Diplomatët që gdhendën politikat perëndimore janë të zëna me Rusinë dhe Kinën. Por pyetja ndërkombëtare që i shqetëson të gjithë është emigracioni. Siç thotë një ndihmës i ngushtë i Presidentit Joe Biden: “Nëse humbim zgjedhjet e ardhshme, ato do të jenë mbi kufirin jugor dhe jo Ukrainën”.
Presioni politik që sjell emigracioni pritet të shtohet këtë javë pasi skadon Titulli 42 – një politikë e shpallur gjatë Covid-19 që dëbonte emigrantët e paligjshëm për arsye shëndetësore. Zyrtarët amerikanë janë të përgatitur që deri në 13.000 emigrantë mund të kalojnë nga kufiri meksikan.
Shtëpia e Bardhë po dërgon trupa në kufi për t’i përgatitur. Por Biden po përgatitet gjithashtu për një goditje politike nga republikanët.
Çështja e refugjatëve dhe emigrantëve është e nxehtë edhe në Europë. Kryeministrja e Italisë, Giorgia Meloni ka bërë fushatë për një ulje të hyrjeve ilegale nga Mesdheu. Por shifrat që zbarkojnë në Itali janë aktualisht 300% më të larta se e njëjta periudhë e vitit të kaluar. Pothuajse 40.000 kanë kaluar deri më tani këtë vit dhe shifrat do të rriten me detet më të qeta dhe verore. Ashtu si në SHBA, fundi i kufizimeve pandemike po luan një rol të madh në rritjen e numrit të emigrantëve.
Në Britani, një premtim “për të ndaluar varkat” e refugjatëve që kalojnë Kanalin është ndër 5 qëllimet kryesore të qeverisë britanike. Numrat mund të jenë shumë të ulëta krahasuar me ato në SHBA, por përsëri bëjnë lajm.
Lufta, problemet sociale dhe varfëria janë faktorët kryesorë që nxisin refugjatët. Por përvojat e këqija si në Libi, Liban, Mali dhe Afganistan, ka bërë vendet perëndimore gjithnjë e më të kujdesshme për angazhimin e trupave në përpjekje për të stabilizuar shtetet në dështim. Askush nuk ka të ngjarë të sugjerojë një ndërhyrje të huaj në Sudan, pasi lufta civile ka përfshirë vendin.
Realiteti është se shumica e refugjatëve nga vende të tilla si Sudani, Siria, Venezuela apo Mianmari ka të ngjarë të përfundojnë në vendet fqinje dhe jo në SHBA apo BE. Ardhja e miliona refugjatëve që ikin nga lufta ose kolapsi ekonomik mund të destabilizojë më pas vendin pritës. Rënia e afërt e Libanit si shtet është shkaktuar pjesërisht nga lufta e tij për të thithur 1 milion refugjatë sirianë në një vend me 5.4 milion banorë.
Duke vënë në dukje se vendet më të varfra po mbajnë barrën kryesore të strehimit të refugjatëve, nuk ka gjasa të ndihmojë liderët perëndimorë të fitojnë argumentin politik në vend. Presioni për të “bërë diçka” është i madh; dhe po ashtu është mungesa e zgjidhjeve realiste.
Krahët e djathtë theksojnë muret dhe dëbimet. E majta tenton të flasë në mënyrë të paqartë për zhvillimin ekonomik dhe “rrugët e sigurta dhe legale” për emigrimin. Zhvillimi është shumë më i lehtë për të kërkuar se sa për të sjellë në mendje. Rrugët e sigurta dhe legale për migrim janë qartësisht të dëshirueshme – por numri i emigrantëve potencialë ka gjithmonë gjasa të tejkalojë numrin e vizave që ofrohen.
Qeveritë e të gjitha shtresave përpiqen të mbyllin marrëveshje të profilit të ulët me vendet që mund të bien dakord të veprojnë si stilolapsa jozyrtare për refugjatët – si Turqia, Meksika apo Libia. Duke vepruar kështu, ata rrisin barrën mbi ato vende dhe u japin levave të mëdha politike liderëve për të cilët shpesh nuk janë të qetë – si presidenti i Turqisë, Rexhep Tajip Erdogan.
Por ka pak prova që zgjidhjet më ndëshkuese funksionojnë më mirë. Donald Trump ishte shumë më i suksesshëm në reduktimin e emigracionit të ligjshëm sesa migracioni i paligjshëm. Politikat e vijës së ashpër të Australisë kanë frymëzuar qeverinë e Mbretërisë së Bashkuar. Por kthimi australian varej nga bashkëpunimi i fqinjëve shumë më të dobët si Papua Guinea e Re dhe Nauru. Franca nuk do të jetë aq mikpritëse.
Të njëjtat shoqëri që kërkojnë zgjidhje të vijës së ashpër shpesh tërhiqen nga pasojat e tyre. Në SHBA, avokatët janë ende duke luftuar për të gjetur prindërit e 545 fëmijëve të ndarë nga familjet e tyre nën politikat e “tolerancës zero” të Trump të dëbimit.
Kur një vend arrin të zbatojë politika të ashpra ndaj refugjatëve, ata shpesh thjesht e zhvendosin problemin. Ngacmimi i refugjatëve nga Hungaria në vitin 2015 ishte pjesë e asaj që e bindi Gjermaninë të hapte kufijtë e saj. Një vizitë në Francë e ministrit të Jashtëm të Italisë sapo është anuluar pas një debati për migracionin.
Në vend që të grinden, vendet duhet të bashkëpunojnë shumë. Për të pasur ndonjë shans për të punuar, kjo duhet të përfshijë vendet e origjinës, vendet e tranzitit dhe vendet e destinacionit. Dhe ka nevojë për një përzierje masash liberale dhe konservatore. Zbatimi i ligjit dhe inteligjenca kanë një rol të rëndësishëm për të luajtur në trajtimin e trafikantëve të njerëzve.
Dhe ndërsa biseda e paqartë për zhvillimin nuk është shumë ndihmë për askënd, projektet e synuara mund të funksionojnë. Kamala Harris, nënpresidentja e SHBA-së, shpesh akuzohet se ka dështuar në zgjidhjen e problemit në kufirin jugor të Amerikës. Por ajo ka ndihmuar në krijimin e disa partneriteteve të paparalajmëruara publiko-private, të cilat kanë çuar në miliarda dollarë investime në Amerikën Qendrore – duke u dhënë disa emigrantëve të mundshëm një arsye për të mos u larguar nga shtëpia.
Reduktimi i numrit të refugjatëve në mënyrë humane dhe efektive kërkon një kombinim të mundimshëm të diplomacisë, zbatimit të ligjit dhe zhvillimit të synuar. Deportimet dhe muret janë tituj më të mirë, por politika më të këqija.
Burimi: FinancialTimes/Gazeta ‘SI’
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
