Kinema

Richard Gere: Për mua, fama është bosh

"Nuk mendoj se Trump ishte i ndershëm me popullin amerikan. Disa nga idetë e tij ishin në tryezë, por jo të gjitha. Ai tha disa gjëra që planifikonte të bënte, por nuk tha, “Unë do t’u heq ushqimin fëmijëve të botës, do t’i nxjerr nga strehëzat dhe do t’u ndaloj ilaçet.” Sulmi i tij ndaj Agjencisë së SHBA për Zhvillim Ndërkombëtar ose programit global të shëndetësisë është i pabesueshëm. Ai gjithashtu nuk tha që njeriu më i pasur në botë do të ishte bashkë-presidenti i tij. Dhe, në çdo rast, nuk ishte një fitore e thellë. Ai mori më pak se 50% të votave"

Nga Monica Ceberio Belaza- Në lagjen më ekskluzive të Madridit, La Moraleja, një tabelë e vogël në derën e shtëpisë së Richard Gere kërkon një gjë të thjeshtë: “Lërini këpucët jashtë.” Në momentin që hapet dera, nuk të përshëndet një luks i ftohtë, por një korridor i ngrohtë ku rreshtohen pallto, çizme dhe këpucë sportive, aty ku qëndrojnë edhe shqetësimet për një intervistë formale me një yll të madh hollivudian.

Por sapo kalon pragun e kësaj rezidence, aktori që u bë i njohur për rolet në “American Gigolo”, “An Officer and a Gentleman” dhe “Pretty Woman” nuk duket më thjesht si një figurë e largët e ekranit. Richard Gere është më shumë se kaq, është një njeri i thjeshtë, i ngrohtë dhe me një përkushtim të madh për kauzat sociale.

Kuzhina e madhe, me dysheme terrakote dhe dritare të mëdha është e mbushur me fotografi familjare dhe vizatime fëmijësh. Këtu jeton së bashku me gruan e tij, aktoren spanjolle Alejandra Silva, dhe katër fëmijët e tyre, dy nga marrëdhënia e tyre dhe dy nga martesat e mëparshme. Së bashku me ta janë edhe tre qentë , dy Cavalier të vegjël dhe një husky i bardhë që lëviz mes ullinjve dhe portave të futbollit në verandë.

Në tryezën e ngrënies qëndron një botim i The New York Times-it me titull kryesor mbi krizën e banimit në Spanjë, ndërsa në sfond dëgjohen zhurmat e punimeve ndërtimore që po zhvillohen në shtëpi.

Në moshën 75-vjeçare, Richard Gere thotë me sinqeritet: “Nuk e di nëse e zgjodha të jem aktor. Ndonjëherë mendoja se çfarë do të bëja kur të rritem… thjesht dija që doja të bëja diçka krijuese.”

Me flokët e bardhë disi të çrregullt dhe një buzëqeshje të ngrohtë, ai shfaqet si një njeri që dëgjon me vëmendje dhe vlerëson çfarë ke për të thënë. Veshur thjesht me bluzë blu dhe xhinse të zeza, ai pranon mysafirin me një fjalë mikpritëse: “Mirësevini. Mund të fillojmë kur të doni. A ju përshtatet dhoma pranë?”

Në dhomën e ndenjes, me oxhak, libra dhe foto me Dalai Lamën, Gere reflekton me përulësi për jetën dhe karrierën e tij. Ai e sheh aktorin si një punë të zakonshme, një zanat që vjen me famë dhe para, por asgjë më shumë. “Ne nuk jemi qenie të veçanta,” thotë ai. “Jemi nga e njëjta lëndë si të gjithë të tjerët, dhe duhet ta kemi gjithmonë këtë në mendje.”

Aktivizmi është bërë thelbësor për Richard Gere. I lindur në Filadelfia dhe shpallur “Më i Bukuri në Botë” nga revista People në vitin 1999, ai mban sot një aureolë ndryshe atë të një njeriu që lufton për kauza të ndryshme me pasion dhe përkushtim.

“Besoj se të gjithë duhet të ndihmojmë sa të mundemi. Dhe kjo vjen nga mirësia, një forcë transformuese dhe revolucionare,” thotë ai.

Ju keni mbështetur një mori  kauzash sociale për dekada si  të drejtat tibetiane, mbrojtjen e mjedisit, të drejtat e refugjatëve dhe emigrantëve, dhe të drejtat e të pastrehëve. Pse e bëni këtë?

