Në qershor tre vjet më parë, shkrimtarja dhe artistja amerikane, Chanel Miller ishte ngritur në një sallë gjykate dhe, duke iu drejtuar përdhunuesit të saj drejtpërdrejt, kishte bërë një deklaratë publike aq thelbësore në ndryshimin e ndjeshmërisë së përbashkët sa u bë virale në internet, duke arritur dhjetëra miliona lexues.
Miller ishte sulmuar seksualisht ndërsa ishte e dehur dhe pa ndjenja pas një koshi plehrash gjatë një feste në Universitetin e Stanfordit. Brock Turner, i ri, i bardhë, i pasur, me shpresa të mëdha për t’u bashkuar me ekipin amerikan të Notit Olimpik, u dënua me vetëm gjashtë muaj burg dhe mezi mbajti tre muaj, mes protestave të përgjithshme. Dënimi ishte aq i butë sa e vuri gjyqtarin në gjykim nën hetim, por në fakt ishte i tillë që u projektua në regjistrin e shkelësve të seksit. Babai i tij pyeti në mënyrë të pabesueshme se si ekzistenca e djalit të tij mund të shkatërrohej për “20 minuta moskokëçarje”.
Kjo histori na ndihmon të kuptojmë pse flitet kaq shumë për një “Promising Young Ëoman” me regji nga Emerald Fennell, dhe pse është kaq shqetësuese për publikun. Filmi tashmë është quajtur pothuajse kudo filmi hakmarrës i epokës #MeToo. Në filmat e hakmarrjes, etja e protagonistëve për hakmarrje është dërrmuese dhe e tepruar, dhe faji origjinal i antagonistëve është i qartë, i padiskutueshëm dhe gjithmonë i pranishëm në sfond, në këtë rast, megjithatë, ky zhanër është i pasuruar me nuanca që e transformojnë atë në një shumë më komplekse.
Protagonistja Cassie, e luajtur nga Carey Mulligan, e shkatërruar nga vetëvrasja e shoqes së saj më të mirë Nina, e përdhunuar në kohën e universitetit ndërsa ishte e dehur dhe ra në depresion nga indiferenca e të gjithëve, në fakt e ka zakon të shtiret si gjysmë e pavetëdijshme në klubet e natës për të mërzitur më pas me maturinë dhe pyetjet e saj burrat që çdo herë i ofronin për ta shoqëruar në shtëpi, duke menduar për qëllime të tjera. Jo vetëm kaq, ajo është gjithashtu në kërkim të atyre që në atë kohë nuk bënin asgjë për shoqen e saj.
Ashtu si deklarata e Chanel Miller kishte për qëllim të shpjegonte traumën e përdhunimit edhe te ndonjë person që nuk është plotësisht i vetëdijshëm në kohën e ngjarjes, duke hedhur poshtë pikë për pikë besimet e atyre që nuk e përfillin gravitetin e saj, ashtu edhe karakteri i Carey Mulligan i përgjigjet sjelljes së atyre me të cilat bien në kontakt me proporcionalitetin e efektit. Rezultati është një lloj hakmarrje e përsosur e zbatuar jo me synimin për të shlyer një gabim të pësuar me të njëjtën monedhë, por për të ilustruar argumentet në një mënyrë dialektike.
Këtu, pra, është që çdo pasazh i komplotit adreson në mënyrë metodike çdo kundërshtim të vetëm që bëhet zakonisht në rastet kur viktima ishte nën ndikimin e alkoolit ose drogës: hutimi i besueshëm – në kufi me terrorin – e burrave që e gjejnë veten përpara një Cassie “të zgjuar”.
Sidoqoftë, “Një grua premtuese” shkon edhe më tej përmes rrëfimit të Ryan, mjekut të ri me të cilin Cassie fillon një lidhje romantike: kur ai e fton atë në shtëpinë e tij pas një takimi të parë me shumë biseda dhe shkëmbime të forta emocionale, ajo reagon me zemërim; propozimi do të ishte qartë seksi konsensual, por në mendjen e Cassie hyn dyshimi se gjithçka që ndodhi më parë kishte për qëllim vetëm të çonte në atë fund.
Kështu që filmi në njëfarë mënyre zgjeron fushën e arsyetimit, madje duke reflektuar në temën e joshjes, duke sugjeruar që ai mund të zbatohet jo si një lojë bashkëpunuese, e cila logjikisht duket se është, por si një lojë antagoniste, në të cilën njëri ose të dy aktorët mund të synojnë për një fitore mbi vullnetin e tjetrit. Dhe nëse tjetri nuk është me kapacitet të plotë, sepse nën efektin e substancave, për dikë mund të jetë vetëm një sfidë në të cilën kundërshtari dobësohet, jo një ngjarje për të cilën bëhet e domosdoshme të pezullohet loja dhe të shtyhet në një rast tjetër.
Kjo vetëm mund të rrisë shqetësimin me të cilin “Një grua premtuese”, është pritur nga shumë anë, pikërisht sepse guxon të hyjë pa frikë në zonat gri të këtyre çështjeve. Në shterimin e argumenteve të trajtuara, është e qartë se Fennell nuk po flet vetëm me ata që konsiderojnë episode të caktuara të vajzërisë për të cilat nuk ka kuptim “shkatërrimi i jetës së një personi” (por i një tjetri, rastësisht, po ), të cilët nuk e kanë idenë pse kampuset universitare janë riemëruar “vendgjueti” ose pse nuk kanë ndjekur asgjë nga evolucioni i politikave për shprehjen e pëlqimit si një veprim aktiv; Fennell gjithashtu po ngacmon qartë ata që ndajnë supozimet e lëvizjeve të sotme për barazi gjinore.
“Një grua premtuese” shkakton një frikë të caktuar pikërisht sepse ajo nënkupton që çështja është aq endemike, saqë nuk mund të shkarkohemi me lehtësim si një nëngrup lehtësisht i kufizuar dhe se nuk është e mundur fare për të ndarë në taksonomi të dallueshme dy lloje diskrete burrash, ata që kërkojnë gra për të abuzuar dhe nënshtruar dhe të gjithë të tjerët të etur për t’u lidhur me seksin tjetër.
Kjo është arsyeja pse ajo kërkon një vetëdije të thellë dhe të përhapur mashkullore. Nëse në skenarin e ndërtuar në mënyrë kaq të besueshme nga Fennell është i njëjti koncept i maskilinitetit dhe joshjes, atëherë përdhunimi i një gruaje të pafuqishme – është shkruar tashmë në kulturë si shfrytëzimi i një mundësie.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
