.png)
Historia e Caterina Rocchi, është dizajnere e mangave dhe animeve, e dashur nga të rinjtë që tërhiqen gjithnjë e më shumë nga kultura orientale. Ajo është edhe drejtuese e një prej konkurseve për mangat në Itali.
Si iu qasët letërsisë manga?
Hera e parë që rashë në kontakt me mangat ishte falë televizionit. Nuk e kisha idenë se filmat vizatimorë që i shikoja që fëmijë vinin në fakt nga Japonia; ata flisnin italisht kështu që nuk i bëra kurrë pyetje vetes. Vetëm kur fillova të afrohesha më shumë me Mangat, zbulova se në të vërtetë jam rritur duke parë Anime, domethënë seriale të animuara japoneze! Më vonë zbulova se kishte edhe një version të printuar dhe iu afrova atyre, por nuk mund t’i rezistoja. Më pëlqyen shumë vizatimet, më tërhoqi jashtëzakonisht shumë grafika dhe edhe nëse fillimisht u përpoqa ta frenoja këtë interes, nuk mund ta bëja për një kohë të gjatë.
Në atë kohë kishte shumë dezinformata në TV se çfarë ishin Mangat, dhe disa nga ato stereotipe të vjetra ende mbijetojnë jashtëzakonisht sot. Jo të gjitha mangat janë romantike, ato thjesht flasin për episodet e jetës dhe aventurat nga këndvështrimi i protagonistëve, dhe për mua ishte e pabesueshme të lexoja më në fund disa histori, në të cilat mund të lidhesha dhe t’i rishikoja, pasi lexova manga të bukura për vite me radhë, por bazuar në protagonistë meshkuj”.
Me cilët mësues “të rëndësishëm” keni punuar në Japoni?
“Çfarë rezultatesh keni arritur në atë tokë të largët?” Para së gjithash, Matsuda Ikuo, e cila ishte një nga mësueset e mia të para dhe më ndihmoi të orientohesha në botën e komikeve japoneze, duke u prezantuar me shtëpi botuese dhe autorë me të cilët kam bashkëpunuar. Të biesh në sy nga mësuesit është thelbësore për të zgjeruar rrjetin tuaj të kontakteve, në fakt falë mësueses Matsuda munda të bëja debutimin tim në Japoni me Ippin Zeppin në bashkëpunim me mësuesin Mochizuki.
Më vonë takova Tamura Yoshiyasu, piktore dhe që merrej me manga, me të cilën krijuam një manga për Francën dhe morëm pjesë në ngjarje të ndryshme në Japoni, Francë dhe Itali. Kënaqësitë kanë qenë të shumta, por kohët e fundit jam rikthyer për t’u fokusuar më shumë në shkollën time, edhe sepse suksesi i saj tani kërkon më shumë vëmendje.
Cilat manga mendoni se kanë ndikuar më shumë në stilin tuaj? A ka ndryshuar me kalimin e kohës?
Stili im ka ndryshuar shumë, artistikisht por edhe mendërisht. Unë po i afrohem vizatimit, pa u shqetësuar për të komunikuar diçka specifike. Më duket shumë çliruese të kthehem pas në ditët kur vizatimi ishte diçka që e bëja, vetëm për kënaqësi. Nuk mund të tregoj një autor specifik, është më shumë një konglomerat i asaj se kush jam unë si person, për sa kohë që isha e shqetësuar për të imituar autorët që preferoja, nuk e kisha lirinë që kam tani, kështu që u ndala në njëfarë pike dhe çrrënjosa gjithçka, duke kërkuar për të rizbuluar se kush jam unë si person, çfarë e bën tiparin tim unik dhe të dallueshëm, dhe funksionoi.
Si ishte t’i afroheshe mësimdhënies vetëm në moshën 17-vjeçare? A ka ndryshuar qasja juaj ndaj studentëve me kalimin e kohës? A kishit vështirësi në vendosjen e një metode që ishte e saktë për të gjitha moshat?
Në realitet, kur filluam me shkollën “Lucca Manga”, unë isha pjesë e studentëve: një nga arsyet pse e themelova ishte pikërisht sepse doja të studioja më shumë. Mësimin e parë si mësuese e mora kur isha 19 vjeç, deri atëherë kisha sjellë gjithmonë mësues nga Japonia, por mjeshtri Matsuda më inkurajoi të përfshihesha edhe unë. Më tha “që vij në Itali për kurset e avancuara”. Sigurisht që nuk mund të thosha jo… kështu që e pranova sfidën, dhe gjithashtu u ndjeva mjaft rehat në rol, pasi kisha disa shembuj të shkëlqyer, por ndoshta edhe falë shembujve negativë. E dija saktësisht se çfarë nuk doja, duke qenë studente deri në atë pikë, kisha një perspektivë unike dhe të vlefshme mbi të cilën do ta bazoja shkollën.
Për njëmbëdhjetë vjet keni hapur dhe menaxhuar një shkollë që tani ofron dhjetëra kurse, fizikisht dhe online: si ka ndryshuar interesi i përgjithshëm me kalimin e viteve në realitete të tilla si shkolla juaj?
Fillimisht kemi pasur disa vështirësi, kryesisht për shkak të dezinformatave të përmendura më sipër, gjë që e ka vështirësuar shpjegimin e asaj që po bënim. Fëmijët ishin të interesuar, por prindërit ishin të kujdesshëm. Ishim shumë përpara, shumë, kështu që vitet e para ishin më të vështira sepse duhej të merrnim masat dhe gjithashtu të kuptonim se cilat ishin kufijtë.
Kurset online për ne nuk kanë qenë kurrë një rikthim apo shtrirje, në fakt tani më në fund ato kanë një hapësirë të përhershme në planin tonë të mësimit, siç donim të bënim në atë kohë.
A mendoni se Anime dhe Manga mund të jenë strehë nga bota e jashtme, ashtu si dhe arti?
Absolutisht po, çdo media synon të jetë një strehë, një ushqim për mendim, një moment ku harron veten dhe bëhesh pjesë e historisë. Më duket jetike që njeriu të ketë aftësinë të dalë nga koka e tij dhe ta lërë veten të rrëmbehet. Nevoja për të rrëfyer, shpikur, përjetësuar përmes imazheve është stërgjyshore, ashtu si edhe vëzhgimi i tyre. Mendoni vetëm për pikturat e shpellave, krijimet e mijëvjeçarëve më parë nga homo sapiens që nuk kishin as një gjuhë, një shtëpi, një familje, nuk mund të mbillnin një farë dhe megjithatë vizatuan në muret e shpellave … ato janë një dëshmi që krijimi është pjesë e natyrës njerëzore.
Më duket i bukur ky fill që ka bashkuar gjithmonë qeniet njerëzore, krijimi dhe vëzhgimi i imazhit ka qenë gjithmonë pjesë e jona. Imazhet kalojnë çdo pengesë gjuhësore ose kohore: Kur lexojmë një libër, shikojmë një film, hapim një manga, është një moment që na lidh në mënyrë të lindur. Kjo strehë na lejon gjithashtu të rritemi, të mësojmë, të kuptojmë veten në një mënyrë më të thellë. Sinqerisht, më duket e mrekullueshme.
Le të flasim për Anime. A mund të shpjegoni ndryshimet me mangat në krijim dhe zhvillim?
Dallimi themelor është se anime janë animacione, domethënë imazhe lëvizëse, ndërsa manga është statike. Vështirësia e mangës lind nga detyrimi për të zgjedhur momentet e duhura për të përjetësuar, dhe për të krijuar atmosferën e duhur vetëm në imazhe dhe fjalë të shkruara, ndërsa në animacion mund të përdorni zërin, muzikën, lëvizjen, por është më kufizuese në nivelin e grafikës sepse duhet të jetë në gjendje të lëvizë.
Unë kam një vlerësim të madh për animatorët. Në Japoni është zakon të krijosh anime nga manga, kështu që një punë zakonisht publikohet fillimisht në letër dhe më pas nëse është e suksesshme ka mundësinë të bëhet anime.
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
