Nga Gazeta Si – Libri i ri i Michela Murgia, i mrekullueshëm, “Tre kupa”, hapet me diagnozën e një sëmundjeje të pashërueshme. Por a ka ndonjë gjë autobiografike?
“Është historia e asaj që po më ndodh. Diagnoza e përfshirë”, do të shprehet shkrimtarja dhe gazetarja, Michela Murgia.
Ju shkruani: “Karcinoma e qelizave renale në stadin IV”. A nuk ka shpresë?
Nuk ka kthim prapa nga faza e katërt.
Megjithatë, personazhi në librin tuaj nuk dëshiron të dëgjojë për “luftën” kundër së keqes. Pse?
Sepse nuk e njoh veten në regjistrin e luftës. Po trajtoj veten me imunoterapi biofarmaceutike. Nuk e sulmon sëmundjen; stimulon reagimin e sistemit imunitar. Qëllimi nuk është të zhdukim të keqen, është vonë, por të fitojmë kohë. Muaj, ndoshta shumë.
Çfarë kupton me regjistrin e luftës?
Fjalë si luftë, llogore… Kanceri është një sëmundje shumë e butë. Mund të rritet me vite pa u vënë re. Në veçanti në veshkë, një organ që ka shumë hapësirë rreth saj.
Nuk mund të operohesh…
Nuk do të kishte kuptim. Metastazat janë tashmë në mushkëri, kocka, tru.
Michela, po thua një gjë të tmerrshme me një qetësi që më bën përshtypje.
Kanceri nuk është diçka që kam; është një gjë që jam. Mjeku që më ndjek, ma shpjegoi mirë, një gjeni. Organizmat njëqelizorë nuk kanë neoplazi; por ata nuk shkruajnë romane, nuk mësojnë gjuhë. Kanceri është një bashkëpunëtor i kompleksitetit tim, jo një armik që duhet shkatërruar. Nuk mundem dhe nuk dua të bëj luftë me trupin tim, me veten time. Kanceri është një nga çmimet që mund të paguani për të qenë i veçantë. Nuk do ta quaja kurrë të mallkuar apo të huaj.
A nuk ju duket vdekja si një padrejtësi?
Jo. Unë jam pesëdhjetë vjeç, por kam jetuar dhjetë jetë. Unë kam bërë gjëra që shumica dërrmuese e njerëzve nuk i bëjnë gjatë gjithë jetës së tyre. Gjëra që as nuk e dija se i doja. Kam kujtime të çmuara.
Ne njohim një nga jetët e tjera tuaja: operatore në një qendër telefonike. Ju shkruat një libër me të, “Bota duhet ta dijë”, i cili frymëzoi filmin “E gjithë jeta përpara”. Cilat janë jetët e tjera?
Kam dorëzuar faturat tatimore. Kam dhënë mësim fenë për gjashtë vjet. Drejtova departamentin administrativ të një termocentrali. I solla pjatat në tavolinë. Kam shitur aksione kohore. Kam punuar si recepsioniste në një hotel…
Ju nuk keni shkruar një roman prej tetë vitesh…
Dhe edhe ky libër duhet të ishte një pamflet. Më dukej se një ese më lejonte të shkruaja gjëra më autentike. Pastaj kuptova se letërsia më lejon të them gjëra më pak të sigurta; edhe gjëra të kundërta me çfarë mendoj unë.
Ju tashmë kishit kancer.
Kollë. Bëra një kontroll. Ishte në një fazë shumë të hershme, e njohëm menjëherë. Por unë isha në fushatë elektorale.
Ju kandiduat për presidencën e Sardenjës kundër të gjitha partive…
Atë herë nuk mund të thosha se isha e sëmurë. Kundërshtarët do të më kishin akuzuar për spekulime mbi dhimbjen; mbështetësit nuk do të shihnin tek unë forcën që kërkonin. Më është dashur të fsheh dhimbjen.
Po tani si e vutë re?
Nuk merrja më frymë. Më nxorën pesë litra ujë nga mushkëria. Këtë herë kanceri kishte nisur në veshkë. Por për shkak të Covid-it i kisha lënë pas dore kontrollet.
Kryevepra juaj, “Akabadora”, është një histori eutanazie. Por mjeku më i madh i shekullit të njëzetë, Umberto Veronesi, më tha: “Kam ndihmuar mijëra njerëz të sëmurë dhe askush nuk më ka kërkuar të vdes. Të gjithë më kërkonin të shërohesha”.
Unë mund të përballoj shumë dhimbje, por jo nga mungesa e pranisë së vetes. Kushdo që më do, e di se çfarë të bëjë. Unë kam qenë gjithmonë pranë radikalëve.
Nuk ju mungon djali?
Unë kam katër fëmijë!
