Filma

“Estate ‘85”, një himn prekës dhe nostalgjik për adoleshencën

Një nga filmat më të përzemërt dhe personalë të karrierës së François Ozon është “Estate ‘85”, një himn nostalgjik i adoleshencës i vendosur në mes të viteve ’80.

Bazuar në romanin “Dance on My Grave” nga Aidan Chambers, filmi tregon historinë e 16-vjeçarit Alexis, i cili shpëtohet nga mbytja nga një djalë disa vjet më i madh se ai, David. Lind një lidhje shumë e fortë mes të dyve, por a do të mund të zgjasë lidhja e tyre më shumë se një verë?

Si për mjedisin kohor ashtu edhe për temën e propozuar, “Call Me By Your Name” të Luca Guadagnino mund të vijë në mendje, edhe nëse të dy filmat janë më të ngjashëm për sa u përket premisave sesa për interpretimin aktual. Duke treguar marrëdhënien e përjetshme midis Eros dhe Thanatos, Ozon nënshkruan një film me ndjeshmëri shumë të fortë, i aftë të shikojë me nostalgji ëndrrat e adoleshencës, aq sa të na bëjë të mendojmë edhe për kinemanë e Éric Rohmer ose, në një çelës më bashkëkohor atë të Abdellatif Kechiche.

Një film i rafinuar

Paketimi që Ozon po rafinon, i pajisur me një elegancë që ka një aromë të kohërave të tjera, të aftë për të rikthyer atmosferën e kohës në një mënyrë të besueshme dhe pa dyshim tërheqëse. Paraqitur në Festivalin e Filmit të Romës vitin e kaluar, filmi sigurisht që bën detyrën mirë, megjithëse ka disa fragmente shumë të detyruara dhe mjaft artificiale, të cilat e bëjnë një produkt që është megjithatë emocionues dhe i qëlluar.

Vlen të theksohet gjithashtu ndërtimi i mirë i personazheve të bëra nga vetë Ozon në fazën e skenarit, të mbështetur mirë nga një kast i plotë, në të cilin Valeria Bruni Tedeschi është gjithashtu e pranishme.

“Let Them All Talk” nga Steven Soderbergh

Po aq interesant është edhe filmi “Let Them All Talk”, një punë e re nga Steven Soderbergh. Rolin protagonist e luan Meryl Streep si një shkrimtare e shquar, e ftuar për të marrë një çmim në Mbretërinë e Bashkuar. Autorja lundron në bordin e një oqeani që sjell me vete disa shoqërues: nipin e saj Tyler dhe dy miq nga kohët e universitetit.

Xhiruar në pak javë, ky film është një nga produktet më të thella të kohëve të fundit: udhëtimi i gjatë në oqean korrespondon me ndryshimet e vazhdueshme të perspektivës, jo vetëm në këndvështrimet e personazheve, por edhe në zhanret e adaptuara. Nga komedia në dramë, nga farsa në tragjedi, ndryshimet janë të papritura, si dhe siguritë e një spektatori që vazhdimisht sfidohet gjatë gjithë kohës.

Është një film për kohën që kalon dhe marrëdhëniet njerëzore, një film që arrin të reflektojë fuqishëm si për ndryshimet e brezave ashtu edhe për vështirësinë e mbajtjes së lidhjeve të sinqerta me kalimin e kohës.

Shkruar nga Deborah Eisenberg, është një film i shkëlqyeshëm me aftësi të thellë në thellësitë e psikologjisë së tre miqve, të gjithë shumë të ndryshëm dhe të luajtur bukur nga Meryl Streep, Dianne Ëiest dhe Candice Bergen, tre aktore në një gjendje hiri. Soderbergh zgjedh një rrugë që nuk është e lehtë në këtë film me sa duket lineare, por që do të provojë të jetë gjithnjë e më komplekse dhe ambicioze gjatë minutave. Një film që duhet parë.

Mortal Kombat

Ndër risitë është edhe “Mortal Kombat” nga Simon McQuoid. Bazuar në ekskluzivitetin e famshëm të video-lojërave, filmi është një reboot i sagës së filmit eponim të filluar në 1995. Marrëdhënia midis kinemasë dhe video-lojërave shpesh nuk është më i miri dhe ky transpozim i dobët i krijuar vetëm për adhuruesit e orës së parë të serisë gazmore të video-lojës nuk bën përjashtim. Në fakt, skenari është me të vërtetë i dobët dhe përfundon duke e bërë të gjithë operacionin pa përfshirje. Disa sekuenca kanë ritmin e duhur, por sigurisht nuk janë të mjaftueshme për të shpenguar një frymë të gjatë dhe të paaftë për të emocionuar siç duhet. 


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë