43 vite më parë, u raportua vdekja e Roberto Calvi, bankieri italian, trupi i të cilit u gjend në rrethana të çuditshme në qendër të Londrës. Banka e tij ishte e lidhur me Vatikanin, një grup masonik dhe Mafian. Vrasja e tij la shumë pyetje pa përgjigje.
Roberto Calvi ishte drejtues i Bankës Ambrosiano, banka private më e madhe në itali. Ai ishte shumë pranë Kishës Katolike Romane dhe u quajt “bankieri i Zotit”.
Në qershor të 1982-shi, 62-vjeçari Calvi u shpall i humbur. Mëmgjesin e 18 qeshorit, trupi i tuj u gjet i vrarur në urën e Londrës.
“Calvi ishte qendra e një rrjeti të madh të mashtrimeve dhe intrigave ndërkombëtare”, shkruante atëherë BBC. “Ishte i përfshirë në botën e bankingut, botës së “nëndheshme”, Mafias, masonerisë dhe Vatikanit. Vdekja e tij nxiti një skandal politik dhe financiar në Itali ku u zhdukën miliona dollarë dhe la pas një mister që vazhdon”.
Calvi kishte 9 ditë i zhdukur kur u gjet i varur. Ishin rrethanat e pazakonta që konfuzuan policinë britanike. Xhepat e tij ishin mbushur me tulla dhe disa me para cash. Ai kishte dhe një pasaportë false me emrin Gian Roberto Calvini. Përkundër kësaj, raporti fillestar i mjekut në korrik 1982 nuk gjeti shenja dhune në trupin e tij, kështu që vendosi që ishte vetëvrasje. Por edhe në atë kohë kishte dyshime se diçka shumë më e errët po ndodhte.
Bankieri kishte hequr mustaqet e tij që të shmangte njohjen gjatë rrugës së tij.
“Udhëtimi i fundit i Calvi nuk ishte ai i një njeriu që mendonte për vetëvrasje,” tha Hugh Scully, gazetar i BBC. “Në të vërtetë, ai kishte bërë plane më të përpunuara për t’u larguar fshehurazi nga Italia.” Bankieri kishte rruar mustaqet e tij për të mos u njohur përpara se të niste rrugën e tij për të dalë nga Italia duke kaluar fillimisht nëpër vende të tjera dhe duke punësuar një aeroplan privat për ta çuar për në Londër. “Ai kishte marrë një qira një-mujore në një apartament në Chelsea dhe më pas kishte një pasaportë false dhe një biletë ajrore”, vazhdoi Scully.
“Brenda pasaportës ishte një vizë aktuale për në Brazil dhe bileta e linjës ajrore ishte për një biletë me një drejtim për në Rio de Zhaneiro. Pse, mund të pyesni, bëri gjithë këto punë thjesht për të përfunduar në fundin e një litari nën urë?”
Vdekja e Calvi-t nuk ishte e vetmja e papritur në Ambrosiano. Një ditë para se ai të gjendjej, sekretarja e tij personale Teresa Corrocher ishte hedhur nga kati i katërt i zyrave të bankës në Milano. Ajo la pas një letër ku mallkonte shefin e saj për dëmin që i kishte shkaktuar bankës dhe punonjësve.
Banka e tij kishte operuar në një botë ku përplasej financa, politika, krimi dhe feja. Themeluar në 1896-n, Ambrosiano kishte një histori të gjatë me Kishën Katolike dhe instituti për Punët Fetare, njohur si banka e Vatikanit ishte bërë aksioneri kryesor. Instituti mban llogaritë bankare të Papës dhe klerit, por menaxho edhe investimet financiare të kishës. Ngaqë Vatikani është shtet më vete, shteti italian nuk ka fuqi ta kontrollojë.
Lidhjet me mafian
“Vatikani është i lirë nga kontrollet dhe rregullimet që kanë qeveritë e tjera; sekreti është thelbi. Nuk i jep llogari askujt për transfertat financiare dhe pafund para mund të dërgohen kudo, pa e ditur askush”, thotë Scully.
Nëpërmjet rolit të tij si kreu i Banco Ambrosiano, Calvi kishte krijuar lidhje të ngushta me homologun e tij në IOR, kryetarin e saj, Kryepeshkopin Paul Marcinkus. Nga ana tjetër, ky prift amerikan kishte lidhje financiare dhe bashkëpunëtorë që ngritën vetullat. “Më i njohuri prej tyre ishte Michele Sindona, një bankier ndërkombëtar me lidhje mafioze, i cili vuante një dënim me 25 vjet burg për mashtrim në SHBA,” tha Scully. Sindona, i cili në qarqet bankare njihej si “Peshkaqeni”, do të transferohej më vonë në burgun e Italisë, ku do të takonte fundin e tij të dyshimtë në vitin 1986, pasi kishte pirë kafe të mbushur me cianid.
Sindona kishte qenë mentori i Calvit në karrierën e tij në bankë deri në fund të 1960-s dhe të dy ishin pjesë e një lozhe masonik të quajtur Propaganda 2. Grupi ishte i lidhur me grupet e së djathtës ekstreme dhe drejtohej nga multi-milionerë italianë dhe fashisti Licio Gelli. Ndër anëtarët e saj ishin figura kryesore në forcat e armatosura, politikë, biznes dhe gazeta. Një gazetar italian, konti Paolo Filo della Torre, i tha BBC-së në vitin 1982 se ndërsa P2 ishte teorikisht një shtëpizë masonike, ajo “praktikisht ishte diçka shumë e lidhur me mafien dhe me të gjitha llojet e marrëveshjeve të pista”.
Në mars 1981, policia italiane bastisi zyrat e Gellit dhe zbuloi në një kasafortë një listë me qindra anëtarë të dyshuar të P2, duke përfshirë politikanë, oficerë ushtarakë dhe manjatin e medias dhe kryeministrin e ardhshëm Silvio Berlusconi. Zbulimi shkaktoi një shpërthim politik. Kryeministri italian Arnaldo Forlani dhe i gjithë kabineti i tij dhanë dorëheqjen, një shef policie qëlloi veten dhe një ish-ministër u dërgua me urgjencë në spital pasi mori një mbidozë.
Bastisjet e policisë zbuluan gjithashtu dokumente komprometuese që implikonin Calvi-n në praktika mashtruese dhe operacione të paligjshme në det të hapur. Në maj 1981, bankieri ishte arrestuar dhe shpallur fajtor për manipule me vlerën e monedhës. Ai u dënua me katër vjet burg, por u lirua me kusht në pritje të apelit. Calvi e përdori këtë si një mundësi për të kapërcyer vendin me një çantë plot me dokumente të rënda për aktivitetet e Ambrosianos. Brenda disa ditësh pas mbërritjes së tij në Londër, banka e tij ishte shembur, duke lënë pas borxhe të mëdha.
Mungojnë miliarda
“Para se Roberto Calvi të zhdukej, hetuesit italianë zbuluan se 1.5 miliardë dollarë mungonin në bankën e tij,” tha Scully. “Tani besohet se këto para u dërguan jashtë vendit përmes bankës së Vatikanit, e cila i shpëton kontrolleve italiane të këmbimit. Një pjesë e atyre parave iu dhanë hua vendeve të Amerikës së Jugut me norma të ulëta interesi, siç udhëzohej nga Kisha Katolike. Pjesa tjetër u vendos në kompani fantazmë në Luksemburg dhe Amerikën e Jugut, nga ku u kthyen në Itali për të blerë aksione për Calvi në bankën Banco Ambrosiano ishte në gjendje të përdorte këtë metodë personale të financimit të tij.”
Marcinkus u kërkua gjithashtu për t’u marrë në pyetje, por iu dha imuniteti si punonjës i Vatikanit dhe ai u shpreh i pafajshëm për çdo keqbërje. Vatikani nuk pranoi kurrë asnjë përgjegjësi ligjore për kolapsin e Bankës Ambrosiano, por në 1984 tha se kishte një përgjegjësi morale për falimentimin dhe dha një kontribut vullnetar për kreditorët e bankës prej 406 milionë dollarësh.
Hetuesit besonin se kompanitë guaska që Calvi kishte krijuar po përdoreshin për të lëvizur para si për të mbështetur aktivitete të fshehta politike në vende të tjera, ashtu edhe për të pastruar para për klientë të tillë si mafia. “Hetimet e policisë për punët e Calvi kërcënojnë shumë njerëz të fuqishëm në Itali dhe disa mendojnë se kanë dhënë një motiv për vrasjen e tij,” tha Scully.
Filo della Torre, i cili e njihte Calvin, i tha BBC-së në vitin 1982 se ai besonte se bankieri ishte vrarë dhe se trupi i tij që ishte lënë nën Urën Blackfriars tregonte simbolikën masonike. Ai tha se anëtarët e P2 mbanin rroba të zeza në takimet e tyre dhe e quanin veten “frati neri”, italisht për “fretër të zinj”. Kur Scully tha se kjo e bëri vdekjen e Calvit të tingëllonte “si diçka nga familja e fuqishme e Borgias”, gazetari italian u përgjigj: “Kam frikë se po rikthejmë traditën itailiane”.
Familja e Calvi gjithashtu refuzoi të pranonte vendimin e vetëvrasjes, i cili u rrëzua në 1983 kur një hetim i dytë dha një vendim të hapur për vdekjen. Por familja e tij, duke përfshirë të venë e tij, Clara Calvi, vazhduan të ushtronin presion që policia të hetonte, duke punësuar hetuesit e saj privatë dhe ekspertët e mjekësisë ligjore për të parë vdekjen e bankierit. Pasi trupi i Calvit u zhvarros në vitin 1998, u mblodhën prova se ai nuk mund të kishte vrarë veten. Testet mjekoligjore treguan se lëndimet në qafë nuk ishin në përputhje me vdekjen nga varja dhe se duart e Calvit nuk i kishin prekur kurrë tullat në xhepat e rrobave të tij. Në tetor 2002, gjykatësit italianë arritën në përfundimin se bankieri ishte vrarë vërtet.
Një hetim i policisë italiane filloi dhe në tetor 2005, pesë persona dolën në gjyq në Romë, të akuzuar për vrasjen e Calvit. Prokurori, Luca Tescaroli, argumentoi se bankieri ishte vrarë për vjedhjen e parave të mafias, të cilat ai ishte menduar të pastronte, dhe se Calvi po planifikonte të shantazhonte disa njerëz të tjerë të shquar, përfshirë politikanë.
Në qershor 2007, pas një gjyqi 20-mujor, financieri sardinez Flavio Carboni, ish e dashura e tij Manuela Kleinszig, sipërmarrësi romak Ernesto Diotallevi, ish-truproja e shoferit të Calvi, Silvano Vittor, dhe arkëtari i dënuar i Cosa Nostra-s, Pippo Calo, u dënuan me dy krime të përjetshme, të palidhura me vdekjen e Calvit. Mbeten spekulime se kush e porositi dhe në fund e kreu vrasjen e bankierit italian, por deri më sot askush nuk është dënuar./BBC
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.