“Ata” është një serial i bukur që tregon mundimet e pafundme të një familjeje afrikano-amerikane e cila, në vitet 1950 të migrimit të madh nga Jugu racist, u shpërngul nga Karolina e Veriut në Los Anxhelos. Ajo është një mësuese, ai është një inxhinier veteran i luftës, dhe dy vajza të vogla: por spekulimet e pasurive të patundshme, i bindin ata të marrin me qira një vilë në lagjen periferike të Compton të banuar ekskluzivisht nga njerëz të bardhë racistë, të sigurt në vetvete. Burra zbavitës, zonja me thonj të lyer, të cilët e gjejnë veten duke bërë thashetheme..
Është viti 1953 dhe çdo ditë jeta bëhet gjithnjë e më e vështirë, edhe në punë, ku duhet të fitohet çdo minutë e tolerancës. Klani i zonjave “të mira” organizon ngacmime dhe kërcënime të tmerrshme, bën gjithçka për të bindur të sapoardhurit të lëvizin në një vend ku ka njerëz me ngjyrë dhe tensioni bëhet i padurueshëm. Por, jo vetëm. Karta e egër e serialit e ideuar nga Lena Ëaithe dhe e shkruar nga Little Marvin, tani për tani një sezon, por të tjerët do të vijnë, është se përzien polemikat sociale me një anë paranormale që e afron historinë me një tmerr me prezencat në shtëpi dhe në bodrumin e qenieve demonike që i shtyjnë mysafirët e rinj në më të keqen, sikur të mos mjaftonte perfiditeti i njerëzve që vinin për t’i vënë zjarrin shtëpisë.
Të shkathët dhe të frikësuar njëkohësisht dy protagonistët, Deborah Ayarinde dhe Ashley Thomas, janë në luftën nga njëra anë të keqdashjeve tokësore dhe nga ana tjetër ato të botës tjetër që kërcënojnë t’i persekutojnë duke vepruar sipas instinkteve më të këqija. Titulli thotë gjithçka: ne dhe ata, zbuloni atë që na bën të ndryshëm. Por pastaj historia merr edhe rrugë të tjera, Emories takojnë miq afrikano-amerikanë.
Biondja më e ligë, Betty Wendell (Allyson Pill), me shkëlqim dhe jetë plastike, rrëmbehet dhe fshihet në një bunker nga një maniak seksi dhe është e lehtë të fajësosh të ardhurit që vijnë.
Tani për tani ka dhjetë episode dhe zhvillimi dramatik ndjek një vijë që kapërcen tmerrin pa harruar ligësinë mbinjerëzore të kësaj toke: forca e identifikimit është e lartë, si dhe zemërimi dhe pafuqia që ndiejmë kur marrim pjesë në një shfaqje që fatkeqësisht e dimë u zhvillua në këto kushte, përveç paranormalitetit. Por atëherë do të kuptohet se nga vijnë këto përbindësha që terrorizojnë familjen, përfshirë vajzat:
Ka një të kaluar, Chester i vogël i humbur dhe i vrarë në një thes, duke trokitur në derë dhe duke kërkuar pagesën në para të fajit, keqardhjes dhe pendimit. Ëndrra amerikane është ndotur përgjithmonë. Shumë e mbushur me kthesa dhe peripeci, “Ata” është një produkt i shkëlqyer, aktual edhe pse flet për mesin e viteve ‘50, vitet më të këqija për zezakët, duke pritur reformat e Kennedy.
Janë të mirëpërfaqësuar të bardhët e sigurt për zakonet dhe idetë e tyre, amvisat perfekte gjithmonë me një koktej në dorë, buzëkuqin, manikyrin e kuq të thonjve dhe llakun në kokë, për të mbuluar një urrejtje të brendshme ndaj të ndryshmes që nuk ka arsye. Është vendosja e një idili që do të shpërbëhet, iluzione shkatërruese në dekadën në vijim: për të kuptuar, duhet të kthehemi në luftën civile të vitit 1861, aq të trajtuar nga poeti i madh amerikan, Walt Whitman.
Hapi nga normalja në paranormale, pak e rrezikshme, justifikohet pikërisht në çmendurinë e këtij racizmi jokritik, tjetërsimit të vogël borgjez të shtëpive me tarracë: fytyra të deformuara, lëvizje të lëkundura të kamerës, bota e parë nga objektivi pa qendrën e gravitetit që flet për fantazmat që janë, të trajtuara ndryshe, por që janë ende mes nesh.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