Nuk mendoj se ka ndonjë arsye tjetër për të qenë gjallë përveç ndihmës ndaj të tjerëve. Kjo është arsyeja pse jemi këtu. Të ndihmojmë veten nuk na sjell asgjë në afat të gjatë. Jam një burrë i vjetër tani. Kam parë shumë gjëra të vijnë dhe të shkojnë si brenda vetes po ashtu dhe në botën e jashtme, dhe besoj se e vetmja gjë që ushqen me të vërtetë shpirtin është ndihma ndaj dikujt. Prandaj njerëzit që kalojnë jetën duke ndihmuar të tjerët kanë një energji kaq të veçantë. Si ekipi në OJQ-në Hogar Sí, për shembull. Më bëjnë përshtypje jashtëzakonisht shumë. I kam parë duke punuar fort në një zyrë të vogël me pak burime. Dhe tani që janë më të mëdhenj dhe kanë më shumë burime, vazhdojnë të japin gjithçka.

Ju thoni se po jetojmë në kohë të errëta. Sigurisht që kështu është në SHBA. Pse mendoni se bashkëqytetarët tuaj e kanë rizgjedhur Donald Trump si president pas mandatit të tij të parë dhe diçka aq serioze sa, për shembull, nxitja e sulmit ndaj Kapitolit?

Nuk mendoj se Trump ishte i ndershëm me popullin amerikan. Disa nga idetë e tij ishin në tryezë, por jo të gjitha. Ai tha disa gjëra që planifikonte të bënte, por nuk tha, “Unë do t’u heq ushqimin fëmijëve të botës, do t’i nxjerr nga strehëzat dhe do t’u ndaloj ilaçet.” Sulmi i tij ndaj Agjencisë së SHBA për Zhvillim Ndërkombëtar ose programit global të shëndetësisë është i pabesueshëm. Ai gjithashtu nuk tha që njeriu më i pasur në botë do të ishte bashkë-presidenti i tij. Dhe, në çdo rast, nuk ishte një fitore e thellë. Ai mori më pak se 50% të votave.

Çfarë mendoni se thonë tani njerëzit që votuan për të?

Kam shumë miq në komunitetin hispanik dhe disa prej tyre e mbështetën hapur Trump-in. Kur i pyetëm pse votuan për dikë që tha gjëra kaq të këqija për njerëzit që flasin spanjisht dhe për emigrantët, si legalë ashtu edhe të paligjshëm, ata thoshin: “Po, por ai do të ulë çmimin e ushqimeve.” Kur njerëzit nuk kanë ushqim për të ngrënë, ideologjia nuk ka kuptim për ta. Në SHBA kemi njerëzit më të pasur në botë dhe më të varfërit. Dhe këta njerëz të fuqishëm avancojnë me sloganin “Do t’ju jap më shumë ushqim, nëse më jepni më shumë pushtet, dhe pastaj do të shoh çfarë bëj me të.”

Kjo po ndodh në shumë pjesë të tjera të botës. Trump është një shfaqje e një problemi global.

Ne jetojmë në kapsula të pavarura, secila duke mbrojtur të vetët, duke vepruar me egoizëm dhe duke krijuar konflikte. Por kjo mënyrë jetese është absurde. Ata katër njerëz që intervistova për dokumentarin nuk janë ndryshe nga ne. Rrethana të këqija, ndoshta zgjedhje të këqija, por mund të jemi secili prej nesh. Besoj se në thelb, ne jemi të gjithë të njëjtë. Duhet të rimarrim një ndjenjë kolektive përgjegjësie, dashurie dhe mirësie.

Nga vjen ky angazhim për vlera kolektive?

Babai dhe nëna ime ishin njerëz jashtëzakonisht të thjeshtë. Të dy u rritën në një qytet bujqësor midis kodrave dhe maleve. Babai im mjelte lopë. Ishin njerëz të shkëlqyer dhe të dy arritën të studiojnë në Universitetin prestigjioz të Pensilvanisë, por kurrë nuk e humbën lidhjen me tokën, komunitetin, nevojën për të ndihmuar të tjerët. Mendoj se ndjenja ime buron nga ata. Sidomos nga babai im, Homer, një njeri gjithmonë i gatshëm për të ndihmuar.

Si ishte roli yt i parë?

Në klasën e dytë luaja rolin e Babagjyshit. Nëna ime më bëri kostumin dhe më dha një mjekër pambuku. Isha shtatë vjeç, dhe e mbaj mend si një triumf (qesh)

Si e kujton momentin kur u bëre yll  pas filmit American Gigolo, papritmas u shndërrove në simbol global seksi? Si përballesh psikologjikisht me diçka të tillë?

Gjërat ndryshuan papritmas, por nuk është ndonjë gjë e madhe. Unë jam punëtor. Ashtu si gjithë të tjerët. Si muratorët atje që punojnë në ndërtim. Puna ime është të bëj filma, të them disa fjalë në ekran, por unë mbetem punëtor. Dhe nuk e marr seriozisht faktin që jam yll. Asnjëherë nuk e kam marrë. Shiko, djali im më i madh sapo ka filluar si aktor. Mendoj se është shumë i mirë dhe po mëson si të menaxhojë agjentët dhe menaxherët. I them: “Harroje gjithë atë. E vetmja gjë e qëndrueshme është që ti të dish të luash mirë dhe të punosh me ekipe të mira.” Kjo është jeta. Të tjerat janë thjesht vallëzim. Është mirë, por janë vetëm ngjyra.

Si arrin të mos humbësh kokën mes gjithë atij famë e shkëlqimi?

Është një sfidë, si shumë të tjera. Për mua, fama është bosh; nuk ka asgjë aty, nuk më ka interesuar asnjëherë. Më kujtohet një moment nga ditët e mia të para. Ishte fundi i viteve ‘70. Kisha bërë disa filma radhazi, por ende nuk ishin publikuar. Looking for Mr. Goodbar, Days of Heaven dhe Yanks. Papritmas, një ditë, të tre shfaqeshin në të njëjtën kinema në Third Avenue në Nju Jork. Atë ditë kuptova se diçka kishte ndryshuar, se nuk isha më vetëm një aktor punëtor, por njëfarë mall i tregut. Dhe më frikësoi. Që nga ajo ditë u tërhoqa dhe u bëra më i qetë.

A ke pasur ndonjëherë probleme me egon tënde?

Nuk kam menduar kurrë se jam i veçantë nga të tjerët.

Ke filluar të punosh në Hollivud mbi 50 vjet më parë. Çfarë ka ndryshuar për rolin e grave? Si e ke përjetuar këtë evolucion?

Tani ka më shumë regjisore dhe producentë gra, por për mua ato gjithmonë kanë qenë të barabarta me mua. Edhe pse është e vërtetë që unë kurrë nuk kam pyetur sa paguheshin njerëzit me të cilët punoja, qofshin burra apo gra por mund të ketë pabarazi.

Shumë gjëra kanë ndryshuar në mënyrën se si Hollivudi portretizon marrëdhëniet romantike mes burrave dhe grave. Julia Roberts, për shembull, tha që Pretty Woman nuk do të mund të bëhej sot. Je dakord?

Nuk e kam parë prej kohësh, por mendoj se prapë do ta gjeja tërheqës. Është një film që mbështetej shumë në kiminë mes regjisorëve, Julias dhe meje. Nuk e di çfarë do të mendoja tani për dinamikën e fuqisë që paraqet. Shumë gjëra kanë ndryshuar në shoqëri dhe në Hollivud përgjatë dekadave. Ndoshta ka aspekte të filmit që nuk do të bëheshin po aq njësoj. Filmat reflektojnë shoqëritë e kohës së tyre, dhe gjithçka ndryshon dhe rishqyrtohet vazhdimisht.

Si është të plakesh para kamerës?

Kur shkoj në festivale dhe shfaqin përmbledhje të filmave të mi, papritmas më shfaqet jeta ime para syve në pesë minuta. Nga kur isha 26 deri në 75 vjeç. Sheh se si ka ndryshuar fytyra, zëri, gjithçka. Përballë kësaj mund të mendosh: Oh, është e  tmerrshme, po plakem. Por jo, them se nuk ka asgjë çuditshme në plakjen. Gjithçka plaket. Mendoj se ne kemi më shumë frikë nga ajo që mendojnë të tjerët për ndryshimin tonë, për plakjen tonë.

A ke pasur frikë që kërkesat për role  do të ndalonin?

Jo. Tani luaj rolin e burrit të moshuar dhe me përvojë, jo të të riut 22-vjeçar.

Shoku yt Antonio Banderas tha se ti je tepër i bukur, dhe kjo e bëri më të vështirë që ti të merreshe seriozisht si aktor.