Ju kishit arsim katolik. Besoni akoma në Zot?
Sigurisht.
I jeni lutur në këto muaj?
E kam lutur dhe i lutem që t’i bëjë njerëzit që më duan të pranojnë atë që do të ndodhë.
Si e imagjinoni jetën e përtejme?
Jo një vend, por një gjendje sentimentale. Zoti është një marrëdhënie. Nuk mendoj se jeta pas vdekjes është aq e ndryshme. Do të përjetoj marrëdhënie jo shumë të ndryshme nga ato që përjetoj këtu, ku kungimi është shumë i fortë. Në jetën e përtejme do të jetë një bashkësi e vazhdueshme, pa intervale.
Pra, nuk keni frikë nga vdekja?
Jo. Shpresoj të vdes vetëm kur Giorgia Meloni të mos jetë më kryeministre.
Pse?
Sepse qeveria e saj është fashiste.
Gjykimi im për fashizmin është po aq i ashpër sa edhe juaji. Pikërisht për këtë nuk jam dakord: qeveria e Melonit nuk është fashiste.
Ku është kufiri i fashizmit? Dhuna? Rrahja?
Si do të dëshironit të kujtoheshit?
Më kujtoni si t’jua ketë ënda. Nuk kam menduar kurrë të tregohem ndryshe nga sa jam për të kënaqur dikë. Edhe për ata që më urrejnë, mendoj se kam qenë e dobishme për të përcaktuar veten. Do të largohem plot kujtime. Unë e konsideroj veten me shumë fat. Kam takuar shumë njerëz të mrekullueshëm. Nuk është e vërtetë që bota është e shëmtuar; varet se nga çfarë përbëhet bota jote.
Shkrimtare dhe jo vetëm: Michela Murgia intelektuale publike
Murgia lindi në provincën e Oristanos, në Cabras, më 3 qershor 1972. Ajo studioi në një institut teknik tregtar, ishte animatore e Aksionit Katolik dhe siguronte jetesën me punë të ndryshme. Nga një eksperiencë e saj e punës, lindi fillimisht blogu dhe më pas libri që e bëri të njohur, “Bota duhet të dijë”, një roman tragjikomik për një operator telefonik të pasigurt, i botuar nga shtëpia botuese e zhdukur Isbn në 2006 (dhe e ringjallur nga Einaudi në 2017): dy vjet më vonë regjisori Paolo Virzì bëri një film të suksesshëm prej tij, “E gjithë jeta përpara”.
Në vitin 2008 vjen edhe “Viaggio in Sardegna. Undici percorsi nell’isola che non si vede” (Einaudi) që i paraprin afirmimit të saj përfundimtar si rrëfyese për një vit, me Akabadora (Einaudi), e vendosur në një Sardenjë ende arkaike të viteve pesëdhjetë, midis lidhjeve të gjakut dhe lidhjeve zgjedhore, ku titulli vjen nga fjala spanjolle acabar: tema e eutanazisë është futur në libër. Në libër ka gjurmë të theksuara autobiografike, sepse edhe Murgia si vajzë jetonte me dajat e saj, të cilët, ka shpjeguar në një intervistë, i donte si dy prindër të tjerë. Akabadora, e cila kërkoi 3 vjet punë, do të fitonte SuperMondello dhe Campiello në 2010. “Për mua shkrimi është një mënyrë për të ndryshuar realitetin. Unë luftoj me tregimin e pastër”, tha Murgia në një intervistë.
Prodhimtaria e saj në ese është e pasur dhe ka shoqëruar pozicionet e saj publike në favor të autonomisë dhe më pas të pavarësisë së Sardenjës, një platformë që e bëri atë në vitin 2014 të kandidonte për presidente të rajonit në 2014. Me Sardegna Possibile ajo mblodhi 10% të preferencave, por pa hyrë në këshill. Në vitin 2019, megjithatë, ajo mbështeti të majtën. Përveç transmetimeve të ndryshme televizive, Michela Murgia prezantoi “premierën” e La Scala në Milano më 7 dhjetor 2020, të mbajtur me dyer të mbyllura për shkak të pandemisë, dhe në janar 2021 ajo filloi të mbajë rubrikën L’Antitaliana të “L’Espresso” i lindur në vitet 1980 dhe i kuruar fillimisht nga Giorgio Bocca dhe më pas nga Roberto Saviano, gruaja e parë që mori vendin e punës. E martuar nga 2010 deri në 2014, Murgia ishte e sëmurë me kancer (diagnostikuar në 2014).
Burimi: Il Corriere della Sera/ Përshtati: Gazeta “Si”
Copyright © Gazeta “Si”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e Gazetës “Si”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj, pa autorizimin e Gazetës “Si”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016.
