Adoleshentët, jeta dixhitale, rrjetet sociale, pornografia hakmarrëse dhe ngacmimi në internet: këto janë temat kryesore të serive Nudes.
Xhirim i serialit me adoleshentët norvegjezë shpaloset në 10 episode, i ndarë në 3 kapituj. Secili kapitull mban emrin e protagonistit: Vittorio, Sofia, Ada, tre adoleshentë që e gjejnë veten duke u marrë me zbulimin në internet të imazheve private.
Një temë që të çon në mënyrë të pashmangshme te bota e mediave sociale, por gjithashtu dhe mbi të gjitha për ndjenjat, marrëdhëniet, aftësinë për t’u lidhur me të tjerët.
Kur bëhet fjalë për serialet për adoleshentë, rreziku i rënies në klishe dhe stereotipe është tinëzare, si në ndërtimin e historive, ashtu edhe në portretizimin e personazheve në një mënyrë tepër monolitike dhe stereotipike. Por “Nudes” nuk ka asnjë lidhje me stereotipet, dhe ka një hapësirë në këtë zhanër që ka qenë shumë intensive në kohët e fundit. Ai jep një këndvështrim të ekuilibruar dhe asnjëherë gjykues. Mbi të gjitha, ofron mundësinë për të hyrë në atë zonë të hijshme që është habitati natyror i adoleshencës, në atë harresë midis së mirës dhe së keqes, midis kuriozitetit dhe pafajësisë, midis leximeve të botës të ofruara nga të rriturit dhe përvojës personale.
Laura Luchetti, regjisorja e serialit, përshkruan punën e saj ashtu si një dritë që synon këto zona gri: “Kam pasur mundësinë të ndez pak dritë mbi një temë për të cilën shumë pak flitet, derisa të hyjë në paroksizmën mediatike të tragjedisë. M’u dha përgjegjësia për të ngritur pyetje, jo aq për të dhënë përgjigje, duke aktivizuar një formë kurioziteti te shikuesi, drejt sinjaleve të vëmendjes që normalisht nuk i shohim”.
Nga të dhënat nga “Osservatorio Indifesa di Terre des hommes e Scuolazoo 2020”, zbulohet se 61% e të rinjve pretendojnë të ngacmohen në internet.
Episodet e dhunës psikologjike të pësuar nga bashkëmoshatarët raportohen nga 42.23% e të intervistuarve, dhe në veçanti 44.57% e vajzave raportojnë shqetësimin e fortë të ndjerë në marrjen e komenteve të padëshiruara të një natyre seksuale në internet. Në vitin e pandemisë së Covid-19, 93% e adoleshentëve thanë se ndiheshin të vetmuar, me një rritje prej 10% krahasuar me vitin 2019. Dhe është pikërisht vetmia, në nuancat e saj të ndryshme, një nga pjesët që përbëjnë psikologjinë e fëmijëve. Ai izolim herë për shkak të keqkuptimeve familjare dhe herë për shkak të frikës për të mos qenë mjaft i fortë brenda grupit, shpesh vetënxitet si një mekanizëm mbrojtës.
Veçanërisht në historinë e Adës, vetmia është shkas dhe lëndë djegëse për të gjithë situatën dramatike që po përjeton dhe nga e cila ajo mund të dalë vetëm duke gjetur forcën për të kërkuar ndihmë.
Në zgjedhjet stilistike të regjisores, kjo vetmi amplifikohet nga ambientet, siç vazhdon të thotë Luchetti: “Unë bëra kërkesa për të krijuar gjeografinë e skenës: arkitekturë industriale, depo, shtëpi të braktisura, metal, natyrë, fusha, hapësira sepse unë doja ta krijoja këtë vetmi në vende të vogla dhe të mëdha, por gjithmonë klaustrofobe, në një provincë që ishte tipike e rajonit që na priti, por që mund të jetë edhe ndonjë tjetër”.
Nuk është vetëm vetmia ajo që shkakton të keqen në këto histori. Një ndjenjë shumë zhgënjyese del nga historia e Vittorio, Nicolas Maupas, veçanërisht në përballjen me të rriturit. Vittorio është ai që ne do ta quanim xhelat në këto histori, por në paaftësinë e tij totale për të kuptuar të keqen e bërë, qëndron arsyeja për atë të keqe: mungesa e edukimit në njohjen e tjetrit, kufijtë e tij, të drejtat e tij. Në përpjekjen e tij për ta parë veten si viktimë, ai do të përplaset me atë që ne e quajmë viktimizim dytësor, dhe ky do të jetë momenti kur diçka me të vërtetë thyhet brenda sigurive të tij. Një shpengim i dhimbshëm dhe asnjëherë i plotë, i cili sidoqoftë do ta lejojë atë, ndoshta për herë të parë, të ndiejë tjetrin për veten e tij, për ta parë atë.
Midis këtyre shtigjeve të shpengimit dhe rritjes, kamera shoqëron djemtë dhe historitë e tyre nga një këndvështrim jashtëzakonisht i afërt, një zgjedhje tjetër stilistike që Luchetti e përshkruan si më poshtë: “Unë doja që kamera të ishte jashtëzakonisht afër aktorëve. Dëshira ime ishte të qëndroja e lidhur me lëkurën, ndjesitë, djersën, aromat e këtyre djemve për t’i shoqëruar, për t’i përkëdhelur, jo për t’i gjykuar me një goditje statike dhe të largët. Doja që shikuesi t’i përkëdhelte dhe të mos i shikonte ose t’i spiunonte. Edhe në skenat e seksit nuk ka tabu, ekziston natyrshmëria e sjelljes seksuale, gjallëria që është tipike për atë moshë”.
Rezultati përfundimtar është në fakt një seri që nuk ofron dogma ose aksioma, por ngulit dyshime, veçanërisht në sigurinë tonë si të rritur dhe në aftësinë tonë të supozuar për të gjykuar adoleshentët dhe për t’i kuptuar ata, vetëm në sajë të faktit se ne ishim para tyre. Në fakt, shpesh, shtrohet pyetja nëse këto seri për adoleshentë kur bëhen mirë, a janë më të dobishme për të rriturit apo për fëmijët?
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