A e tha vërtet? [Qesh] Jam i lumtur dhe mirënjohës për karrierën time. Dhe e vërteta është që nuk mendoja se isha i bukur dhe ende nuk mendoj se dikush e mendon. Nuk njoh asnjë burrë apo grua që ndihen të bukur. Kam qenë i martuar me gra shumë të bukura (dy ish-bashkëshortet e tij ishin supermodelet Cindy Crawford dhe Carey Lowell, nëna e djalit të tij 25-vjeçar Homer)  por asnjëra nuk e mendonte veten kështu. Është gjithmonë një vlerësim i jashtëm.

Le të themi që ka një marrëveshje universale për bukurinë tënde.

Kur isha i ri nuk e besoja, por së fundmi pashë disa foto nga ajo kohë dhe thashë: ‘O Zot, paskam qënë  vërtet një djalë shumë i bukur!’ (Qesh). Por atëherë nuk e ndjeja veten të tillë. Megjithatë, shoh fotot e mia dhe nuk e njoh veten time të ri. Ai djalë nuk ekziston më. Asgjë nuk mbetet njësoj, gjithçka ndryshon.

Një pjesë e transformimit tënd personal lidhet me praktikën e budizmit. Si e njohe atë fe?

Isha i ri, në të 20-at, jetoja në  Nju Jork, dhe nuk isha  i lumtur. Në fakt, isha mjaft i mërzitur. Duhet të ketë qenë fundi i viteve 60 apo fillimi i 70-ëve. Kishte një librari që ishte hapur gjithë natën në Sheridan Square, në Greenwich Village. Nuk kisha para, kështu që shkoja atje dhe e përdorja si bibliotekë. Lexoja libra tërë natën pa paguar. Njerëzit që punonin aty ishin shumë të mirë dhe më lejonin. Librat e parë që lexova për budizmin ishin nga Japonia. Pastaj kalova tek librat për kulturën tibetiane. Fillova të takoja mësues të rëndësishëm për mua, të zhytem thellë në budizëm dhe të ndjeja dëshirën për të udhëtuar në Tibet. Kisha një mik që shkruante për popullin tibetian, dhe më tha të shkoja në Dharamshala, Indi, ku Dalai Lama ishte në ekzil . Shkova atje, e takova dhe ai udhëtim më ndriçoi rrugën time.

Në çfarë kuptimi?

Mendoj se isha me fat që gjithë kjo erdhi në një kohë kur isha gati të dorëzohesha dhe të lija pas idetë paraprake dhe egon time. Dhe për 45 vjet, kam vazhduar të studioj dhe të thellohem në atë rrugë. Kur Dalai Lama pyetet se çfarë është budizmi, çfarë është feja e tij, ai përgjigjet: mirësia. Kjo është ajo në të cilën unë besoj.

Një dokumentar që prodhuat, Wisdom of Happiness, sapo u publikua në Spanjë. Në të, Dalai Lama ndan pikëpamjen e tij për 90 minuta. Pse vendose të marrësh pjesë?

Në fillim, dokumentari ishte kryesisht një festë për ditëlindjen e 90-të të Dalai Lamës në 2025 dhe vizionin e tij revolucionar për emocionet, psikologjinë njerëzore dhe mënyrën më të mirë për të jetuar në komunitet. Kur erdhi Trump në pushtet, mori një kuptim tjetër. Bota po shkon në drejtimin e gabuar, por kaosi ku jetojmë mund të transformohet, dhe njerëzit mund të përmirësohen individualisht dhe shoqërisht.

A të ka ndryshuar budizmi jetën?

Secili prej nesh krijon botën e vet. Përvojat nuk vijnë nga jashtë, por nga brenda. Dhe çdo botë ku jetojmë është historia jonë personale, një film që ne kemi shkruar dhe jemi aktorët kryesorë në të. Në këtë kuptim, është si puna e aktorit: unë duhet të kuptoj veten dhe të ndryshoj brenda, jo të përpiqem të ndryshoj botën nga jashtë. E vërteta ndryshon gjithnjë. Të ndryshosh veten është mënyra më efektive për të ndryshuar botën.

Çfarë mendon për politikat e sotme?

Jam i shqetësuar për ndarjet që po bëhen në shoqëri dhe për fuqinë e egos dhe arrogancës në politikë. Por jam optimist se njerëzit mund të mësojnë dhe të ndryshojnë. Mirësia dhe dhembshuria janë fuqitë më të mëdha.

Burimi: El País/Përshtati : Gazeta “SI”


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë