.png)
Sinisa Mihajloviç, tekniku i Bolonjës, është rrëfyer në një intervistë të gjatë për Corriere della Sera në të cilën ka folur për gjithçka: nga sëmundja, tek lufta në ish-Jugosllavi, deri tek Arkan e të ardhmen. Pasi përballoi leuçeminë, tekniku serb ka shkruar një autobiografi, “Ndeshja e jetës”, e ka folur në të me sinqeritetin e zakonshëm: “Të sëmurësh nuk është një faj, ndodh e kaq. E vërteta është që nuk jam një superhero e as Superman. Flisja kështu sepse kisha frikë”
“Kush nuk ia del nuk është humbës. Nuk është një humbje, është një sëmundje e mallkuar. Tani i gëzohem çdo momenti, më parë nuk e bëja. Ju mund të ndiheni si një luftëtar, por pa mjekë nuk po shkoni askund. E vetmja gjë që mund të bësh është të mos humbasësh vullnetin për të jetuar. Pjesa tjetër nuk varet nga ne.
Sëmundja më bëri një njeri më të mirë”, ka shtuar Miha, që sot përcaktohet “një njeri që kërkon ta shohë gotën gjysmë plot. Duartrokitjet e mbështetja më kanë ndihmuar shumë. Por tani mjaft. Mezi pres të kthehem të jem cigani i m**it”.
Tekniku ka bërë shaka me ofendimin që e ka shoqëruar gjithë jetën futbollistike: “Jam një njeri kontrovers. Por nëse bëj ndonjë budallallëk, marr përgjegjësitë e mia”. Si tregon kur preket një argument delikat si miqësia e tij me ish-ushtarakun e lartë serb Arkan: “Në fillim ndoshta isha i tërhequr nga imazhi i të keqes, por pastaj u bëmë miq të mëdhenj. Kur isha duke luajtur për Vojvodinën, në fund të një ndeshjeje të luftuar fort e kisha fyer atë duke mos ditur kush ishte ai. Kur u transferova te Crvena Zvezda, ai më thërret në vilën e tij. Mendova se do të më vriste. Në vend të kësaj ai ishte i mirë, i dashur. “Çfarëdo që të kesh nevojë, Sinisa, ti e di që mund të vish tek unë. Unë do të të lë telefonin tim.
Kur ai vdiq, unë botova nekrologjinë e famshme e cila mori aq shumë kritika për mikun tim Zeljko, jo për Komandant Arkanin, kreun e Tigrave. Ai bëri gjëra të tmerrshme. Por nuk mund të mohoj një marrëdhënie që është pjesë e jetës sime, e asaj që kam qenë. Përndryshe do të isha hipokrit.
Pastaj hapësirë për kujtimet e keqardhjet: “Diçka që nuk do ta ribëja? Tetor 2000, Lazio-Arsenal në Champions League. Që kur luaj futboll kam dhënë e marrë pështyrje, bërryla e fyerje. Ndodhi edhe me Vieira. I thashë ‘zezak m**i’ Tre javë skualifikim. Gabova e shumë. Ai më kishte sharë gjithashtu cigan m**i për gjithë ndeshjen. Për të ofendimi ishte cigan, për mua ishte m**i”.
Një tjetër kujtim nga fusha kur shpërtheu lufta në Jugosllavi: “Finalja e Kupës së Jugosllavisë 1990. Humbëm ndaj Hajduk Split, gol i Boksic. Para ndeshjes, në tunelin që të çonte në fushë, Igor Stimac, kroat, shoku im i dhomës në kombëtaren e të rinjve më tha: “I lutem Zotit që tanët të vrasin familjen tënde në Borovo”, që është qyteti i lindjes së prindërve të mi.
Në vitin 2000, kur bombat për konfliktin në Kosovë ishin gati të fillonin, familja ime ishte në Romë me mua. Babai im, një ish-shofer kamioni, një njeri i thjeshtë. “Sinisa më tha, unë jam duke shkuar në shtëpi”. Unë e urreva atë për këtë vendim. Këtu ai kishte gjithçka, dhe në vend të kësaj zgjodhi shtëpinë tonë gjysmë të shkatërruar në një fshat pa asgjë? Por ato ishin rrënjët e tij. M’u desh shumë kohë të pajtohesha me të, por pastaj e kuptova”.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
