë, është e vërtetë, por është akoma bindës, ju qëndroni të lidhur me ekranin për të mësuar rreth një rrëfimi të ri nga pacienti dhe të shihni se çfarë do të përgjigjet psikologu. “Në realitet, megjithatë, shumë shpesh, asgjë nuk ndodh nga seanca në seancë”, shkroi psikoanalistja Hélène L’Heuillet në “Libération”. “Dhe asgjë nuk ndodh thjesht për ta bërë atë të ndodhë, kohë pas kohe, çuditërisht, pothuajse si një grabitje, diçka që ndryshon jetën tuaj”. Kohët e televizionit janë dukshëm të ndryshme, por në fund të fundit En thèrapie nuk i intereson shumë një kategorie që disa vjet më parë përjetoi momentet e saj më të këqija, me sulmet e pamëshirshme të veprave të tilla si “Libri i Zi i Psikanalizës” – “Të jetosh, të mendosh dhe të ndiesh më mirë pa Frojdin”, vëllimi kolektiv i drejtuar nga Catherine Meyer (Fazi, 2006) ose Muzgu i një idhulli nga Michel Onfray (Ponte alle Grazie, 2011) kundër Frojdit.
Seriali televiziv duket se kontribuon në një proces rehabilitimi të psikanalizës që ishte tashmë në proces. “En thèrapie” pastaj luan sa më qartë të jetë e mundur funksionin terapeutik që kishin të gjitha seritë gjatë pandemisë. “Seriali na ofron universe kompensimi”, thotë filozofi Laugier, “ne mund të strehohemi në një botë ku, ndryshe nga ajo që bëjmë, njerëzit mund të takohen, të shkojnë në restorante, të kenë një jetë shoqërore dhe marrëdhënie seksuale”. Suksesi në Francë i psikanalistit Philippe dhe pacientëve të tij shoqërohet me ndjekjen e madhe që serialet franceze tani kanë në të gjithë botën. Lupin është një rast i jashtëzakonshëm, i cili duket pak si ajo që britanikët arritën të bënin shumë kohë më parë me Sherlock: riinterpretimi modern dhe falas i një heroi kombëtar, një personazh letrar i cili u shfaq në kapërcyell të shekujve XIX dhe XX, i eksportuar tani si simbol i një vendi të tërë.
Në “En Thèrapie” dhe filmat e tjerë, Franca gjen guximin të përballet me veten.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
