House of Gucci, filmi i Ridley Scott për historinë e Maurizio Gucci, kreut të shtëpisë së modës Gucci midis viteve 1980 dhe 1990, dhe gruas së tij Patrizia Reggiani, e cila u dënua me 29 vjet burg (më vonë u reduktua në 16) si nxitëse e vrasjes së tij, prej disa ditësh ndodhet në kinematë e shumë vendeve. Gjithsesi për të ishte folur edhe më parë: për aktorët e tij që flasin anglisht me theks italian, për transformimin e disa prej tyre dhe për qasjen e ekzagjeruar, gati satirike të filmit ndaj historisë që tregon. Familja Gucci, e cila prej kohësh nuk ka më role në menaxhimin e shtëpisë së modës, duket se e ka urryer filmin. Në një deklaratë, ata kanë shkruar:
“Familja Gucci, në degën e pasardhësve të Aldo Gucci-t, vëren me shqetësim daljen e filmit House of Gucci, sepse, pavarësisht se vepra pretendon se dëshiron të tregojë ‘historinë e vërtetë’ të familjes’, frika e shkaktuar nga trailerat dhe intervistat e publikuara deri më tani konfirmohen: filmi përcjell një rrëfim që nuk është aspak i saktë. Produksioni i filmit nuk u kujdes të konsultohej me trashëgimtarët përpara se të përshkruante Aldo Gucci-n – president i kompanisë për tridhjetë vjet – dhe anëtarët e familjes Gucci si banditë, injorantë dhe të pandjeshëm ndaj botës përreth tyre, duke u atribuuar protagonistëve qëndrime që nuk u përkisnin kurrë. Kjo është jashtëzakonisht e dhimbshme nga pikëpamja njerëzore dhe një fyerje për trashëgiminë mbi të cilën është ndërtuar marka sot”.
Në deklaratë, familjarët ankohen veçanërisht për përfaqësimin e Aldo Gucci-t (i cili ishte xhaxhai i Maurizios, dhe në film ai luhet nga Al Pacino), një rindërtim i fakteve “që bëhet mistifikues në kufi të paradoksit”. Ata kritikojnë gjithashtu mënyrën në të cilën, sipas tyre, Reggiani (i luajtur nga Lady Gaga) “portretizohet jo vetëm në film, por edhe në deklaratat e anëtarëve të kastit, si një viktimë që përpiqet të mbijetojë në një korporatë mashkullore dhe maço”.
Thonë se në “70 vitet e historisë në të cilat ishte një biznes familjar” (në 1921 Gucci hapi dyqanin e tij të parë) Gucci ishte një “kompani gjithëpërfshirëse” dhe se “në vitet 1980 – konteksti historik ku është filmi – kishte disa gra që mbanin poste të larta: qofshin ato anëtarë të familjes ose të huaja për të”. Në fjalinë e fundit në deklaratë thuhet se “pjesëtarët e familjes Gucci rezervojnë çdo iniciativë për të mbrojtur emrin, imazhin dhe dinjitetin e tyre dhe të dashurit e tyre”. Shkurt, kërcënojnë me padi të mundshme.
“House of Gucci” bazohet në librin “House of Gucci”. Një histori e vërtetë e modës, lakmisë, krimit, e shkruar në vitin 2002 nga Sara Gay Forden, dhe e paraqet veten si “të frymëzuar nga një histori e vërtetë”. Ngjarjet kryesore të treguara kanë ndodhur vërtet dhe emrat e personazheve janë ata të protagonistëve të vërtetë të atyre ngjarjeve. Siç ndodh shpesh në kinema – në të cilën ka një tendencë për të romanizuar komplote dhe personazhe – njerëz të caktuar nuk ekzistojnë dhe në personazhe të caktuara janë kondensuar karakteristikat dhe historitë e disa njerëzve.
Siç është shkruar nga shumë kritikë, ndjesia është se filmi është i përpiktë në paraqitjen e kostumeve, veshjeve dhe ambienteve, si dhe në ngjashmëritë fizike të aktorëve me personazhet (mbi të gjitha atë të Jared Letos, që bën Paolo Gucci).
Përkundrazi, duket se filmi ka marrë njëfarë lirie në mënyrën se si tregon historinë dhe paraqet personazhet e tij. Lady Gaga, për shembull, tha se nuk e ka takuar kurrë Reggianin dhe nuk e ka lexuar as librin e Sara Gay Forden, kështu që ajo mund të jetë më e lirë në ndërtimin e saj personal të personazhit.
Në përgjithësi, shumë kritikë e kanë vlerësuar portretizimin e Lady Gaga-s dhe për të, si dhe për disa aktorë të tjerë, janë hipotezuar nominimet e mundshme për Oscar.
Megjithatë, ka pasur edhe disa kritika se filmi luhatet problematikisht mes ekzagjerimit, satirës, plehrave dhe dramës. David Rooney shkroi në “Hollywood Reporter” se filmi (i cili zgjat 157 minuta) “nuk arrin të vendoset në një ton të qëndrueshëm, është shumë i gjatë, shumë i egër dhe anon mes dramës së sofistikuar dhe operës komike”. Sipas A.O. Scott, i cili shkroi për të në New York Times, i mungon “vizioni dhe frymëzimi”.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
