Toto Cutugno, i dyti i përjetshëm për kritikën, por gjithmonë i pari për publikun

E çuditshme të thuash për një artist që pati një sukses të jashtëzakonshëm si ai, por Toto Cutugno ishte një muzikant i nënvlerësuar. Dhe ai vuajti shumë. Sigurisht, ai e ngushëlloi veten me popullaritetin e tij të jashtëzakonshëm dhe këngët, meloditë dhe vargjet e tij të memorizuara nga miliona njerëz në mbarë botën, por pati një moment në karrierën e tij kur roli i të dytit të përjetshëm në Festivalin e Sanremos dukej se e bëri të vuante shumë.

Megjithatë ai kishte shkruar këngë shumë të suksesshme, edhe për interpretues të tjerë (ndoshta më e bukura është “Il tempo se ne va”, e kënduar nga një Celentano melankolik që sheh të bijën e tij Rosita të rritet), megjithatë një Festival i Sanremos e kishte fituar që në pjesëmarrjen e parë si solist, në vitin 1980 me të pavdekshmen “Solo noi”.

Por nëse dashuria lulëzoi me bollëk dhe pikonte nga publiku popullor, ajo me kritikët e muzikës përbëhej gjithmonë nga keqkuptime, kundërlëvizje, mospëlqime të deklaruara reciproke. Nga njëra anë kishte nga ata që e akuzonin se i përcillte në mënyrë të hapur temat e lehta të dashurisë romantike, nga ana tjetër, ai kthehej në karakterin e tij të ashpër dhe të çiltër, i sinqertë, i sigurt për aftësitë e tij që disa gabuan që nuk i njohën për shkak të paragjykimeve.

Cutugno ishte simboli i asaj kulture nacional-popullore Baudiane që diktoi ligjin, të paktën në imagjinatën televizive, midis fundit të viteve shtatëdhjetë dhe fillimit të viteve nëntëdhjetë: dhe secili është i lirë të gjykojë nëse kjo gjë i pëlqen apo jo.

Por Cutugno ishte gjithashtu një autor i aftë për të ndërtuar melodi vrasëse që gozhdojnë dëgjuesin duke e detyruar atë t’i njohë dhe t’i këndojë përsëri menjëherë pas performancës së parë, por edhe një kantautor shumë i aftë, duke u dhënë shumë këngëve të tij strukturën dhe kompleksitetin tipik të muzikës më të mirë të atyre viteve.

Provoni të dëgjoni sërish “L’italiano”, ndoshta në një version instrumental: dëgjoni sa pjesë e bukur është edhe sot.

Ishte një poetikë e gjërave të vogla, ajo e Toto Cutugno, një burrë i madh dhe i rëndë me fytyrë boksieri, i turpshëm dhe i errët, por i ndriçuar nga një furi për t’u shprehur dhe për të dalë nga vendi i tij i fshehur.

Dje vdiq një burrë i cili ishte i bindur se vlente më shumë se sa ishte njohur. Jo i pushtuar nga melankolia, por as fitimtar mbi të, pavarësisht suksesit, pavarësisht duartrokitjeve të publikut nga e gjithë bota. Pavarësisht dashurisë.

Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.