.png)
Të emocionuar, të prekur dhe jashtëzakonisht të trishtuar nga vdekja e “Papës që na deshi të gjithëve”, burrat dhe gratë që ishin pjesë e grupit të “të fundit” pritën në heshtje për të shoqëruar arkivolin e Papës drejt varrimit. Momenti në të cilin, me vullnetin e Jorge Mario Bergoglio-s, nga “të fundit” ata u bënë “të parët”.
Shumë prej tyre kanë përjetuar vështirësitë e rrugës, të njerëzve të varfër, të refugjatëve, të personave transeksualë. Askush nuk e ka humbur shpresën. Tamara vjen nga Argjentina, njësoj si Jose Mario Bergoglio.
“Kur isha katër vjeç humba prindërit. U rrita me gjyshërit e mi. Por kur ata vdiqën, në moshën 11 vjeç, tezja ime më nxori nga shtëpia. Fillova të jetoja në rrugë duke kërkuar vëllezërit e mi, por askush nuk më donte me diversitetin tim”.
Francesco e takoi kur ishte ende në rrugë.
“Nuk kam problem të pranoj punën që më ka ushqyer në të gjitha këto vite, përpara se të ndaloja dy vjet më parë. Dhe Papa Françesku nuk na gjykoi. Na ndihmoi shumë. Ai na mori një autobus dhe na çoi në Vatikan. Ai ishte gjithmonë i disponueshëm. Falë tij ne u vaksinuam. Dhe sot ndihem shumë keq”, thotë ai, duke prekur kryqin e bardhë rreth qafës. “Por nuk ka nevojë të jemi të trishtuar, sepse ai tani po prehet në paqe.”
Motër Rita Giaretta, nga Ursulinat e Zemrës së Shenjtë të Marisë, na fton të mos i quajmë “të fundit”: “Ata janë njerëz që po kalojnë një kohë të vështirë. Ata nuk janë të humbur. Ne jemi ata që i bëjmë të tillë. Ata janë njerëz me ëndrra dhe dëshira si të gjithë ne.”
Ajo shoqëroi një grup vajzash që ishin viktima të trafikimit dhe të cilat gjetën strehim në një strukturë që ato menaxhonin.
“Disa njerëz më thonin se nuk ndiheshin më si person, por një mall që mund të shitej dhe të dhurohej. Ndiheshin si një kafshë. Ato mund të jenë vajzat, motrat, nipërit dhe mbesat tona. Por ato janë në këtë pikë nga një logjikë e vetme: fitim, interes, kënaqësi”.
Sipas Motër Ritës, dëshira që Papa Françesku t’i kishte në momentin e fundit të udhëtimit drejt qiellit ishte mënyra se si përcillte mesazhin më të rëndësishëm.
“Ai na thotë se duhet t’i çlironi, jo t’i lini aty ku janë: t’u riktheni dinjitetin. Ky gjest sot ngre një pyetje: në cilën anë jeni? Në anën e jetës dhe dinjitetit të pafund apo në anën e fitimit që krijon trishtim? Papa Françesku na tregoi se në cilën anë të jemi.
Antonino mësoi nga Papa Françesku se “duhet të reagojmë ndaj dëshpërimit. Mund t’i ndodhë kujtdo. Edhe unë kam qenë atje. Pastaj dikush më ndihmoi, komuniteti Sant’Egidio më mirëpriti, më në fund nuk ndihesha më vetëm. Pastaj fillova të ndihmoja edhe të tjerët. Dhe kur një ditë erdhi Papa Françesku, më tha: “Duhet të vazhdosh derisa t’ia dalësh mbanë”. Nuk duhet të ndalesh. Kështu që vazhdova të përpiqesha t’u dhuroja një buzëqeshje njerëzve që nuk kanë askënd që t’i bëjë të buzëqeshin. Ne u japim atyre një darkë, batanije. Dhe unë ndihmoj dhe them se nëse diçka shkon keq, duhet të gjesh një mënyrë për t’u ngritur dhe për të vazhduar dhe ai më mësoi këtë.”
Marrë nga Corriere della Sera.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
