.png)
“The Color Purple” (1985) nga Steven Spielberg
“The Color Purple” me regji nga Steven Spielberg, një roman fitues i Çmimit Pulitzer në vitin 1983, ka në qendër të saj temën e dhunës me bazë gjinore që ndërthuret me çështjen racore. “The Color Purple” e Alice Ëalker është një nga titujt më të rëndësishëm të fundit të viteve 1900.
Dhe, duke filluar nga ai roman epistolar shumë i vështirë, por njëkohësisht delikat, Spielberg solli në fokus një Afrikano-Amerikane që vuan abuzimet për më shumë se dyzet vjet, fillimisht nga babai i saj dhe burri. Historia e saj, e një gruaje të grabitur nga gjithçka - nga seksualiteti te amësia, te legjitimiteti racor - bëhet çlirim, bëhet publike dhe shndërrohet në histori.
“The Accused”, (1988) nga Jonathan Kaplan
Nga një përdhunim i vërtetë që ndodhi në një lokal në Neë Bedford, Massachusetts (ishte viti 1983, viktima quhej Cheryl Araujo), drama ligjore me protagonist Jodie Foster në rolin e Sarah Tobias.
Sekuenca e dhunës ndaj gruas së re, e konsideruar në kohën e saj shumë shqetësuese për realizmin e saj, është mbase momenti i parë në historinë e Hollyëood-it në të cilin tema përfaqësohet në të gjithë të vërtetën e saj traumatike. Merita e forcës së filmit (dhe suksesi i tij) shihet edhe në vlerësimin e aktores me Oskarin e parë të karrierës së saj.
“Dark Places”, (2015) nga Gilles Paquet-Brenner
Pas ‘North Country’, me të cilin ajo fitoi nominimin e saj të dytë Oskar në 2006, pasi fitoi statujën për Monster (2003), Charlize Theron kthehet në një histori abuzimi dhe abuzimi aq të errët sic e thekson edhe vetë titulli. “Vendet e errëta” janë ato të fëmijërisë në të cilat protagonistja detyrohet të kthehet, ndërsa një histori e re e pedofilisë dhe tmerreve përballet me jetën e saj të sotme.
Pas ‘North Country’, me të cilin ajo fitoi nominimin e saj të dytë Oskar në 2006, pasi fitoi statujën për Monster (2003), Charlize Theron kthehet në një histori abuzimi dhe abuzimi aq të errët sic e thekson edhe vetë titulli. “Vendet e errëta” janë ato të fëmijërisë në të cilat protagonistja detyrohet të kthehet, ndërsa një histori e re e pedofilisë dhe tmerreve përballet me jetën e saj të sotme.
Si për të thënë që dhuna është një kthim i përjetshëm, një kordon që duhet të pritet njëherë e përgjithmonë.
Elle (2016) nga Paul Verhoeven
Nuk kanë munguar polemikat për këtë film, duke filluar nga Festivali i Filmit në Kanë 2016, ku u prezantua, përpara portretit që Paul Verhoeven i ofroi Isabelle Huppert. Historia e një gruaje që përdhunohet nga një fqinj, dhe që dashurohet pa e kuptuar me atë fqinj.
Mbi të gjitha, falë interpretimit të aktores (e nominuar me të drejtë për Oskar), ne shohim një grua që kontrollon plotësisht vetveten, krejtësisht e vetëdijshme se çfarë është dhimbja, por edhe se çfarë do të thotë pavarësia e zgjedhjeve të saj. Pa fajësuar viktimat ose viktimat, por me njerëzillëk të madh dhe të guximshëm. Gjë që sfidon çdo konventë dhe retorikë.
Big Little Lies (2017) nga David E. Kelley
Ndër historitë e familjeve të klasës së mesme të Monterey-t të imagjinuara nga Liane Moriarty dhe të sjella në ekran nga David E. Kelley, ato të Celeste Ëright (e famshmja Nicole Kidman) dhe Jane Chapman (Shailene Woodley) mbeten më aktive. Pas historisë së jetës së bukur të protagonistëve dhe misterit që duhet zgjidhur, seriali heton dhe përfaqëson efektet psikologjike të dhunës brenda vilave të kushtueshme dhe pas festave joshëse.
Viktimat janë pikërisht Jane, e cila pasi vendosi të lindë frytin e një dhune të tmerrshme dhe të vazhdojë përpara, lëviz për të kërkuar babanë biologjik të djalit të saj Ziggy dhe Celeste, një avokat i suksesshëm, i cili ka hequr dorë nga karriera për familjen.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
