Vende dhe Udhetime

Revista franceze: Plazhet e Fijit mund t’i gjeni në Shqipëri

Vija bregdetare e thyer e Shqipërisë fsheh një parajsë të pazbuluar që paraqet një  botë larg plazheve të mbushura me njerëz në Europë.

Plazhi i Gjipesë – një shtrirje e pacenuar me ujë bruz, i rrethuar nga shkëmbinjtë e lartë gëlqerorë – mbetet një nga arratisjet e fundit të egra në bregdetin e Mesdheut. Kjo perlë e veçuar kërkon përpjekje për t’u arritur, por ata që bëjnë udhëtimin shpërblehen me një përvojë që rivalizon plazhet më të famshme në botë, por pa turma.

Ndryshe nga aksesi i lehtë i ishujve të fshehur të Tajlandës, arritja në Gjipe do angazhim. Një ecje e thyer 30-minutëshe nëpër një kanion dramatik gëlqeror e ndan këtë plazh nga zona më e afërt e parkimit. Rruga gjarpëron midis mureve shkëmbore imponuese që ngrihen qindra këmbë në të dyja anët, duke krijuar një portë natyrore që mban larg turizmin masiv.

“Ecja vepron si një filtër natyror”, shpjegon Dritani, një guidë vendase që ka parë turizmin të zbulojë ngadalë vendlindjen e tij. “Ata që ecin nëpër kanion gjejnë parajsën e tyre – është mënyra e Shqipërisë për të ruajtur atë që e bën këtë vend të veçantë.”

Shikimi i parë i ujërave të Gjipesë i ndal alpinistët në gjurmët e tyre. Kalimi blu nga bruz pranë bregut në safir të thellë më tej – një gamë ngjyrash e lidhur zakonisht me destinacionet tropikale. Ndryshe nga shumë plazhe mesdhetare, izolimi i Gjipesë ka mbrojtur cilësinë e ujit dhe dukshmërinë nënujore, duke e bërë atë një vend të shenjtë për zhytë sit.

Për aventurierët me të vërtetë Gjipeja ofron një mundësi të rrallë në Europën moderne—kampimi në plazh. Një zonë e vogël lejon tenda, pa sistem rezervimesh apo procese zyrtare. Vetëm ti, yjet dhe tingujt e valëve. Të biesh në gjumë me ritmin e detit, ndërsa shkëmbinjtë gëlqerorë qëndrojnë në këmbë, krijon kujtime që ia kalojë  çdo që ndrimi në ndonjë  resort luksoz.

Të njëjtat shkëmbinj vertikalë që krijojnë mjedisin dramatik të Gjipesë kanë tërhequr një komunitet në rritje të alpinistëve shkëmborë. Të apasionuarit pas ngjitjes kanë krijuar disa rrugë me vështirësi të ndryshme në muret e kanionit, duke krijuar atë që disa e quajnë “sfondi më i bukur i ngjitjes në Europë”. Ashtu si formacionet e guximshme të shkëmbinjve të Norvegjisë, Gjipe u ofron entuziastëve të aventurës perspektiva drithëruese.

Përtej plazhit kryesor, shpellat e detit dhe limanet e fshehura mbulojnë vijën bregdetare. Të aksesueshme vetëm me kajak ose për notarë të fortë, këto mrekulli gjeologjike krijojnë mundësi eksplorimi natyror. Peshkatarët vendas i njohin pikat më të mira dhe ndonjëherë ofrojnë turne të improvizuara për udhëtarin kureshtar.

E kaluara komuniste e Shqipërisë la mijëra bunkerë betoni të shpërndarë në të gjithë vendin. Në Gjipe, vendasit me iniciativë e kanë shndërruar atë në një bar plazhi fshatar që shërben pije të ftohta dhe ushqime të thjeshta. Ky ripërdorim krijues i infrastrukturës ushtarake pasqyron qëndrueshmërinë që gjendet në të gjithë Shqipërinë, të ngjashme me vendet historike të Kubës të ripërdorura.

Ashtu si kështjellat prej dheu të Marokut, Gjipe ndihet i krijuar nga forcat natyrore dhe jo nga duart e njeriut. Kanioni u gdhend nga ujërat e ëmbla që rrjedhin në det gjatë mijëvjeçarëve, duke krijuar një peizazh që duket më shumë si një film se sa realitet. Vendndodhja e largët e plazhit e mbajti atë të paprekur gjatë dekadave të izolimit të Shqipërisë në komunizëm, duke ruajtur gjendjen e tij të pacenuar.

Në disa pika përgjatë plazhit, burimet e freskëta të ujërave të ëmbla fryjnë nëpër guralecë, duke krijuar pishina natyrore freskuese. Këto karakteristika gjeologjike, që të kujtojnë burimet e nxehta vullkanike të Fixhit, i shtojnë një shtresë tjetër mrekullive natyrore të Gjipesë.

Plazhi i Gjipesë është e fundit në një racë që po zhduket – një parajsë mesdhetare vërtet e pazhvilluar ku fuqia e natyrës tejkalon ndërhyrjen njerëzore. Ejani tani, përpara se sekreti të përhapet shumë larg. Udhëtimi sfidues siguron që nuk do ta harroni kurrë shpërblimin që pret në fund të udhëtimit./Journee-mondiale.com


Copyright © Gazeta “Si”


Më Shumë