Në një vit shumë të çuditshëm për filmat, dështimi i “West Side Story” të Steven Spielberg është ndoshta zhvillimi më tronditës nga të gjithë. Ribërja e muzikalit të dashur të vitit 1961 fitoi vetëm 10 milionë dollarë në fundjavën e hapjes, dhe ndërsa filmi me siguri mund të përmirësohet me debutimin e tij të dobët gjatë festave, ai mbyll një vit zhgënjimesh për fansat e filmit muzikor. “In the Heights” nisi verën me shitje të dobëta biletash dhe akuza për kolorizëm, që kishte mjaft aktorë afro-latinë në kastin e saj.
“Dear Evan Hansen” krijoi konsensusin e rrallë të vitit, të urryer si nga kritikët ashtu edhe nga audienca, dhe duroi talljet e zgjatura në mediat sociale për paraqitjen e Ben Platt-it si protagonistin e tij adoleshent. “The Musical” arriti edhe në Netflix.
Netflix vazhdon të jetë i shqetësuar për shifrat e shikueshmërisë, dhe filmi pati vetëm një dalje nominale në kinema.
Në përgjithësi, ishte një vit katastrofik për një zhanër që ka qenë shtylla kryesore e kinemasë që nga ardhja e filmave me zë.
Historikisht, muzikalët e filmave kanë qenë një mundësi për të nxjerrë në pah më të mirat e përvojës teatrale: këta janë filma me buxhete të mëdha, komplote melodramatike që luajnë mirë në ekranin e madh dhe numra kërcimi të gjerë, pa marrë parasysh sa i madh është ekrani juaj i sheshtë ose sa i kushtueshëm është sistemi juaj i zërit.
Kritikët e filmit prisnin që audienca të shfaqej për “In the Heights”, “Dear Evan Hansen” dhe “West Side Story”, dhe jo vetëm fansat e filmit muzikor, por edhe audiencat e përgjithshme. Pas një viti pa filma, publiku do të dëshironte spektaklin, por kjo nuk ndodhi. Shikuesit u shfaqën për filma të tjerë. Ata u shfaqën për filma me superhero si Shang-Chi dhe Legend of the Ten Rings dhe Venom: “Let There Be Carnage”.
Ata u shfaqën për filma horror si “A Quiet Place Pjesa II”. Dhe ata u shfaqën në festivalet, të cilat tashmë janë në rrugën e tyre për të qenë ekskluzivitete fitimprurëse për Disney.
Modeli është jashtëzakonisht i qartë: secili nga 10 filmat me fitimet më të larta të vitit është ose pjesë e një ekskluziviteti afatgjatë ose fillimi i një të tillë.
Ajo që është e qartë është se kritikët mbivlerësojnë jashtëzakonisht se sa popullor është ky zhanër.
Njerëzit që i duan muzikalet me të vërtetë, dhe sa herë që njëri prej tyre del, priren të ndjekin një seri imituesish entuziastë. Kur “Chicago” fitoi filmin më të mirë në Oscars 2001, ai hapi portat për ringjalljen e zhanrit (pasi në thelb mungoi në kinema për dy dekada). Rezultatet kanë qenë të paqarta në rastin më të mirë.
Për çdo “The Greatest Showman” ose “Les Misérables”, që të dyja ishin hite të mëdha, kishte disa si “Nine”, “Rock of Ages”, “The Prom” ose, në rastin më të keq, “Cats”.
Shkalla e suksesit për muzikalin nuk është thjesht shumë e mirë, dhe duke pasur parasysh se ata zakonisht kërkojnë buxhete të mëdha për të mbështetur spektaklin, është një propozim i rrezikshëm.
Kthimet zhgënjyese nga prodhimi i sivjetshëm i muzikaleve të filmave mund të tregojnë gjithashtu një përshpejtim të udhëhequr nga Covid të një dinamike që zien prej kohësh. Për shumë shikues të filmave, tani ka dy lloje filmash: ata për të cilët shkoni në kinema dhe ata që jeni të lumtur t’i shikoni në shtëpi disa javë më vonë. Duket se kinemaja është vendi për seriale me buxhet të madh me yje të mëdhenj të filmit.
Filma me superhero, po, por edhe ekskluziviteti “Fast and Furious” dhe “James Bond”. Vin Diesel, The Rock dhe Daniel Craig kanë ende fytyra që kanë më shumë vlerë për ne në ekranin e madh.
Pavarësisht gjithçkaje që ata kishin për të ofruar, si “In the Heights”, si “Dear Evan Hansen” dhe “Ëest Side Story” nuk shfaqën një yll të madh filmi, dhe ka njëfarë mendjemadhësie në supozimin se audienca do të dilte për këto kaste të mbushura me aktorë, për të cilët nuk kishin dëgjuar kurrë më parë.
“West Side Story” kishte në kast Ansel Elgort si Tony, por pasi ai u akuzua për sulm seksual, shpërndarësit u detyruan të minimizonin praninë e tij në marketingun e filmit.
Megjithatë, ka ende kohë që zhanri të rikthehet. Mund të nominohet për disa çmime Oscar, gjë që do ta rriste ndjeshëm profilin e saj, ndërsa “West Side Story” ende konsiderohet si kryesuesi për filmin më të mirë.
Ndoshta do të qëndrojë në kinema të paktën deri në ceremoninë e ndarjes së çmimeve të Akademisë në Mars, gjë që do t’i japë shumë kohë për të rritur fitimet. Ende për t’u publikuar këtë vit është Cyrano, me Peter Dinklage si poetin e dashur dhe me këngë nga National. Nuk ka gjasa të jetë një hit, por si të tjerët të përmendur, mund të bëjë një përshtypje te votuesit e çmimeve.
Ndoshta këtu ka arritur muzika: si karremi i Oskarit. Me hegjemoninë e krijimit të filmave ekskluzivë, çdo zhanër filmi që trajton çështje serioze ose është projektuar duke pasur parasysh të rriturit, tashmë është zhvendosur në muajt e fundit të vitit. Mbreti Richard, Being the Ricardos dhe Belfast u krijuan të gjitha me Oscars në mendje, dhe nëse humbasin nominimet, ndoshta do të konsiderohen të dështuar.
Filmat muzikal dikur ishin veç kësaj. Ata fituan Oscar, por ishin të dashur edhe për publikun e gjerë kinematografik. Nëse diçka nuk ndryshon në mënyrë dramatike në dy muajt e ardhshëm, ato ditë mund të kenë mbaruar dhe viti 2021 mund të mbahet mend si viti kur filmi muzikor bëri harkun e fundit.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
